စိတ္ျဖဴစင္မႈ အင္အားစုမ်ား
အပိုင္း(၂)
စိတ္စင္ၾကယ္မႈ အင္အားစုမ်ားျဖစ္တဲ့ ေစတသိတ္ေတြ အေၾကာင္း အပိုင္း(၁)ကို ေဟာေျပာၿပီးၿပီ၊ ဒီကေန႔ အပိုင္း(၂) ဆက္ေဟာေပးပါမယ္။
ေစတသိတ္ေပါင္း အားလံုး ၅၂-မ်ိဳး ရွိတယ္၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အရည္အေသြးရွိၿပီး စိတ္ရဲ႕ အညစ္အေၾကးေတြကို စင္ၾကယ္ေစႏိုင္တဲ့ ဒီသဘာဝ စြမ္းအားေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕ သႏၱာန္မွာ မျဖစ္ေသးရင္ ျဖစ္ေအာင္၊ ျဖစ္ၿပီးလို႔ရွိရင္ ခိုင္မာႀကီးထြားလာေအာင္ လုပ္ဖို႔ သမၼာဝါယာမ လို႔ ေခၚတဲ့ မွန္ကန္ေသာ ႀကိဳးစားမႈျဖင့္ ႀကိဳးစားၾကရမွာပါ။
သူ႔အလိုအတိုင္းကို ဘာမွျဖစ္လာတာ မရွိပါဘူး၊ အက်ိဳးလိုခ်င္ရင္ အေၾကာင္းကို တည္ေဆာက္ရမယ္၊ ဒါသဘာဝပါပဲ၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ မေန႔က ေျပာခဲ့တယ္၊ သဒၶါ, ဟိရီ, ၾသတၱပၸ, အေလာဘ, အေဒါသ, တၾတမဇၩတၱတာ ဆိုတဲ့ ဒီ သဘာဝတရားေတြရဲ႕ စြမ္းေဆာင္မႈေတြကို ေဟာျပေပးခဲ့ၿပီ၊ ဒီကေန႔ အစံုလိုက္ အစံုလိုက္ အမည္ေပးထားတဲ့ သဘာဝတရား ၆-မ်ိဳးရဲ႕ စြမ္းရည္ သတၱိေတြကို ရွင္းျပပါ့မယ္။
ကာယပႆဒိၶ၊ စိတၱာပႆဒိၶ
ကာယပႆဒိၼ, စိတၱာပႆဒိၼ တဲ့၊ ပႆဒိၼ ဆိုတာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ ကာယပႆဒိၶ - ေစတသိက္အစုရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ စိတၱပႆဒိၶ - စိတ္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတဲ့၊ စိတ္နဲ႔ ေစတသိတ္ဟာ ေဆာင္ရြက္ပံုခ်င္း၊ ကိစၥခ်င္း၊ သြင္ျပင္ လကၡဏာခ်င္း မတူလို႔ ခြဲေျပာလို႔ ရေပမယ့္ စိတ္နဲ႔ ေစတသိတ္ဟာ အၿမဲတမ္း ယွဥ္တြဲေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။
ကာယပႆဒိၼ, စိတၱာပႆဒိၼ လို႔ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ က်န္းဂန္မ်ား က ကာယဆိုတာ အစုဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေစတသိက္အစုကို ယူတယ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာမယ္ဆိုရင္ ကာယအရ ႐ုပ္ခႏၶာကိုယ္ကို ယူမယ္ဆိုရင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းဖြင့္ဆိုခ်က္ ရွိပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ပႆဒိၼဆိုတာကို ေျပာရေအာင္၊ ပႆဒိၶဆိုတာ ၿငိမ္းေအးမႈ၊ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ၿငိမ္းေအးေနမႈ၊ ဘယ္လို ေနရာမ်ိဳးမွာ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ၿငိမ္းေအးမႈ ျဖစ္သလဲ၊ ခ်မ္းသာသုခ ရလာတဲ့ အခါမွာ ကိုယ္ေရာ စိတ္ေရာ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္ဆိုတာ လူေတြ ခံစားရတယ္၊ “ပါေမာဇၨ၊ ပီတိ၊ ပႆဒိၼ” ဒီလို လာတယ္၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အာ႐ံုတစ္ခုေပၚမွာ ေက်နပ္လို႔ ဝမ္းသာလို႔၊ ဝမ္းသာမႈ အႏုစားေလးကို “ပါေမာဇၨ” လို႔ ေခၚတာ၊ ထို ဝမ္းသာမႈက စိတ္ထဲ ႏွလံုးထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ ျဖစ္ေနလို႔ ရွိရင္ ပီတိ လို႔ ေခၚတယ္၊ အဲဒီ ပီတိျဖစ္လာတဲ့အခါ ကိုယ္,စိတ္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆုိတဲ့ အရသာေလး ေပၚလာတာက ‘ပႆဒိၶ’။
ပႆဒိၶ သေဗၺာဇၩင္
အဲဒီ ပႆဒိၶဆိုတဲ့ သဘာဝတရားေလးက ေဗာဇၩင္ ၇-ပါးထဲမွာ ပႆဒိၶ သေဗၺာဇၩင္။ အမွန္တရားကို သိရွိဖို႔ အသိဉာဏ္ကို စြမ္းေဆာင္ေပးႏိုင္တဲ့ တရားေတြထဲမွာ တစ္ခုအပါအဝင္ ျဖစ္တယ္။
‘ေဗာဇၩဂၤ’ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္က ေဗာဓိ+အဂၤ - ေဗာဓိဆိုတာ ထူးျခားတဲ့ အသိကို ‘ေဗာဓိ’ လို႔ ေခၚတယ္၊ ထို ထူးျခားတဲ့ အသိဉာဏ္ဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲဆိုရင္ အမွန္တရားကို သိတာ၊ ဒုကၡဆိုတာ သိတယ္၊ ဒုကၡရဲ႕ အေၾကာင္းဆိုတာ သိတယ္၊ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာကို သိတယ္၊ ဒုကၡခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ လမ္းစဥ္ကို သိတယ္ဆိုတဲ့ သစၥာ ၄-ခ်က္ အမွန္တရားကိုသိတာ ေဗာဓိ၊ အဲဒီ ေဗာဓိကို အေထာက္အကူျပဳတဲ့ အဂၤါရပ္၊ ဒါကို (ေဗာဓိ+အဂၤ) ေဗာဇၩင္လို႔ ေခၚတယ္။
ေဗာဇၩင္ကို လူေတြက ဘယ္ေနရာမွာ သတိရလဲ ဆိုေတာ့ ေနမေကာင္း ထုိုင္မသာျဖစ္တဲ့အခါ ေဗာဇၩင္သုတ္ေလး ရြတ္ရင္ က်န္းမာတယ္လုိ႔ ယူဆၿပီးေတာ့ က်န္းမာခ်င္လု႔ိ ေဗာဇၩင္သုတ္ကေလးကို သတိရၾကတယ္၊ ရွင္မဟာကႆပ မက်န္းမမာျဖစ္ ေနတဲ့အခါမွာ ျမတ္စြာဘုရားက ေဗာဇၩင္တရား ေဟာလိုက္တဲ့အခါ ရွင္မဟာကႆပ က်န္းမာသြားတယ္၊ ေနာက္ ဒီေရာဂါမ်ိဳး ထပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။
ပရိတ္ႀကီး ၁၁-သုတ္ထဲမွာလည္း ေဗာဇၩင္သုတ္ဆိုတာ ပါတယ္၊ အဲဒီ ေဗာဇၩင္သုတ္ကေတာ့ မူရင္း မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္မွ အဓိပၸါယ္ ၿခံဳၿပီးေတာ့ ဂါထာေတြနဲ႔ ေနာက္ဆရာေတြ ေရးထားတာလို႔ ေျပာတယ္၊ မူရင္းက သံယုတၱနိကာယ္မွာ ရွိတယ္၊ သတိၱေမ ကႆပ ေဗာဇၩဂၤါ မယာ သမၼဒကၡာတာ၊ ဘာဝိတာ ဗဟု လီကတာ သံဝတၱႏၱ အဘိညာယ၊ သေမၺာဓာယ၊ နိဗၺာနာယ၊ သံဝတၱႏိၱ ဆိုၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတာ ရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ ရွင္ေမာဂၢလာန္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားက ေဗာဇၩင္ ၇-ပါး ေဟာေပးလုိက္ေတာ့ က်န္းမာသြားတယ္တဲ့၊ တစ္ခါတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ မက်န္းမမာ ျဖစ္တဲ့အခါ စုႏၵမေထရ္ကို အနီအနားမွာ ေဗာဇၩင္သုတ္ကို ရြတ္ခိုင္းၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက နာယူလိုက္တယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားလည္း က်န္းမာသြားတယ္၊
‘တိဏၰႏၷမိၸ မေဟသိနံ၊ မဂၢဟတာ ကိေလသာဝ၊ ပတၱာႏုပၸတိၱဓမၼတံ’ တိဏၰႏၷမိၸ မေဟသိနံ - ထူးျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ၃-ဦး၊ (ရွင္မဟာ ကႆပ၊ ရွင္ေမာဂၢလာန္၊ ျမတ္စြာဘုရား)၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ ၃-ပါးရဲ႕ သႏၱာန္မွာ စြဲကပ္လာတဲ့ေရာဂါ ကိေလသာေတြကို မဂ္က ပယ္လိုက္သလိုပဲ၊ ေဗာဇၩင္တရားေတာ္ နာရင္းကေန ေပ်ာက္ကင္းသြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ ျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ အဲဒါကို အာ႐ံုျပဳ သစၥာဆိုၿပီးေတာ့ မက်န္းမာတဲ့အခါ ေဗာဇၩင္သုတ္ကေလး ခ်ီးျမွင့္ပါလို႔ ေျပာၾကတယ္။
ဒီေဗာဇၩင္ဆိုတဲ့ထဲမွာ အခု ပႆဒိၼဆိုတာ ႐ုပ္,နာမ္သဘာဝတရားေလးေတြကို ႐ႈၾကည့္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆိုတဲ့ ပႆဒိၶကို ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ပိုအေရးႀကီးတယ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈဆိုတာ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာမျဖစ္ဘဲ တရားနာ႐ံုေလး နာရင္းကေတာ့ ေဆးပုလင္းထဲ ထည့္ထားတဲ့ ေဆးလိုပဲ ျဖစ္မွာပဲ၊ ၾကားနာၿပီးၾကည္ႏူးမႈေလးေတြ ရွိရင္ေတာ့ အေတာ္အသင့္ေရာဂါ ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ဒါက စိတ္ကို စိတ္နဲ႔ ကုတဲ့ သေဘာေပါ့၊ စိတ္စြမ္းအားေတြကေန တြန္းေပး လိုက္တဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး မမာမက်န္း ျဖစ္ေနရာက က်န္းမာေရး ေကာင္းသြားတာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။
မက်န္းမာတဲ့ ႐ုပ္ေတြကို က်န္းမာတဲ့ စိတၱဇ႐ုပ္ေတြနဲ႔ အစားထိုးလိုက္တာ၊ ေသြးမေကာင္းရင္ ေသြးလဲၿပီးေတာ့ ကုသလိုေပ့ါ၊ ေဗာဇၩင္သုတ္ နာၾကားရလို႔ ၾကည္ႏူးတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့လည္း က်န္းမာေရး ေကာင္းလာမွာပဲ၊ ေကာင္းႏိုင္ပါတယ္၊ သစၥာဆိုလို႔ရွိရင္လည္း ေကာင္းႏိုင္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္ လူတိုင္းမွာ ျမတ္စြာဘုရားတို႔ ရွင္မဟာပႆပတို႔လို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး မရႏိုင္ေတာ့ အဲဒီ မေထရ္ျမတ္ႀကီးေတြ က်န္းမာ သြားသလိုမ်ိဳး က်န္းမာဖို႔ေတာ့ ခက္ေကာငး္ခက္လိမ့္ ထင္တယ္။
ပႆဒိၶေမၺာဇၩင္ဆိုတာ ကိုယ္ေရာ စိတ္ေရာ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတာ၊ ကိုယ္ေရာ စိတ္ေရာ စိတ္ေရာ ၿငိမ္းခ်မ္းတာ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္တာလဲဆိုေတာ့ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပႆဒိၶတရားေလးက ကိုယ္စိတ္ မၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုပ္တဲ့ ကိေလသာေတြကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ႏိုင္လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတာ ျဖစ္တယ္။
ဆန္႔က်င္ဖက္တရား
ဘယ္တရားေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဖတ္ တရားေတြလဲ ဆိုရင္ ဥဒၶစၥ, ကုကၠစၥ ဆိုတဲ့ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ဥဒၶစၥဆိုတာက စိတ္ေလေနတယ္၊ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိဘူး၊ စိတ္စုစည္းလို႔ မရဘူး၊ ေလေနတဲ့စိတ္ေကလးဟာ ဘယ္လိုမွ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ဘူး၊ လူေတြ တစ္ခါတစ္ခါ သတိထားမိတယ္၊ “ေၾသာ္ - ငါ့စိတ္ေတြ ေလလိုက္တာ ဘာမွန္း မသိဘူး၊ စုစည္းလို႔လည္း မရဘူး”၊ ဒီလိုလည္း မေနခ်င္။ ဒီကိုလည္း မသြားခ်င္၊ ဟိုကိုလည္းမသြားခ်င္၊ စိိတ္ေတြေလေနတာ၊
အဲဒါ ဥဒၶစၥ၊ အဲဒီ ဥဒၶစၥဆိုတဲ့ စိတ္ေလေနတာကို သမာဓိစြမ္းအားနဲ႔ ႏွိမ္နင္းၿပီး ဖ်က္လိုက္တဲ့အခါ ပႆဒိၶ ဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈက ေပၚလာႏိုင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ပႆဒိၶ က စိတ္ေလေနတဲ့ ဥဒၶစၥကို ဖယ္ရွားႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္သတၱိ ရွိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက ကုကၠစၥ၊ တစ္စံုတစ္ခုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ လူေတြဟာ စိတ္ထဲမွာ ပူပန္မႈေလးေတြ ရွိတက္တယ္၊ ပထမပူပန္မႈ က တစ္ခုခု အမွားလုပ္မိရင္ ထိုအမွားအတြက္ ပူပန္မႈေလးေတြ ရွိတက္တယ္၊ ဒုတိယပူပန္မႈက လုပ္သင့္တာေလးတစ္ခု မလုပ္ဘဲ ေနမိရင္လည္း ထို မလုပ္မိတာေလးအတြက္ ပူပန္တက္တယ္။
‘စိတ္’ ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ ဆန္းၾကယ္တယ္၊ ဥပမာ- လူတစ္ေယာက္ကို တစ္ခုခု ေျပာလို္က္ရမွာ၊ တစ္ခုခု ေပးလုိက္ရမွာ မေျပာမိ မေပးမိရင္လည္း ‘င့ါႏွယ္ေနာ္ ေမ့တက္လိုက္တာ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ’ ပူပန္ေနျပန္ေရာ၊ လုပ္မိျပန္ေတာ့လဲ၊ ‘ငါ မွားလိုက္တာ လုပ္မိသြားၿပီ၊ ေျပာမိသြားၿပီ’၊ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိဘူးနဲ႔ စိတ္ေတြ ပူပန္ေနတာ ကုကၠစၥပဲ။
ရွင္အႏု႐ုဒၶါကို အရွင္သာရိပုတၱရာက ေထာက္ျပတယ္၊ ရွင္အႏု႐ုဒါၶက “ဒိဗၺစကၡဳအဘိညာဥ္နဲ႔ စၾကဝ႒ာတစ္ေထာင္ကို ၾကည့္ႏိုင္တယ္၊ သမာဓိလည္း ေကာင္းတယ္၊ တရားလည္း အားထုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လို႔ ကိေလသာေတြ မကုန္မွန္း မသိဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔ အရဟတၱမဂ္ အရဟတၱဖိုလ္ကို မဆိုက္ေရာက္မွန္း မသိဘူး” ဆိုေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာက ေထာက္ျပတယ္ “ငါ စၾကဝ႒ာတစ္ေထာင္ကို ၾကည့္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာ မာနစြဲ ျဖစ္ေနတာ၊ ငါ့မွာ သမာဓိ စြမ္းအားေတြ ေကာင္းတယ္” လို႔ ေတြးေနတာ ဥဒၶစၥ ျဖစ္ေနတာ၊ စိတ္ေလေနတာ၊ “ဒီလို လုပ္ရဲ႕သားနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ မေအာင္ျမင္ရတာလဲဆိုတာက စိတ္ထဲမ်ာ ကုကၠစၥ ျဖစ္ေနတာ”တဲ့၊ ရွင္သာရိပုတၱရာက ေထာက္ျပတာ။
အဲဒီ ကုကၠဳစၥျဖစ္ပံုက အဘိဓမၼာက်မ္းဂန္ေတြထဲမွာ လုးဝ မပါဘူး၊ အဘိဓမၼာက်မ္းေတြမွာ ဖြင့္တာက ကတာ ကတာ ႏုေသာစနံ မလုပ္မိတဲ့ ကုသိုလ္၊ လုပ္မိတဲ့ အကုသိုလ္္အတြက္ ေနာက္တရ ပူပန္တာကို ကုကၠဳစၥလို႔ ေျပာတယ္၊ အခု လုပ္ရဲ႕သားနဲ႔ တစ္ခုခု မေအာင္ျမင္တဲ့အခါျဖစ္တဲ့ ကုကၠဳစၥ မပါေသးဘူး၊ ဒါကို တတိယပူပန္မႈတစ္ခုအျဖစ္ ထပ္ျဖည့္ရမယ္၊ ဒါလည္း အကုသိုလ္ပဲလို႔ ေျပာရမယ္၊
အဲဒါ ဘယ္က်မ္းမွာ ေတြ႔ရလဲ ဆိုေတာ့ “ခုဒၵကနိကာယယ္ စုဠာနိေဒၵသတို႔ မဟာနိေဒၵဆိုတဲ့ ပါဠိေတာ္က ပါဠိေတာ္ေတြကို ဖြင့္ဆိုတဲ့က်န္းေတြထဲမွာ ပါတယ္၊ ရိပ္သာဝင္တာ အႀကိမ္ ၂၀-ေလာက္ ရွိၿပီ၊ သမာဓိေလးေတာင္ မရဘူး၊ ဝိပႆနာဉာဏ္လည္း မတက္ဘူး၊ ဉာဏ္စဥ္လည္း မနာရဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္္ေနတာ၊ ဒါကုကၠဳစၥလို႔ပဲ ေျပာရမယ္၊ လုပ္လ်က္သားနဲ႔ မေအာင္ျမင္တာ၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကုကၠဳစၥမ်ိဳးကိုလည္း ပႆဒိၶ ဖယ္ရွားေပးပါတယ္။
ပႆဒိၶတရား ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ စိတ္ မၿငိမ္သက္တာတို႔၊ မၿငိမ္းခ်မ္းတာတို႔ လံုးဝ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ျဖစ္ေနေသးရင္ ဒါ ပႆဒိၶ မျဖစ္ေသးလို႔ပဲ၊ ဒီလို မွတ္ရမယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေဗာဇၩင္ ၇-ပါးထဲမွာ ပႆဒိၶ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းတာဟာ အသိဉာဏ္ တိုးတက္ျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းပဲ။
အဓိပၸါယ္တစ္မ်ိဳး
ေနာက္အဓိပၸာယ္ တစ္ခုေျပာမယ္ဆိုရင္ ပႆဒိၶဆိုတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေလးဟာ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္ကစတင္တာ ရွိတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံ ႐ုပ္ခႏၶာႀကီးက စတင္လာတာ ရွိတယ္၊ ဒီလို ေျပာလို႔ရတယ္၊ ႐ုပ္က စတယ္ဆုိတာ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ့ တစ္ေယာက္ထဲ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ရိပ္ေအာင္ ကြပ္ပ်စ္ေလးနဲ႔ ထိုင္ေနတုန္း ေလေလးက တဟူးဟူးတိုက္တဲ့အခါ ခႏၶာကုိယ္ အေနနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ “ေကာင္းလုိက္တာ” လို႔ ျဖစ္တာ၊ ခႏၶာကိုယ္ အေနအထား ၿငိမ္းခ်မ္းေတာ့ စိတ္ကေလးကပါ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ျဖစ္တာ၊ အဲဒါက်ေတာ့ ‘ကာယပႆဒၶိ’ လို႔ ေျပာလို႔ ရတယ္ေပါ့၊ ဒါတစ္နည္းေျပာတာေနာ္။
ေနာက္တစ္နည္း ေျပာေတာ့ ကိုယ္အေနအထားကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ၾကည့္လုိက္မယ္ဆိုလို႔ ရွိရင္ေတာ့ ေနရာထိုင္ခင္းကလည္း ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ျမတ္စြာဘုရား ေဗာဓိပင္ေအာက္မွာ ျမတ္ကေလး ခင္းထိုင္တာ၊ ဆိုဖာႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းထဲ ထိုင္တာေလာက္ ေကာင္းပါ့မလား၊ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ သို႔ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားက စိတ္ဓာတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းသြားတာပဲ၊ စိတ္ေပ်ာ္လို႔ရွိရင္ ဘယ္လိုေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္စရာႀကီးလို ျဖစ္နတယ္၊ အဲဒါကို စိတၱပႆဒိၶ လို႔ ေျပာတယ္။
ခႏၶာကိုယ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ျဖစ္လာရင္ ကာယပႆဒိၶ၊ စိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းမႈျဖစ္ရင္ စိတၱပႆဒိၶလို႔ ေျပာတယ္၊ “႐ူပကာယႆာပိ” လို႔ ဋီကာေက်ာ္ က်မ္းမွာ အဲဒီလို ေရးထားတယ္၊ ဒါလည္း သဘာဝက်တယ္၊ ကာယကို ေစတသိက္အေပါင္းလို႔ က်မ္းဂန္မ်ားမွာ ဆိုေသာ္လည္း “႐ူပကာယႆာပိ” လို႔ ဋီကာေက်ာ္က်မ္းမွာ ေျပာထားတယ္ေလးကလည္း လက္ေတြ႔နဲ႔ ကိုက္စရာအေၾကာင္း ရွိပါတယ္။
ဒီ ပႆဒိၶဆိုတဲ့ သဘာဝတရားေလသည္ အသိဉာဏ္ ျဖစေပၚတိုးတက္ဖို႔ရာအတြက္ အေၾကာင္းတစ္မ်ိဳး စြမ္းအားတစ္ခု ျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္ရမယ္၊ ဥဒၶစၥ, ကုကၠဳစၥ ဆိုတဲ့ စိတ္ကို ညစ္ႏြမ္းေစတက္တဲ့ စိတ္အညစ္ေၾကးေတြကိုလည္း ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ ကာယပႆဒိၶနဲ႔ စိတၱပႆဒိၶကို ေစတသိက္ေတြရဲ႕ ၿငိမ္းေအးမႈ၊ စိတ္ေတြရဲ႕ ၿငိမ္းေအးမႈလို႔ လက္ေတြ႔မွာ ဒီလို ခဲြလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး၊ ခြဲလို႔ မရေပမယ့္ ခြဲေျပာလုိ႔ ျဖစ္တယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ စြမ္းရည္သတိၱလို႔ ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ လူနဲ႔ စြမ္းရည္ကို ခြဲလို႔ မရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူေတြက ခြဲေျပာၾကတယ္၊ ဒါတင္ မကဘူး၊ ခြဲေျပာတဲ့ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး၊ “လူကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒူးက မေကာင္းဘူး” ဆိုတာမ်ိဳး၊ လူလို႔ ေျပာတဲ့ထဲ ဒူကးပါၿပီးသားပဲေလ၊ တစ္ခါတစ္ရံ လူေတြကခြဲေျပာေလ့ ရွိၾကတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ ကာယပႆဒိၶ, စိတၱပႆဒၶိ လို႔ ခြဲေျပာလိုက္တာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့ ဒီႏွစ္ခုဟာ အတူေပါင္းစပ္ေနၾကတယ္၊ ခြဲမရတဲ့ အတြဲလို႔ ေျပာရမယ္၊ (ခြဲမရတဲ့ အတြဲဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲဆိုေတာ့ ‘စြယ္ေတာ္ရြက္’ လို ႏွစ္ခုေပါင္းမွ တစ္ရြက္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါမ်ိဳးကို ေျပာတာ။
** ဆက္ရန္ ** စိတ္ျဖဴစင္မႈ အင္အားစုမ်ား အပိုင္း(၂) မွ {ကာယလဟုတာ၊ စိတၱလဟုတာ၊ ကာယမုဒုတာ၊စိတၱမုဒုတာ၊ ကာယပါဂုညတာ၊ စိတၱပါဂုညတာ}
*ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္* အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D) အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၃၃၄- ၃၄၂) မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment