ဖႆျဖစ္ပံု
(၁) ဖႆဆိုတဲ့ သဘာ၀တရားဟာ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္တိုင္က စိတ္ေပၚလာမွ ေပၚတယ္ဆိုတာ ေဟာေတာ္မူထားတယ္။
စကၡံဳ စ ပဋိစၥ ႐ူေပ စ ဥပၸဇၨတိ စကၡဳ၀ိညာဏံ၊ တိဏၰံ သဂၤတိ ဖေႆာ။
စကၡံဳစ- စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ကိုလည္းေကာင္း၊ (စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ဆိုတာက ကံက ဖန္တီးေပးထားတယ္၊ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ႐ုပ္တစ္ခု၊) ႐ူေပ စ- စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ေပၚမွာ ထင္လာတဲ့အဆင္း ႐ူပါ႐ံုတို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ပဋိစၥ- အစြဲဲျပဳ၍၊ စကၡဳ၀ိညာဏံ- ျမင္သိစိတ္ကေလးသည္ (၀ါ) စကၡဳပသာဒ႐ုပ္ေပၚမွာ အမွီျပဳၿပီးေတာ့ ေပၚလာတဲ့ စိတ္ကေလးသည္၊ ဥပၸဇၨတိ- ျဖစ္ေပၚလာရ၏။
စိတ္ကေလး ျဖစ္ပံုကို ေဟာဒီ ပါဠိေတာ္က ေဟာထားတာ၊ ဒါ ကိုယ္တိုင္ နားလည္လို႔ ရတာပဲ၊ ကိုယ့္မွာ မ်က္စိရွိတယ္၊ မ်က္စိရွိေတာ့ ျပင္ပက ျမင္စရာအာ႐ံုက မ်က္စိမွာ လာတိုက္တယ္၊ တိုက္လိုက္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ျမင္သိစိတ္ကေလး ေပၚလာတယ္၊ မ်က္စိဖြင့္ထားလို႔၊ မ်က္စိကို အာ႐ံုလာထိမွ ျမင္သိစိတ္ကေလး ေပၚတယ္ဆိုတာ ေလ့လာၾကည့္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မ်က္လံုးေလး ဖြင့္လိုက္တာ၊ ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔၊ ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ျမစ္စရာေတြ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုဟာေလး ျမင္လိုက္၊ ဒါေလး ျမင္လိုက္၊ သိပ္ျမန္လြန္းအားႀကီးေတာ့ တစ္ခါတည္း အကုန္ျမင္တယ္ ထင္နတာေနာ္။
စိတ္ဆိုတာ အလြန္ျမန္တယ္၊ အာ႐ံုအမ်ိဳးအမ်ိဳးကို အကုန္ဖမ္းယူႏိုင္တယ္၊ ပန္းပြင့္ေလး ၾကည့္လုိက္၊ ပန္းပြင့္ေလးမွာ အျဖဴေတြလည္းပါတယ္၊ အနီေတြလည္း ပါတယ္၊ ေရာင္စံုဆိုပါေတာ့ ၊ စိတ္က ထင္လိုက္တာ၊ ဒီေရာင္စံု အကုန္လံုး တစ္ခါတည္း ျမင္တယ္ လို႔ ထင္လိုက္တာ၊ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး အာ႐ံုျပဳတဲ့ ဆီမွာ အသြားျမန္တာ၊ တစ္ခါတည္း ျမင္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေလာက္ ျမန္တာေရာ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုေတာ့ ျဖစ္ႏို္င္တာေပါ့။
ေဘာလံုးကေလးေတြ လက္ထဲမွာ ဟိုဘက္ ၁၀-လံုး၊ ဒီဘက္ ၁၀-လံုးနဲ႔ ေဘာလံုးေလးကို ေျမွာက္ၿပီး ဖမ္းတဲ့လူ ျမင္ဖူးတယ္မဟုတ္လား၊ တစ္လံုးမွ လြတ္မက်ေအာင္ ဖမး္ႏိုင္တာ၊ ဒါ က်င့္ထားတဲ့ လက္ရဲ႕ စြမ္းရည္သတိၱပဲေလ၊ ဒီ မ်က္စိဆိုတာ ကံကေပးတဲ့ စြမ္းအားသတိၱေတြ၊ သူက အျပည့္ရွိေနတာ၊ စိတ္ကလည္း ကံကေပးတဲ့ စြမ္းအားသတိၱေတြ ရွိေနတာဆိုေတာ့ ၾကည့္ေလ၊ အကုန္လံုးကို သူ ဖမ္းမိတယ္၊ မလြတ္တမ္းဖမ္းထားတာ၊ အကုန္လံုး ဖမ္းမိႏိုင္တယ္၊ စကၡဳပသာဒရယ္ ျမင္စရာ အာ႐ံုေလးရယ္ ဒီ ႏွစ္ခုေပါင္းလုိက္လို႔ ျမင္သိစိတ္(သို႔) စကၡဳပသာဒကို မွီၿပီးေတာ့ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ကေလး ေပၚလာရတယ္တဲ့။
တိဏၰံ သဂၤတိ ဖေႆာ - ဒီ သံုးခု ေပါင္းစပ္သြားတဲ့အခါ ဘာေပၚလာတံုးဆိုေတာ့ ဖႆေပၚလာတာကို ေျပာတာ၊ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္ဆိုတဲ့ ျမင္သိစိတ္ကေလး ေပၚလာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုအာ႐ံုနဲ႔ ဒီစိတ္ကေလး ေတြ႔သြားေအာင္ ဘာလုပ္ေပးလိုက္လဲ ဆိုေတာ့ ဖႆက လုပ္ေပးတာတဲ့၊ တိဏၰံ - စကၡဳပသာ၊ ႐ူပါ႐ံု၊ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္ဆိုတဲ့ ဒီ သံုးမ်ိဳးတို႔ရဲ႕၊ သဂၤတိ- ေပါငးဆံုမႈေၾကာင့္၊ ဖေႆာ- ဖႆဆိုတာ ေပၚလာရတယ္၊ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္က အရင္ေပၚၿပီးေတာ့ ဖႆက ေနာက္မွ ေပၚလာလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ တစ္ခါတည္း ေပၚတာ။
ဘယ္မွ ေပၚတုန္းဆိုေတာ့ စကၡဳပသာဒ႐ုပ္မွ ေပၚလာတာ၊ ႐ူပါ႐ံုမွာ ေပၚတာ မဟုတ္ဘူး၊ စကၡဳပသာ႐ုပ္ကို မွီၿပီေးတာ့ ျဖစ္လာၾကတာ၊ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္က အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္ကို မွီၿပီးေတာ့ ဖႆေလးက ေပၚလာတာ၊ အဲလို ဖႆဆိုတာ အာ႐ံုေလးနဲ႔ စကၡဳ၀ိညာဏ္စိတ္ကေလးနဲ႔ ႐ူပါ႐ံု ကေလးနဲ႔ ဆံုမိသြားေအာင္ သူက ဆက္သြယ္ေပးတဲ့သေဘာပဲ၊ Comuniation လုပ္ေပးလုိက္တာ၊ အာ႐ံုနဲ႔စိတ္ ဆက္သြယ္မႈ ရသြားတာ၊ Intouch ေပါ့၊ အခုလို ေျပာရင္ ႐ူပါ႐ံုနဲ႔ စကၡဳပသာဒ ထင္ဟပ္လာတဲ့အခါ စိတ္နဲ႔ အာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႔သြားေအာင္ သူကလုပ္ေပးလိုက္တာ။
ေ၀ဒနာျဖစ္ပံု
စိတ္နဲ႔ အာ႐ံုနဲ႔ ေတြ႔သြားၿပီ၊ ပန္းဆိုရင္လည္း ပန္းဆိုတဲ့ အဆင္းေလးေပၚမွာ စိတ္ေရာက္သြားၿပီ၊ ပန္းဆိုတာေလးဆီ ေရာက္သြားေတာ့ ဒီပန္းေလးက ေမႊးတယ္၊ မေမႊးဘူး၊ လွတယ္၊ မလွဘူးဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတြ ေနာက္က ဆက္လာတယ္၊ အဲဒီ အေတြးေလးေတြ ဆက္လာတာက အရင္တုန္း အေတြ႔အႀကံဳရွိလို႔၊ မရွိဘဲနဲ႔ မဆက္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီ လွတဲ့ပန္းဆိုရင္ ၀မ္းသာတဲ့ ခံစားမႈေလး မလာဘူးလား၊ အဲဒီ ခံစားမႈေလးေပၚလာတာကိုပဲ ေ၀ဒနာလို႔ေျပာတာ၊ အတူတူ ျဖစ္လာေပမယ့္လု႔ိ ဒီစိတ္နဲ႔ အာ႐ံုနဲ႔ ဆံုစည္းမႈဆိုတဲ့ ဖႆမရွိဘဲ ဒီ ေ၀ဒနာက လာလို႔ မရဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕ေနာက္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားက ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ ေဟာထားတာ “ဖႆပစၥယာ ေ၀ဒနာ” လို႔၊ ဒါေပမယ့္ ဖႆေပၚၿပီးမွ ေ၀ဒနာေပၚတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဖႆေပၚတဲ့ အတိုင္းအတာေလာက္ ေ၀ဒနာက ေပၚလာတာ၊ ဒီလို ေျပာတာေနာ္၊ ဖႆေပၚတာက အင္အားေပ်ာ့ေနရင္ ေ၀ဒနာလည္း အင္းအားေပ်ာ့တယ္၊ ဖႆေပၚမႈ အင္အားေကာင္းတယ္ဆိုရင္ ခံစားမႈကလည္း အင္အားေကာင္းတယ္၊ ဒါကို ဆိုတာေနာ္၊ ေပၚတာက်ေတာ့ သူတို႔ အတူတူ ေပၚတာပဲ၊ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေပၚတာပဲ၊ ဖႆရဲ႕ အာ႐ံုနဲ႔စိတ္ကို ဆံုဆည္းေပးမႈက စြမ္းအားထက္ေလေလ ေ၀ဒနာခံစားမႈက စြမ္းအားထက္ေလေလတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ “တိဏၰံ သဂၤတိ ဖေႆာ - ဖႆပစၥယာ ေ၀ဒနာ”လို႔ ေဟာတာ၊ ေ၀ဒနာေလး ေပၚလာတယ္။
ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္အကဲခတ္ၾကည့္၊ ေဟာဒါ ၀ိပႆနာပဲ၊ စိတၱႏုပႆနာ၊ ဓမၼာႏုပႆနာဆိုတာ အဲဒါကို ေျပာေနာ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေစာင့္ၾကည့္တာ၊ တယ္လီဗီြးရွင္းကို ေစာင့္ေစာင့္ ၾကည့္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ ကိုယ့္စိတ္ေလးကိုယ္ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့ ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေန၊ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ မ်စ္လံးေလးမွိတ္ၿပီးေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္တဲ့အခါမွာ သတိႀကီးစြာရွိရမယ္၊ စိတ္တည္ၿငိမ္မႈ ရွိရမယ္၊ ထို္င္ေတာ့ ၾကည့္တယ္။ ဟိုေတြးဒီေတြးဆို အမ်ားႀကီး လြတ္ကုန္မွာပဲ၊ တယ္လိီပီြးရွင္း ၾကည့္တုန္းေတာင္မွ ဟုိေတြးဒီေတြး, ဟိုလွည့္စကားေျပာ ဒီလွည့္စကားေျပာဆို ဇာတ္လမ္းေတြ လြတ္ကုန္မွာ၊ အဲဒါမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သမာဓိစြမ္းအားတို႔ သတိစြမ္းအားတို႔နဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ လိုက္လုိ႔ရွိရင္ ဒီသဘာ၀တရားေတြကို ျမင္လာမယ္၊ တကယ္ျဖစ္ေနတ့ဲ ျဖစ္စဥ္ တစ္ခု ျမတ္စြာဘုရားက ေဟာတာ။
ဖႆဆိုတာ စိတ္ကို အာ႐ံုနဲ႔ ဆံုစည္းေပးတဲ့သေဘာ၊ ေ၀ဒနာဆိုတာ စိတ္နဲ႔အာ႐ံု ဆံုစည္းလုိက္လုိ႔ရွိရင္ ခံစားမႈေလးေပၚလာတာ၊ ေ၀ဒနာရဲ႕ စြမ္းအားေၾကာင့္ စိတ္ကေလးဟာ ခံစားမႈ အေတြ႔အႀကံဳရသြားတယ္၊ ေၾသာ္ ဒီပန္းမ်ိဳးဆို ေမႊးတယ္၊ ဟိုပန္းမိ်ဳးဆို မေမႊးဘူး၊ ဒီပန္းေလးက လွတယ္၊ ဟိုပန္းက မလွဘူးဆိုတဲ့ ဒီေပ်ာ္မႈ၊ မေပ်ာ္မႈဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးေတြကို ေျပာတာ။
ျပန္မာျပည္မွာေတာ့လူေတြက ေ၀ဒနာဆိုလို႔ရွိရင္ ေရာဂါလို႔ ေအာက္ေမ့ေနၾကတယ္၊
ေရာေဂါကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီ ေ၀ဒနာက feeling လု႔ိ အဂၤလိပ္လိုျပန္တယ္၊ အမွန္ေတာ့ experience လုိ႔ ဒီလို ျပန္ဖို႔ေကာင္းတယ္၊ အေတြ႔အႀကံဳေလး ရသြားတာ၊ အေတြ႔အႀကံဳက ဘာတုန္းဆိုရင္ ၀မ္းသာတယ္ဆိုတာလည္း အေတြ႔အႀကံဳပဲ၊ ၀မ္းနည္းတယ္ဆိုတာလည္း အေတြ႔အႀကံဳတစ္ခုပဲေလ၊ ၀မ္းနည္းဖူးလို႔ရွိရင္ ၀မ္းနည္းတဲ့အေတြ႔အႀကံဳ ခံစားခ်က္ေလး စိတ္ထဲမွာ မေပၚဘူးလား၊ ၀မ္းသာတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ တူရဲ႕လား၊ မတူဘူး၊ ကုိယ့္ဟာကိုယ္ စဥ္းစားၾကည့္၊ ၀မ္းနည္းတဲ့အခါ စိတ္ျဖစ္တာ၊ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ၊ ၀မ္းသာတဲ့အခါ စိတ္ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ၊ ၀မ္းနည္းတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ၀မ္းသာတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ စပ္ၾကားဆိုရင္ စိတ္အေျခအေန ဘယ္လိုရွိလဲ၊ ေ၀ဒနာဆိုတာ ျဖစ္ေနတာေနာ္။
ရိပ္သာထဲမွာ ေျပာတဲ့ ေ၀ဒနာေက်ာ္တယ္၊ ေ၀ဒနာေက်ာ္တယ္ဆိုတာ ဒုကၡေ၀ဒနာေက်ာ္တာကို ေျပာတာေနာ္၊ ေ၀ဒနာကိုလံုး၀ ေက်ာ္လို႔မရဘူး၊ စိတ္ရွိရင္ ေ၀ဒနာရွိေနမွာပဲ၊ အဲဒါလည္း သတိထားဦး၊ ေ၀ဒနာေက်ာ္လို႔ ေ၀ဒနာခ်ဳပ္သြားၿပီ၊ ေ၀ဒနာမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဒီလို ထင္ေနၾကတယ္၊ စိတ္ရွိေနသမွ် ေ၀ဒနာကေတာ့ ရွိေနမွာပဲ၊ ဒုကၡေ၀ဒနာ ေက်ာ္သြားတယ္၊ ကမၼ႒ာန္းထိုက္ရတာ ေျခေထာက္နာတာတို႔၊ ေက်ာထဲ ေအာင့္တာတို႔ အဲဒီဒုကၡေ၀ဒနာကို လြန္ေျမာက္သြားၿပီ၊ နာတာ ကိုက္တာ ခဲတာေတြ ေအာင့္တာေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာကို ေ၀ဒနာေက်ာ္သြားတယ္လို႔ ေျပာေနၾကတာ။
အဲဒီ ေ၀ဒနာဆိုတာ စာလိုေျပာေတာ့ အာ႐ံု၏အရသာကို ခံစားတယ္လို႔ ေျပာတာ၊ အာ႐ုံ၏ အရသာကို ခံစားတယ္ဆိုတာ ေကာင္းတာဆိုရင္ သူက ေကာင္းတ့ဲအေတြ႔အႀကံဳေလး ရသြားတယ္၊ မေကာင္းဘူးဆိုရင္ မေကာင္းတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳေလး ရသြားတယ္၊ ေ၀ဒနာမွာ ခံစားတဲ့သေဘာေလးပဲ ရွိတယ္။
သညာျဖစ္ပံု
ေဟာ ေနာက္တစ္ခုက သညာတဲ့၊ သူက မွတ္တမ္းတင္တယ္၊ အာ႐ံုနဲ႔စိတ္ ေတြ႔လိုက္တဲ့ အခါမွာ ပထမဦးဆံုးေတြ႔တာကို သူက မွတ္တမ္းတင္ၿပီးေတာ့ သူသိလိုက္တယ္၊ မွတ္တမ္းတင္တယ္၊ ၾကည့္ေလ၊ ေဘာလ္ပင္ေလးနဲ႔ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားတာ၊ မွတ္တမ္းတင္တာပဲေလ၊ ဘာအတြက္တံုးဆိုရင္ ေနာက္တစ္ခါျပတ္ဖတ္ဖို႔အတြက္ ေမ့ေနလို႔ရွိရင္ ဒါေလး ျပန္ဖတ္ၾကည့္ ေပၚမလာဘူးလား။
သညာရဲ႕ သေဘာကလည္း သူ႔ဘာသာသူ မွတ္တယ္၊ ဒါ noting system လု႔ိ ေခၚတယ္၊ စိတ္ရဲ႕ Note လုပ္တဲ့ မွတ္တမ္းတင္တက္တဲ့ သဘာ၀၊ သူ႔ဟာသူ ရွိၿပီးသား၊ Recording System လို႔ ေျပာလို႔ ရတာေပါ့၊ စိတ္မွာလည္းပဲ အာ႐ံုတစ္ခု ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ သူက မွတ္တမ္းတင္လိုက္တယ္၊ အဲဒါ သညာပဲ၊ အဲဒီ မွတ္တမ္းတင္တာ မၿမဲလို႔ သူ႔ကို အေထာက္အကူျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္ ေဘာလ္ပင္ေလးနဲ႔ စာရြက္ေပၚ ေရးေနရတာ၊ သူက ေပ်ာက္လြယ္တယ္ကိုး၊ တစ္ခါတစ္ခါ က်ေတာ့ ေမ့သြားတက္တယ္၊ ေပ်ာက္တက္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ လက္သမားေတြ သစ္သားေတြ ျဖတ္တဲ့အခါက် မွတ္ထားၾကတယ္ေလ၊ ဒါက အထက္က, ဒါက ေအာက္က၊ ဒါက ဒါနဲ႔ဒါ ဆက္ရမယ္ ဆိုတာ မွတ္ထားရတယ္။
မွတ္ထားတာေတြကလည္း တစ္ခါတစ္ခါ လြဲလြဲမွားမွား မွတ္ထားတက္တာ ရွိေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ လူျမင္တဲ့အခါ မွားႏႈတ္ဆက္တာေတြ မႀကံဳဖူးဘူးလား၊ အင္း ပံုပန္းသဏၭာန္တူရင္ ဒါပဲလို႔ ထင္တာ၊ သူက မွတ္ထားတဲ့အတိုင္းပဲ၊ သူက သိတာ၊ သူက ဘာမွပိုၿပီး ထိုးထြင္းသိႏိုင္တဲ့အစြမ္း မရွိဘူး၊ သညာက မွတ္တမ္းတင္လိုက္တဲ့အတိုင္း ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုဟာမ်ိဳးေတြ႔ရင္ ဒါပဲ ထင္လိုက္တာ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီသညာကို တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ၀ိပၸလႅာသလို႔ ေခၚတယ္။
** ဆက္ရန္ ** {သညာ၀ိပၸလႅာသ၊ အေကာင္းအဆိုးဟာ အထင္နဲ႔သာ၊ သညာကိုေျပာင္းထားျခင္း၊ ေစတနာျဖစ္ပံု}
*ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္* အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D) အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၂၂၅-၂၃၂) မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment