အမွတ္စဥ္ (၃၅) ေက်ာ္သြားသျဖင့္ ျပန္လည္ တင္ျပအပ္ပါသည္။ (ရနံ႔စံအိမ္)
သို႔ေသာ္ ဗုဒၶရဲ႕ အဘိဓမၼာအရ စိတ္ဆိုတာ ရွိေနတဲ့ အရာ မဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္လာတဲ့ အရာသာျဖစ္တယ္လို႔ ဒီလိုေျပာရတယ္၊ “အသိစိတ္ဆိုတဲ့ နာမ္တရားေလးဟာ ဒီ ႐ုပ္ထဲမွာ ရွိေနတာလား” လို႔ ဆိုရင္ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ သိရမယ္၊ ဒါျဖင့္ နာမ္တရားဟာ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႔ ဒီလူေတြရဲ႕ သႏၱာန္မွာ ျဖစ္လာတာတုန္းလို႔ေမးရင္ ျမတ္စြာဘုရားက နာမ္တရားေတြ ျဖစ္ေပၚဖို႔ ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ အေၾကာင္းေတြ ရွိတယ္လို႔ ေဟာထားတယ္။
ဒါေၾကာင့္ နာမ္တရား ျဖစ္ေပၚပံု ေလ့လာၾကည့္ရေအာင္၊ သူက ရွိေနတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး၊ ျဖစ္လာတဲ့အရာသာ ျဖစ္တယ္၊ ၀ိသုဒိၼမဂ္မွာ စည္ကိုတီးလိုက္တဲ့အခါ သံထြက္သလာသလိုပဲ၊ စည္ဆိုတဲ့ ႐ုပ္တရားနဲ႔ လက္ဆိုတဲ့ ႐ုပ္တရားခ်င္း ထိေတြ႔မႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ နာမ္ဆိုတာ ေပၚလာတာပါတဲ့။
နာမ္ဆိုတာ ေပးလာတဲ့တရား ျဖစ္လာတဲ့တရား၊ ရွိေနတဲ့ တရား မဟုတ္ဘူးလို႔ ဒီလိုေျပာတာ၊ ရွိေနတယ္ဆိုတာ အထဲထဲမွာ သိုေလွာင္ထားတာမ်ိဳး၊ ဘယ္လိုနည္းန႔ဲ ရွိရွိ၊ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ‘substance’ အေနနဲ႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာ။
သို႔ေသာ္ နာမ္ျဖစ္ဖုိ႔ အေနအထား potentiality possibility ေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ အသံျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ အေနအထားရွိမွ အသံထြက္တယ္၊ အသံထြက္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမရွိရင္ အသံ မထြက္ႏိုင္ဘူး၊ လက္နဲ႔စည္နဲ႔ တီးခတ္မွဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ ေပါင္းဆံုလိုက္တဲ့ အခါမွ စည္သံေလး ေပၚထြက္လာတယ္။
ေစာင္းသံဥပမာ
ေစာင္းတီးရင္လည္း ထို႔အတူပဲ၊ လက္နဲ႔ ေစာင္းႀကိဳးနဲ႔ ထိတာဟာ အေၾကာင္းတရား၊ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ ေစာင္းထဲမွာ အသံသြင္းထားရမယ္၊ ဥပမာ- ကက္ဆက္နဲ႔ အသံသြင္းထားတာမ်ိဳးဆိုရင္ တစ္သံတည္းပဲ တစ္မ်ိဳးတည္ပဲ ထြက္မွာ ျဖစ္တယ္၊ ပထမလုပ္ထားတဲ့ အသံအတိုင္းပဲ၊ ေနာက္ထပ္ အသံစံုေအာင္ တီးလို႔ရမွာ မဟုတ္ဘူး၊
အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ ႀကိဳက္သလို အသံေတြ မ်ိဳးစံုရေအာင္ တီးေနၾကတာေလ၊ ဒီသီခ်င္းသြားေလး တီးရင္ ဒီအသံထြက္တယ္၊ ဟိုသီခ်င္းသြားေလး အလိုက္ တီးရင္ ဟိုအသံ ထြက္တယ္၊ အကယ္၍ သံေတြကို inatall လုပ္ထားတယ္ဆိုရင္ ရွိေနတဲ့ အသံပဲ ထြက္မွာျဖစ္တယ္၊ အမ်ိဳးစံု ထြက္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
မီးျခစ္ထဲက မီးဥပမာဒီလိုပဲ ဂက္(စ္)မီးျခစ္မွာလည္း မီးျခစ္ထဲမွာ ဂက္(စ္)ရွိဖို႔ လိုတယ္၊ ဘီးေလးနဲ႔ ေအာက္မွေက်ာက္နဲ႔ ဖိပြတ္လို႔ရွိရင္ မီးထြက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳး ရွိရမယ္၊ ဒီလုိ ကိရိယာ စံုစံုလင္လင္ရွိေနျခင္းကို potentiality possibility ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားလို႔ ေျပာတာ၊ အဲဒီလိျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းတစ္ခု ေပါင္းစပ္ေပးလုိက္တယ္၊ ဖိၿပီးေတာ့ ပြတ္ျခစ္ျခင္းဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတခု၊ ဖိၿပီး ျခစfလုိက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ မီးေလးပြင့္လာတယ္။
မ်ိဳးေစ့သတိၱဥပမာ
အဲဒီေတာ့ လူရဲ႕ သႏၱာန္မွာ စိတ္ေတြ ဘာေၾကာ့္ ျဖစ္ေနတုန္းဆိုရင္ ပင္ကိုယ္ကေန စိတ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းတရား ေတြရွိတယ္၊ ဥပမာ-မ်ိဳးေစ့ေလးကို ၾကည့္ရောအင္။
မ်ိဳးေစ့ေလးထဲမွာ အပင္ေပါက္ႏိုင္တဲ့ သတိၱေတြ ရွိမေနဘူးလား၊ သို႔ေသာ္ အပင္ ရွိေနသလား၊ မရွိဘူး၊ မရွိဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတယ္၊ မယံုရင္ ခြဲၾကည့္ေလ၊ ဘယ္ မ်ိဳးေစ့ထဲမွာ မွ အပင္တို႔ အျမစ္တို႔ အရြက္တို႔ အသီးတို႔ဆိုတာ ရွိေနတာမွ မဟုတ္တာ၊ သို႔ေသာ္ ေက်ာက္တံုးထဲမွာေတာ့ potentiality မရွိဘူး၊ ‘condition’ မစံုဘူး၊ အေၾကာင္းတရား မစံုဘူး၊ အပင္ေပါက္ႏိုင္တဲ့ energy စြမ္းရည္သတိၱ အေျခအေနကို က မရွိဘူး၊ မ်ိဳးေစ့ ေလးကေတာ့ ေက်ာက္တံုးနဲ႔ မတူဘူး၊ ခုနက အျမစ္ထြက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ၊ အသီးထြက္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ၊ အပြင့္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေျခအေနေတြ စြမး္ရည္ေတြ သူ႔ထဲမွာ ရွိေနတယ္၊ ေက်ာက္တံုးထဲမွာေတာ့ မရွိဘူး။
အဲဒါမ်ဳိးလိုပဲ၊ လူရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ႐ုပ္ေတြ၊ အဲဒီ႐ုပ္ေတြဟာ အေကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္လို႔ ရွိရင္ နာမ္တရားျဖစ္ေပၚလာဖို႔ အေျခအေနေတြ ရွိေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ ရမယ္ေပါ့၊ သို႔ေသာ္ နာမ္တရားေတြ အထဲထဲမွာ သိုမွီး ထားၿပီးေတာ့ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို သေဘာေပါက္ရမယ္။
ကိုယ္တိုင္ သိျမင္ႏိုင္ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကို သႏိၵ႒ိေကာ ကိုယ္တိုင္ျမင္လို႔ ရတယ္၊ ဒါ ယံုရမယ္လို႔ ျမတ္စြာဘုရားေဟာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဗုဒၶတရားေတ္မွာ သဒါၶ ဆိုတာ မလိုအပ္ဘူးလား၊ လိုအပ္တယ္၊ ဘာအတြက္ လိုအပ္တာလဲဆိုလို႔ရွိရင္ သဒၶါ ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ရွိမွ ဗုဒၶျမတ္စြာနဲ႔ ေတြ႔မယ္၊ ေတြ႔တဲ့အခါက်ေတာ့ သဒၶါဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္က ဒီေလာက္ အဆံုးအျဖတ္မေပးဘူး၊
ပညာ ဆိုတာက အဆံုးအျဖတ္ ေပးသြားတယ္၊ understanding ဆုိတဲ့ အမွန္သိသြားဖို႔က ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ သဒၶါ ဆံုမိေအာင္ ဖန္တီးေပးတဲ့ အေၾကာင္းတရားေလာက္ပဲ ျဖစ္တယ္၊ ဒီယံုၾကည္မႈကို အေျခခံတယ္၊ ယံုၾကည္မႈက ဆံုးျဖတ္တာလား ေမးရင္ ယုံၾကည္မႈက ဆံုးျဖတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဆံုးဖျဖတ္ႏိုင္တာက ပညာပဲ၊ သူ႔ဟာနဲ႔ သူေနာ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္က အမွန္သိဖုိ႔ပဲ အဓိကထားတယ္၊ ယံုဖုိ႔ အဓိကထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ ယံုဖို႔က ဒီေနရာေရာက္ေအာင္ ပို႔ေဆာင္ေပးတာမွ်သာ ျဖစ္တယ္၊ အမွန္သိဖို႔ ဆိုတာ ပညာနဲ႔သာ သြားရတယ္။
စိတ္၏မွီရာ ၀တၳဳ႐ုပ္ ၆-ပါးျမတ္စြာဘုရားက သုတၱန္တရားေတြမွာ ဘယ္လို ေဟာထားတုန္း၊ အသိစိတ္ကေကာ ဘယ္လိုေပၚလာသလဲ၊ အသိစိတ္ေပၚဖို႔ရာ အေၾကာင္းတရားေတြ အေျခအေနေတြက ဘာေတြတံုးလို႔ ေမးရင္ စိတ္ဟာ ဘယ္ကေန ျဖစ္လာတာလဲ၊ ဘာကို အမွီၿပဳၿပီးေတာ့ ဒီစိတ္ကေလး ျဖစ္ရတာလဲဆိုတာ သိရေအာင္ ၀တၳဳ႐ုပ္ ၆-ပါးဆိုတာ အရင္ ေလ့လာရမယ္၊ မေန႔တုန္းက ၀တၳဳ႐ုပ္လို႔ ဘုန္းႀကီး မေျပာခဲ့ဘူးေနာ္၊ အဲဒီ ႐ုပ္တရားထဲကပဲ ျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပာမယ္။
စကၡဳပသာဒ-မ်က္စိအၾကည္ကေလးက ဒါစိတ္ ျဖစ္ေပၚဖို႔ အတြက္ base ေလးတစ္ခုပဲ၊ မ်က္စိပသာဒ႐ုပ္ မေကာင္းေတာ့ဘူးလို႔ဆိုရင္လည္း ျမင္ၿပီးသိတဲ့စိတ္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မ်က္စိအၾကည္ေလးဟာ ျမင္သိစိတ္ ျဖစ္ဖို႔အတြက္ အေျခခံေလး တစ္ခုလို႔ ေျပာတာ၊ စကၡဳ၀တၳဳ႐ုပ္လို႔ ေခၚတယ္။
ေသာတပသာဒ-နားအၾကည္ေလးကလည္းပဲ အသံကို သိတဲ့စိတ္ျဖစ္ဖို႔ အေျခခံေလးတစ္ခုပဲ၊ အကယ္၍ နားကန္းသြားမယ္၊ ဒီပသာဒ႐ုပ္ မရွိဘူးဆိုလို႔ရွိရင္ နားအၾကည္႐ုပ္ကေလးဟာ ၾကားၿပီးေတာ့ သိစိတ္ျဖစ္ဖို႔ရာ အေျခခံတစ္ခု၊ ေသာတ၀တၳဳ႐ုပ္။
ႏွာေခါင္းေပါက္ရွိတဲ့ ဃာနပသဒ႐ုပ္ ကေလးဟာ အနံ႔ကို သိတဲ့စိတ္ျဖစ္ေပၚဖို႔ အေျခခံတစ္ခု၊ ဃန၀တၳဳ႐ုပ္။
ဇိ၀ွာပသာဒ ဆိုတဲ့ လွ်ာအၾကည္႐ုပ္ကေလးဟာ အရသာ သိတဲ့စိတ္ ေပၚဖို႔အတြက္ အေျခခံတစ္ခု၊ ဇိ၀ွါ၀တၳဳ႐ုပ္။
ခႏၶာကိုမွာ အႏွ႔ံတည္ရွိေနတ့ဲ senstivite လို႔ ေျပာခ်င္ေျပာေပါ့၊ ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိရင္သိတဲ့ ေနရာေလးပဲ၊ အဲဒီ ကာယပသာဒ႐ုပ္ေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္ေနရာ ထိလိုက္ ထိလိုက္ အသိစိတ္ ကေလးေတြ မေပၚဘူးလား၊ ထံုသြားတဲ့အခါမွာေရာ အသိစိတ္ေပၚေသးလား၊ မေပၚေတာ့ဘူးလား၊ ပသာဒ႐ုပ္ ပ်က္သြားရင္ ဘယ္လို ထိထိ မသိေတာ့ဘူး၊ ဆံပင္မွာ အဖ်ားကေလးကို ကိုက္ရင္ မသိဘူး၊ အရင္းကိုကိုင္မွ သိတယ္၊ အဖ်ားကေလးကို ကိုက္ရင္ မသိဘူး၊ အရင္းကိုင္မွသိတယ္၊ အဖ်ားကေလးက်ေတာ့ ကယပသာဒ မရွိတဲ့ ေနရာမို႔ သူက အသိစိတ္ မေပၚႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးမွာ ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီးေတာ့ ေနတာဟာ ဘယ္ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ ၾကည့္လိုက္ ဘယ္ေနရာေလးကို လက္ကေလးနဲ႔ တို႔လိုက္ တို႔လိုက္ ထိတယ္ဆိုတာ သိလာတယ္၊ အဲဒီ အသိစိတ္ကေလးေတြ ေပၚဖို႔ရာအတြက္ ဒီ ကာယပသာဒဟာ အေျခခံ႐ုပ္ တစ္ခုပဲ၊ ကာယ၀တၳဳ႐ုပ္။
စိတ္ျဖစ္လာပံု စိတ္ကေလးေတြ ေပၚလာတာကို ၾကည္၊ ျမင္သိစိတ္ တဲ့၊ ျမင္သိစိတ္လို႔ ေျပာတာ၊ ဒါနာမ္တရားကို ေျပာတာ၊ စတ္ေရာ ေစတသိတ္ေရာ ႏွစ္ခုလံုးပါတယ္၊ ၾကားသိစိတ္တဲ့၊ နံသိစိတ္တဲ့၊ လ်က္သိစိတ္၊ ထိသိစိတ္တဲ့၊ ေဟာဒိစိတ္ကေလးေတြဟာ ထ၀ရ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ စိတ္ရဲ႕ အေျခခံေတြဟာ
စကၡဳပသာဒ- မ်က္စိအၾကည္႐ုပ္၊ ေသာတပသာဒ-နား အၾကည္႐ုပ္၊ ဃာနပသာဒ-ႏွာေခါင္းအၾကည္႐ုပ္၊ ဇိ၀ွာပသာဒ-လွ်ာအၾကည္႐ုပ္၊ ကာယပသာဒ-ကိုယ္ အၾကည္႐ုပ္ဆိုတဲ့ ေဟာဒိ (၅)ခုဟာ စိတ္ရဲ႕တည္ရာမွီရာ၊ စိတ္ရဲ႕ အေျခခံ႐ုပ္ေတြလို႔ ေျပာတာ။
ခုနက ေစာင္ႀကိဳးတို႔၊ ေစာင္းအိုးတို႔ဟာ အသံျဖစ္ေပၚဖို႔ အတြက္ အေျခခံ မဟုတ္ဘူးလား၊ ေအး- ႀကိဳးမရွိတဲ့ေနရာ သြားတီးမယ္ဆိုရင္ ျမည္ပါ့မလား၊ မျမည္ဘူး၊ ေစာင္းႀကိဳးတို႔ ေစာင္းအိုးတို႔ ဒီျပင္ႀကိဳး သြားတီးရင္လည္း ျမင္ခ်င္မွ ျမည္မွာ၊ သူ႔ဘာသာသူ အေျခခံထားရတာ၊ ေအး -အဲဒီလိုပဲတဲ့၊ အသံထြက္ဖို႔ရာအတြက္ အေျခခံေကာင္းရွိသလို စိတ္ျဖစ္ဖို႔ရာအတြက္ ေဟာဒီ အေျခခံ၀တၳဳ႐ုပ္ (၅)မ်ိဳး ရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ဘာလဲဆိုလို႔ရွိရင္ အေတြးစိတ္ေတြက်ေတာ့ မ်က္စိနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး၊ နားနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး၊ ႏွာေခါင္းနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး၊ လွ်ာနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး၊ ခႏၶာကိုယ္ ထိတာနဲ႔လည္း မဆိုင္ဘူး၊ စိတ္ကေန ေတြးၿပီး သိတာမ်ိဳးေကာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလား၊ လူေတြက ေတြးၿပီး စိတ္႐ႈပ္လာၿပီဆိုရင္ ဘယ္ကုတ္တာလဲ၊ ေခါင္းကုတ္တာ၊
အဲဒါကို ဟဒယ၀တၳဳလို႔ စိတ္ရဲ႕ အေျခခံ႐ုပ္၊ က်န္တဲ့စိတ္ေတြရဲ႕ အေျခခံ ႐ုပ္လို႔၊ အေတြးစိတ္ေတြရဲ႕ အေျခခံ႐ုပ္လု႔ိ ဒီလိုပဲ အလြယ္မွတ္လိုက္တာေပါ့။ ဟဒယ၀တၳဳလို႔ ေခၚတယ္၊ ဦးေႏွာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္, ႏွလံုးသားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူေတြက အသစ္အဆန္း ျဖစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ေခါင္း႐ႈပ္တာလား၊ ရင္ခုန္တာလား၊ အသစ္အဆန္းေတြ႔ရင္ ရင္ခုန္မွာပါ၊ ေခါင္းမကုတ္ပါဘူးေနာ္၊ အဲဒီေတာ့ အသစ္အဆန္းေတြ႔ၿပီး က်န္တဲ့ စိတ္ကေလးဟာ ရင္ခုန္တဲ့စိတ္ကေလး ႏွလံုးသားေပါ့၊ စိတ္ျဖစ္တဲ့ အေျခခံေလးဟာ ႏွလံုးသားလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့၊ အဲဒီ (၂)ခုကို ၿခံဳငံုၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ၀တၳဳ႐ုပ္လို႔ ဒီလို ေဟာခဲ့တယ္တဲ့။
အားလံုးေပါင္းလိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ခု ရွိသြားလဲ၊ ၆-ခု ျဖစ္သြးတယ္၊ စကၡဳ၊ ေသာတ၊ ဃန၊ ဇိ၀ွာ၊ ကယ၊ ဟဒယဆိုတဲ့ စိတ္ျဖစ္တဲ့ ေနရာေတြ၊ ဒါေတြ မရွိဘဲနဲ႔ စိတ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ေက်ာက္တံုးမွာ စကၡဳလည္း မရွိဘူး၊ ေသာတလည္း မရွိဘူး၊ ဃနလည္း မရွိဘူး၊ ဇိ၀ွာလည္း မရွိဘူးဆိုေတာ့ ေက်ာက္တံုးထဲမွာ ဘယ္စိတ္ျဖစ္ႏိုင္မလဲ။ ခုန မီးျခစ္ဘူးေလးကို ၾကည့္၊ ျခစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ျဖစ္လို္က္ရင္ မီးထြက္တယ္ ဆိုတာ မီးျခစ္ဘူးထဲမွာ ဂက္(စ္) ရွိတယ္ေလ။
အဲဒီလို အေျခအေန ေကာင္းေတြကို ေျပာတာ potentiality possibility ဆိုတာေတြ ရွိေနလု႔ိရွိရင္ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္းတစ္ခု ေပါင္းစပ္လိုက္တာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ စိတ္ဟာ ဘြားကနဲ ေပၚလာတဲ့၊ ေပၚလာတဲ့ စိတ္ဟာ အျဖစ္တရား၊ အရွိတရား မဟုတ္ဘူး၊ ‘ရွိ’ဆိုတာက သိုေလွာင္ထားတဲ့ တရားကို ေျပာတာ၊ နဂိုက ရွိေနတဲ့အရာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ရဲ႕ မွီရာ၀တၳဳ ႐ုပ္ ၆-မ်ိဳးလို႔ ေခၚတာ။
၀တၳဳ႐ုပ္ဆိုတာ ‘base’ ပဲ၊ ‘mental base base’ of mind စိတ္ရဲ႕ အေျခခံ႐ုပ္၊ ခုနက မီးျဖစ္ေပၚဖို႔ရ အေျခခံအေၾကာင္းတရား၊ အသံေပၚဖို႔ရာ အေျခခံေတြ ဆိုသလိုပဲ စိတ္ျဖစ္ေပၚဖို႔ အေျခခံ မွီရာေတြ ဒီ(၆) ခု ရွိရတယ္တဲ့၊ ဥပမာ- စည္တို႔ေစာင္းတုိ႔ကို ၾကည့္၊ ႀကိဳးနဲ႔အိုးနဲ႔ ဒီအတိုင္းထားရင္း တီးတဲ့သူလည္း မရွိဘူး ဆိုရင္ေကာ ျမည္ပါ့မလား၊ စည္ေတာ့ ရွိတယ္ ဘယ္သူက မွ လာၿပီး လက္နဲ႔လည္း မတီးဘူး၊ တုတ္နဲ႔လည္း မေခါက္ဘူး ဆိုရင္ မျမည္ဘူး။
၀တၳဳနဲ႔အာ႐ံု ဆံုမိမွ
အဲဒီလိုမ်ိဳးပဲ မ်က္စိေတာ့ ရွိတယ္၊ အျပင္က တုတ္နဲ႔ အလားသ႑ာန္တူတဲ့ လက္နဲ႔ အာလးသ႑ာန္တူတဲ့ အာ႐ံုက လာမတိုက္ဘူးဆိုရင္ ျမင္သိစိတ္ မျဖစ္ဘူး၊ ခုနက စည္ကို လက္ႏွင့္မတီးရင္ အသံ မထြက္သလိုဘဲ၊ မ်က္စိကို ႐ူပါ႐ံုက လာၿပီးေတာ့ မတိုင္ဘူးဆိုရင္ ျမင္သိစိတ္ ေပၚႏိုင္ပါ့မလား၊ မေပၚႏိုင္ပါဘူး၊ အဲဒီ သေဘာေလးေတြ စဥ္းစားၾကည့္၊ ျမင္သိစိတ္ဆိုတာ ရွိေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ႐ူပါ႐ံုက လာတိုက္မွ ျဖစ္လာတာ၊
အဲဒီေတာ့ ႐ူပါ႐ံုဆိုတဲ့ အဆင္းကေလးဟာ ဘာနဲ႔ ဥပမာ တူလဲ ဆိုေတာ့ စည္တီးတယ္ ဆိုပါစို႔၊ စည္ကို လက္နဲ႔တီးရင္ ႐ူပါ႐ံုက လက္နဲ႔တူတယ္၊ စည္မ်က္ႏွာျပင္က စကၡဳသာဒ႐ုပ္နဲ႔ တူတယ္၊ ဒီလို ေျပာရမွာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ ႐ူပါ႐ံုနဲ႔ စကၡဳပသာဒ ႏွစ္ခုဆံုလိုက္တဲ့ဟာက ထိခိုက္လိုက္တာ တီးလိုက္တာလို႔ ေခၚတယ္။
တစ္ခုခုနဲ႔ ၀င္တိုက္လိုက္ရင္ “ဒိုင္းခနဲ” မျမည္ဘူးလား၊ သဘာ၀ေတြရဲ႕ စြမ္းအား ျပင္းထန္တယ္ေနာ္၊ ထိုက္ခိုက္မႈက လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးေလး ႏွစ္ခု တိုက္လုိက္တဲ့အခါ မီးေတြ မထြက္ဘူးလား၊ အဲဒါမ်ိဳးလိုပဲ၊ ဒါတိုက္ခိုက္မႈလို႔ ေခၚတယ္၊ မ်က္စိနဲ႔ အဆင္းအာ႐ံု ဒီ(၂)ခု ဆံုလိုက္တာဟာလည္း တိုက္ လိုက္တာပဲ၊ “ဒိုင္းကနဲ” အသံထြက္သြားသလိုပဲ အသိစိတ္ကေလး ဘြားခနဲ ေပၚလာတာ ဒီသေဘာကိုေျပာတာ။
*ဆက္ရန္*
{အာ႐ံု ၆-ပါး၊ ဒြါရ ၆-ပါး၊ မေနာဒြါရဆိုတာ} အား ဆက္လက္ေရးသား ပူေဇာ္ပါမည္။
*ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္* အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၁၅၆-၁၆၅) မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment