“ ယသိၼ ံ ဘိေႏၷ န တံ သမညာ” ယသိၼ- အၾကင္ ပစၥည္း၀တၳဳဟာ၊ ဘိေႏၷ- ပံုသဏၭာန္ပ်က္ သြားမယ္ဆိုရင္၊ န တံ သမညာ - အဲဒီအမည္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့၊ ေျမအိုးဆိုတာကိုပဲၾကည့္၊ ပထမဆံုးက ရႊံေစး၊ ထိုရႊံေစးကို ပံုသဏၭာန္ လုပ္လိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေျမအိုးလို႔ ေခၚတာ၊ တစ္ခါ ထိုေျမအိုး ကြဲသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ အိုးကြဲလို႔ ေခၚျပန္ေရာ၊ အမႈန္႔ ေထာင္းလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ ေျမမႈန္႔ ျပန္မျဖစ္သြားဘူးလား၊ သဏၭာန္ေျပာင္းတိုင္း အမည္နာမေတြ လိုက္ေျပာင္းေနတာ၊ အဲဒါ ပညတ္ရဲ႕ သေဘာပဲ။
ပညတ္ဆိုတာ ေနာက္တစ္ခုက ဉာေဏန၀ါ ၀ိေဘဒိေတ- အသိဉာဏ္နဲ႔ ခြဲစိပ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုလို႔ ရွိရင္လည္း အမည္ ေပ်ာက္သြားတယ္တဲ့၊ သအိဉာဏ္နဲ႔ ခြဲစိပ္ ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ရမယ္၊ ခြဲစိပ္ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ အမည္ ေပ်ာက္သြားရင္လည္း ပညတ္ပဲတဲ့၊ အခု တရားပြဲ လာၾကတယ္၊ ဘာနဲ႔ လာတုန္းေမးရင္ ကားနဲ႔လာတယ္၊
ကားလို႔ ေျပာတဲ့အရာတစ္ခုကို ရွာၾကည့္ရေအာင္၊ တစ္ခုစီ တစ္ခုစီ ေမးခြန္းေတြ ထုတ္လိုက္မယ္၊ ကားမွာ အစိပ္အပိုင္းေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိတယ္၊ အေပၚယံ ၾကည့္လို႔ရွိရင္ ကားရဲ႕ေဘာ္ဒီ ရွိတယ္၊ ေအာက္ပိုင္းမွာ ဘီးရွိတယ္၊ အင္ဂ်င္ရွိတယ္၊ တံခါးေတြ ပါတယ္၊ အစိတ္အပိုင္းေတြ အကုန္လံုး တစ္ခုစီ တစ္ခုစီ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ကားဆိုတဲ့နာမည္ ရွိေသးရဲ႕လား၊ ဘီးကို ကားေခၚတာလားလို႔ဆို ဘီးပဲ၊ ကား မဟုတ္ဘူး၊ ကားလို႔ ေခၚစရာ ရွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး၊ တစ္စစီ ျဖဳတ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္လုိက္လို႔ ရွိရင္ အသိဉာဏ္နဲ႔ ခြဲၾကည့္လုိက္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္မလဲ ကား၊ ဒါက ဘီး၊ ဒါက ေဘာ္ဒီ၊ ဒါက အင္ဂ်င္၊ ဒါက တျခား သူ႔ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ စက္ကိရိယာေတြ၊ ဘယ္မလဲ ကား ဆိုတာ၊ ေျပာလိုက္ရင္ ကားလို႔ ေခၚစရာ ရွိေသးရဲ႕လား၊ မရွိဘူး။
ဒီအတိုင္းပဲ လူေတြက ေျပာၾကတယ္၊ သစ္ပင္ႀကီး လဲသြားတယ္၊ ဘယ္ဟာကို သစ္ပင္လို႔ ေျပာတာလဲ၊ သစ္ပင္လို႔ ေမးရင္ တစ္ခုစီ တစ္ခုစီ ခြဲၿပီးေတာ့ ေျပာရတာေပါ့ေနာ္၊ အျမစ္ကို သစ္ပင္ေခၚတာလားဆို မဟုတ္ဘူး၊ အျမစ္က အျမစ္၊ သစ္ပင္ဆိုတာ ဒါလားလို႔ ကိုင္ေျပာမယ္ဆိုရင္ အျမစ္ကိုေျပာရင္ အျမစ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမယ္၊ ပင္စည္ကိုေျပာရင္ ပင္စည္ပဲ၊ အကိုင္းအခက္ကိုေျပာရင္ အကိုင္းအခက္ပဲ၊ အရြက္ကိုေျပာရင္ အရြက္ပဲ၊ အပြင့္ကို ေျပာရင္ အပြင့္၊ အသီးကိုေျပာရင္ အသီး၊ သူ႔နာမည္ေတြနဲ႔ သူ ရွိေနကတည္းက သစ္ပင္လို႔ ေခၚစရာဟာ ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္၊
အဲဒါ ပညတ္ရဲ႕ သေဘာပဲ၊ ပညတ္ဆိုတာ တစ္ခု တစ္ခုကို စြဲၿပီးေတာ့ လူေတြက ေ၀ါဟာရ တင္ၿပီးေတာ့ အမ်ား အသိအမွတ္ျပဳ ေခၚထားတာ၊ တကယ္ လိုက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ ဘာေခၚတာတုန္းလို႔ ေသခ်ာ ေမးလိုက္လို႔ရွိရင္ ရွိကို မရွိေတာ့ဘူး။
လူ႔ခႏၶာကိုယ္လည္း ဒီအတိုင္းပဲ၊ လူလို႔ ေခၚတာ ဘယ္ဟာကို ေခၚတာလဲ၊ ေခါင္းကို လူေခၚတာလား၊ ေခါင္းက ေခါင္းပဲ၊ လက္ကို ေခၚတာလားဆို လက္ခ်ည္းလည္း လူမေခၚဘူးေလ၊ ေျခေထာက္ကို ေခၚတာလာဆိုရင္ ေျခေထာက္ခ်ည္းလည္း လူမေခၚဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ဒီအဂၤ ါရပ္ေတြ အကုန္လံုုး အစိတ္အပိုင္းေတြ အကုန္လံုး ေပါင္းထားမွ လူဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရတစ္ခု ျဖစ္လာတာေပါ့၊
အဲဒါကို ‘ဉာေဏန၀ါ ၀ိေဘဒိေတ’ - အသိဉာဏ္နဲ႔ ခြဲစိပ္ၾကည့္လို႔ ရွိရင္လည္း ‘န တံ သမညာ’ အဲဒီအမည္ မဟုုတ္ေတာ့ဘဲနဲ႔ အမညေပ်ာက္သြားရင္ ပညတ္တဲ့၊ ဒါ သမၼဳတိသစၥာလို႔ေခၚတဲ့ ပညတ္ရဲ႕ သဘာ၀လကၡဏာပဲ။
ပညတ္ဆိုသည္မွာ ပံုသဏၭာန္ေပ်ာက္သြား, ေျပာင္းသြားလို႔ရွိရင္ အမည္ေျပာင္းသြား တယ္၊ ပံုသဏၭာန္ေျပာင္းတာနဲ႔ အမည္ေျပာင္းတာေတြဟာ ပညတ္ပဲ၊ အသိဉာဏ္နဲ႔ ခြဲစိပ္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ အမည္ေပ်ာက္သြားရင္လည္း ပညတ္ပဲ။
မိလိႏၵမင္းႀကီးနဲ႔ ရွင္နာဂသိန္တို႔ ေမးေျဖတဲ့ အခန္းမွာလည္းပါတယ္၊ မိလိႏၵမင္းႀကီးက ရထားနဲ႔လာတယ္၊ ဘယ္ဟာ ရထားေခၚတာတုန္း ေမးရင္ ရထားေခၚစရာ မရွိဘူး ေပ်ာက္သြားတယ္ေလ၊ အဲဒီ သေဘာပဲ ပညတ္ဆိုတာဟာ ပံုသဏၭာန္ေျပာင္းရင္ အမည္ေျပာင္းတယ္၊ အသိဉာဏ္နဲ႔ ခြဲစိပ္ၾကည့္လိုက္လို႔ရွိရင္ ေပ်ာက္သြားတယ္၊ အဲဒါဟာ ပညတ္ပဲတဲ့။ပညတ္ကို ဘာအတြက္ သံုးေနၾကလဲ
အဲဒီပညတ္ကို ဘာအတြက္ အသံုးျပဳတာတုန္းဆိုရင္ ေလာကလူေတြ စည္းကမ္းတက် ေနတက္ဖို႔ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒအတိုင္း ေနတက္ဖို႔၊ ညီညီညြတ္ညြတ္ ေနတက္ဖို႔၊ ေလာကမွာ ႀကီးပြား တိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ ေဟာဒီပညတ္နဲ႔ သြားရတယ္၊ အေမ,အေဖဆိုရင္ ေလးစားရမယ္၊ ျပဳစုရမယ္၊ ရဟန္းသံဃာဆုိရင္ ႐ိုေသရတယ္၊
အမ်ိဳးစံုပဲ အဆင့္လုိက္ အဆင့္လိုက္ လူေတြ အသိအမွတ္ ျပဳထားတဲ့အတိုင္း ေလးစား လုိက္နာၾကရတာ၊ ႏို႔မို႔ဆိုရင္ ပညတ္ေတြ ျဖဳတ္လိုက္မယ္၊ သမၼဳတိသစၥာေတြကို ျဖဳတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လူခ်င္းလည္း တူတူပဲ ဆုိလို႔ရွိရင္ အကုန္ေရာေထြးမသြားဘူးလား၊ ေရာေထြးသြားမွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သမၼဳတိသစၥာရဲ႕ ေလာကႀကီးကို ထိန္းသိ္မ္းထားႏိုင္တဲ့ စြမ္းအားဟာ အံ့မခန္းပါပဲ။
ေလာကႀကီးဟာ ႀကီးပြား တိုးတက္ေနတာ သမၼဳတိသစၥာေပၚမွာ ႀကီးပြား တိုးတက္ေန ၾကရတာ၊ ဒါက အစိုးရ၊ ဒါက ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္၊ ဒီလိုေခၚတာ ဒါ သမၼဳတိသစၥာ၊ သတ္မွတ္ထား တဲ့အတိုင္း ေလးစားရတယ္၊ မေလးစားလွ်င္ ဒုကၡေရာက္မယ္၊ သူ႔ဟာနဲ႔သူ သတ္မွတ္ထားတဲ့အတိုင္း လိုက္နာၾကရတာ၊ ဒါ သမၼဳတိသစၥာလို႔ ေခၚတယ္၊ ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္ပဲ မဂၤလာသုတ္ကို ေဟာတယ္၊ သိဂၤါေလာ၀ါရသုတ္ကို ေဟာတယ္၊ လူ႔က်င့္၀တ္ေတြ ေဟာတယ္၊ ဒါ သမၼဳတိသစၥာပိုင္းကေန ေဟာတာတဲ့။
*ဆက္ရန္* ------- {ပရမတၳသစၥာ၊ သဘာ၀အားျဖင့္ မွန္ကန္လို႔ ပရမတၳေခၚ} အား ဆက္လက္ေရးသား ပူေဇာ္ပါမည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ေဒါက္တာ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ၏ အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ)မွ ပူေဇာ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment