ပလႅကၤသတၱာဟ
ျမတ္စြာဘုရားဟာ အခုလို တရားထူး တရားျမတ္ ရခဲ့ပါတယ္၊ ဒီ တရားရဖို႔ဆိုတာ ကမၻာေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့ ယူခဲ့ရတယ္၊ ဘ၀ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ စေတးၿပီးေတာ့ ျဖည့္က်င့္လာခဲ့ရတယ္။
ဒီ အရည္အခ်င္းေတြ ဒီကေန႔ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရၿပီလို႔ ဆိုတယ္၊ ၀မ္းသာအားရ ထိုပလႅင္မွာပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဘုရားက အႀကိမ္ႀကိမ္ မိမိရဲ႕ သႏၱာန္မွာ အရဟတၱဖိုလ္ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္တယ္၊ ဘယ္လို လုပ္တုန္းဆို အရဟတၱဖိုလ္ ဖလသမာပတ္ ၀င္စားဖို႔ ၀ိပႆနာ စၿပီးေတာ့ လုပ္ရတယ္။
မိမိသႏၱာန္မွာ ရိွတဲ့ သဘာ၀တရားေတြကို ၀ိပႆနာ႐ႈလိုက္တဲ့အခါ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ တက္သြားၿပီး ဖလသမာပတ္အထိ ေရာက္ရွိသြားတယ္၊ ဘယ္အခါမွာပဲ ဖလသမာပတ္ ၀င္းစား၀င္စား၊ ၀ိပႆနာလမ္းေၾကာင္းက သြားရတယ္၊ တျခားလမ္းေၾကာင္း မရွိဘူး၊ ၀ိပႆနာ ႐ႈလိုက္တဲ့အခါ ထို ၀ိပႆနာဉာဏ္စဥ္ေတြ တက္သြားၿပီး သခၤ ါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ရဲ႕ ဟိုဘက္အႏုေလာမဉာဏ္ ေရာက္တဲ့အခါက်လို႔ ရွိရင္ နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ဖလသမာပတ္ဆိုတာ ေပၚလာတယ္၊ စိတ္ကလည္း အလြန္ သိမ္ေမြ႔တယ္၊ အာ႐ံုကလည္း အလြန္ သိမ္ေမြ႔တယ္။
အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၇-ရက္တိုင္တိုင္ အဲဒီ ျမတ္ခင္းေလးေပၚမွာပဲ ဆက္ထိုင္ၿပီး ဖလသမာပတ္ခ်မ္းသာ ခံစားၿပီးေတာ့ေနတယ္၊ အဲဒါကို ပလႅကၤသတၱာဟ လို႔ ေခၚတယ္၊ ေဗာဓိသတၱာဟ လို႔လည္း ေခၚတယ္၊ ၇-ရက္ ၇-လီ အဲဒီ ေနရာမွာ မထမေျပာင္းဘဲနဲ႔ သမာပတ္၀င္စားၿပီး ဆက္ၿပီေတာ့ ေနတယ္ေပါ့။
အနိမိသသတၱာဟ
၇-ရက္ျပည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာေတြးမိလဲလို႔ ဆိုရင္ -
“ ေၾသာ္ - ဒီေနရာေလးဟာ ငါ့အတြက္ အလြန္ ေက်းဇူးမ်ားတာပဲ၊
င့ါသႏၱာန္မွာရွိတဲ့ ကိေလသာ အာသေ၀ါေတြ ကုန္ၿပီးေတာ့ အသိဉာဏ္ထူးကို ရတဲ့ေနရာေလးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့
ေနရာေလးကို တန္ဘိုးထားတဲ့အေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပလႅင္ေတာ္ကေန ခပ္လွမ္းလွမ္း ခြါၿပီး ထိုေနရာေလးကို စိုက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတာ ၇-ရက္။
သေဘာက လူေတြမွာ အမွတ္တရဆိုတာ ရွိတက္တယ္ေနာ္၊ ခုေခတ္ေတာင္ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခဲ့တဲ့ေနရာေလး၊ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့တဲ့ ေနရာေလးဆို အမွတ္တရေလး လုပ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ လူေတြက တို႔ေမြးခဲ့တဲ့ ေနရာဆိုၿပီး အမွတ္တရ ထားၾကတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္အဖို႔ ေဗာဓိဉာဏ္ရတဲ့ ေနရာေလးဟာ သိပ္ၿပီး အမွတ္တရ ထားထိုက္တာေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆို ဒီေနရာမွာ ကိေလသာ အာသေ၀ါေတြ ကုန္ခန္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒီေနရာေလးမွာ သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အထေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ အလြန္ အမွတ္တရထားရမယ့္ ေနရာေလးျဖစ္လို႔ ၇-ရက္တိတိ ဘုရားရွင္ဟာ မမွိတ္ေသာ မ်က္လံုးနဲ႔ စိုက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ၿပီးေနခဲ့တယ္၊ ‘အနိမသသတၱာဟ’ အနိမိသကုန္းေတာ္လို႔ ခုေခတ္ေခၚၾကတယ္၊ ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ၾကည့္တဲ့သေဘာမ်ိဳး၊ ၀မ္းသာအားရ ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး၊ ဒါကို နတ္ေတြက တလြဲထင္ၾကတယ္၊ ဒီေနရာေလးကို စြဲမက္လို႔ တျခားကို မခြါႏိုင္လို႔ ဒီနားေနတယ္ အထင္လြဲၾကတယ္၊ ဒီလို မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေက်းဇူးတင္ထိုက္တယ္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ေက်းဇူးတရား သတိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ႀကံဖန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ေက်းဇူးတင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ပါတယ္ေလ။
ယႆ ႐ုကၡႆ ဆာယာသ၊
နိသီေဒယ် သေယယ် ၀ါ၊
န တႆ သာခံ ဘေဥၨယ်၊
မိတၱဒုေဗၻာ ဟိ ပါပေကာ။
မိတ္ေဆြကို ျပစ္မွားတာ, ေက်းဇူးကန္းတာ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ လူကို မေျပာနဲ႔၊ အင္မတန္မွ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၿပီးေတာ့ ပူလြန္းလို႔ သစ္ပင္ရိပ္ကေလးမွာ အရိပ္ခိုၿပီးလို႔ ရွိရင္ အဲဒီသစ္ပင္ကို မခ်ိဳးဖဲ့ရဘူး၊ ခ်ိဳးဖဲ့ဖို႔ မေတာ္ဘူးတဲ့၊ ဒီလိုေျပာတယ္ေနာ္။
ေက်းဇူးဆိုတာ သိတက္ရတယ္လို႔ေျပာတာ၊ လူကို မေျပာနဲ႔၊ သစ္ပင္ေတာင္ အရိပ္ခိုဖူးလို႔ ရွိရင္ ထိုသစ္ပင္ရဲ႕ အကိုင္းအခက္ကို မခ်ိဳးေကာင္းဘူးတဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္ မိတ္ေဆြကို ျပစ္မွားတယ္ဆိုတာ အလြန္ဆိုးပါတယ္တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ဒီေနရာေလးကို တန္ဖိုးထားတဲ့အေနနဲ႔ ၇-ရက္တိတိ ၾကည့္တယ္၊ မမွိတ္မသုန္ေသာ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တယ္၊
စကၤမသတၱာဟ
ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ ေပ်ာက္ေအာင္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ တရားဓမၼ ႏွလံုးသြင္းရင္း ၇-ရက္တိုင္တိုင္ စႀကၤ ံေလွ်ာက္တယ္၊ “စကၤမသတၱာဟ” လို႔ေခၚၾကတယ္၊ ဗုဒၶဂယယ ဘုရားဖူးသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဒီအမွတ္အသားေတြ ေတြ႔ၾကမွာေပါ့။ အဲဒီလို အားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဘုရားျဖစ္တာ ၂၁-ရက္ ရွိသြားၿပီ၊ ၂၁-ရက္ ကုန္သြားၿပီ။
ရတနဃရ သတၱာဟ
စႀကၤ ံေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ၂၂-ရက္ကေန စၿပီးေတာ့ ၂၈-ရက္ ထိေအာင္ ဘာလုပ္သလဲ လို႔ဆိုရင္ ေဗာဓိပင္ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ဘက္မွာ ေဟာဒီ အဘိဓမၼာတရားကို ဆင္ျခင္ၿပီး ေနခဲ့တယ္၊ ဒီျပင္တရားေတြ သုတၱန္တရားေတြ ဓမၼစၾကာ အနတၱလကၡဏ စတဲ့သုတ္ေတာ္ေတြ ဆင္ျခင္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းမရွိဘူး၊ ေဟာဒီ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အေလးအနက္ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္တယ္တဲ့။
အဘိဓမၼာရဲ႕ သဘာ၀တရားေတြကို ဆင္ျခင္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ အဘိဓမၼကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္တယ္၊ ခုေခတ္နဲ႔ဆိုရင္ analyze လုပ္တယ္ေပါ့၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ classify လုပ္တယ္၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ သဘာ၀တရားေတြကို အစုလိုက္ အစုလိုက္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေလ့လာ ဆင္ျခင္ၿပီး သံုးသပ္ေနတာ ၇-ရက္ၾကတယ္၊ အဲဒါကို ‘ရတနဃရ သတၱာဟ’ လို႔ ေခၚတယ္။
ရတန ဆိုတာ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို ရည္းစူးၿပီး ေခၚတယ္၊ အလြန္ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ ရတနာနဲ႕ အလားတူတဲ့ ‘အဘိဓမၼာ တရားေတာ္ေတြကို ဆင္ျခင္တဲ့ စံေက်ာင္း’ လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္၊ နတ္ေတြက ဖန္ဆင္းေပးထားတဲ့ ‘ဃရ’ စံေက်ာင္းကေလးထဲမွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ဟာ ၇-ရက္ တိတိ အဘိဓမၼာတရားကို ဆင္ျခင္ခဲ့တယ္တဲ့။
*ဆက္ရန္* -------
{အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္း ဆင္ျခင္ပံု} အား ဆက္လက္ေရးသား ပူေဇာ္ပါမည္။
အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) စာ ၁၅-၁၉ မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
ဤစာျဖင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား အား လည္းေကာင္း
အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D) ဆရာေတာ္ အား လည္းေကာင္း
ယခုစာအုပ္အား ဓမၼလက္ေဆာင္ေပးေသာ အန္တီေဆြ (Anatta Swe) တို႔အား ရွစ္ခိုးပူေဇာ္ပါသည္။
ရဲ၀င္းထြန္း
12.01.2012 (Thursday) 11:40 am
ျမတ္စြာဘုရားဟာ အခုလို တရားထူး တရားျမတ္ ရခဲ့ပါတယ္၊ ဒီ တရားရဖို႔ဆိုတာ ကမၻာေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ေလ့က်င့္ၿပီးေတာ့ ယူခဲ့ရတယ္၊ ဘ၀ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ စေတးၿပီးေတာ့ ျဖည့္က်င့္လာခဲ့ရတယ္။
ဒီ အရည္အခ်င္းေတြ ဒီကေန႔ ျပည့္ျပည့္၀၀ ရၿပီလို႔ ဆိုတယ္၊ ၀မ္းသာအားရ ထိုပလႅင္မွာပဲ ဆက္ၿပီးေတာ့ ဘုရားက အႀကိမ္ႀကိမ္ မိမိရဲ႕ သႏၱာန္မွာ အရဟတၱဖိုလ္ စိတ္ေတြ ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္တယ္၊ ဘယ္လို လုပ္တုန္းဆို အရဟတၱဖိုလ္ ဖလသမာပတ္ ၀င္စားဖို႔ ၀ိပႆနာ စၿပီးေတာ့ လုပ္ရတယ္။
မိမိသႏၱာန္မွာ ရိွတဲ့ သဘာ၀တရားေတြကို ၀ိပႆနာ႐ႈလိုက္တဲ့အခါ ၀ိပႆနာဉာဏ္ အဆင့္ဆင့္ တက္သြားၿပီး ဖလသမာပတ္အထိ ေရာက္ရွိသြားတယ္၊ ဘယ္အခါမွာပဲ ဖလသမာပတ္ ၀င္းစား၀င္စား၊ ၀ိပႆနာလမ္းေၾကာင္းက သြားရတယ္၊ တျခားလမ္းေၾကာင္း မရွိဘူး၊ ၀ိပႆနာ ႐ႈလိုက္တဲ့အခါ ထို ၀ိပႆနာဉာဏ္စဥ္ေတြ တက္သြားၿပီး သခၤ ါ႐ုေပကၡာဉာဏ္ရဲ႕ ဟိုဘက္အႏုေလာမဉာဏ္ ေရာက္တဲ့အခါက်လို႔ ရွိရင္ နိဗၺာန္ကို အာ႐ံုျပဳၿပီး ဖလသမာပတ္ဆိုတာ ေပၚလာတယ္၊ စိတ္ကလည္း အလြန္ သိမ္ေမြ႔တယ္၊ အာ႐ံုကလည္း အလြန္ သိမ္ေမြ႔တယ္။
အဲဒီလို ျမတ္စြာဘုရားဟာ ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၇-ရက္တိုင္တိုင္ အဲဒီ ျမတ္ခင္းေလးေပၚမွာပဲ ဆက္ထိုင္ၿပီး ဖလသမာပတ္ခ်မ္းသာ ခံစားၿပီးေတာ့ေနတယ္၊ အဲဒါကို ပလႅကၤသတၱာဟ လို႔ ေခၚတယ္၊ ေဗာဓိသတၱာဟ လို႔လည္း ေခၚတယ္၊ ၇-ရက္ ၇-လီ အဲဒီ ေနရာမွာ မထမေျပာင္းဘဲနဲ႔ သမာပတ္၀င္စားၿပီး ဆက္ၿပီေတာ့ ေနတယ္ေပါ့။
အနိမိသသတၱာဟ
၇-ရက္ျပည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ဘာေတြးမိလဲလို႔ ဆိုရင္ -
“ ေၾသာ္ - ဒီေနရာေလးဟာ ငါ့အတြက္ အလြန္ ေက်းဇူးမ်ားတာပဲ၊
င့ါသႏၱာန္မွာရွိတဲ့ ကိေလသာ အာသေ၀ါေတြ ကုန္ၿပီးေတာ့ အသိဉာဏ္ထူးကို ရတဲ့ေနရာေလးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့
ေနရာေလးကို တန္ဘိုးထားတဲ့အေနနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပလႅင္ေတာ္ကေန ခပ္လွမ္းလွမ္း ခြါၿပီး ထိုေနရာေလးကို စိုက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ေနတာ ၇-ရက္။
သေဘာက လူေတြမွာ အမွတ္တရဆိုတာ ရွိတက္တယ္ေနာ္၊ ခုေခတ္ေတာင္ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ေနခဲ့တဲ့ေနရာေလး၊ တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကစားခဲ့တဲ့ ေနရာေလးဆို အမွတ္တရေလး လုပ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား၊ လူေတြက တို႔ေမြးခဲ့တဲ့ ေနရာဆိုၿပီး အမွတ္တရ ထားၾကတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္အဖို႔ ေဗာဓိဉာဏ္ရတဲ့ ေနရာေလးဟာ သိပ္ၿပီး အမွတ္တရ ထားထိုက္တာေပါ့၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆို ဒီေနရာမွာ ကိေလသာ အာသေ၀ါေတြ ကုန္ခန္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္၊ ဒီေနရာေလးမွာ သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ အထေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ အလြန္ အမွတ္တရထားရမယ့္ ေနရာေလးျဖစ္လို႔ ၇-ရက္တိတိ ဘုရားရွင္ဟာ မမွိတ္ေသာ မ်က္လံုးနဲ႔ စိုက္ၿပီးေတာ့ ၾကည့္ၿပီးေနခဲ့တယ္၊ ‘အနိမသသတၱာဟ’ အနိမိသကုန္းေတာ္လို႔ ခုေခတ္ေခၚၾကတယ္၊ ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ၾကည့္တဲ့သေဘာမ်ိဳး၊ ၀မ္းသာအားရ ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး၊ ဒါကို နတ္ေတြက တလြဲထင္ၾကတယ္၊ ဒီေနရာေလးကို စြဲမက္လို႔ တျခားကို မခြါႏိုင္လို႔ ဒီနားေနတယ္ အထင္လြဲၾကတယ္၊ ဒီလို မဟုတ္ဘူးေနာ္။
ေက်းဇူးတင္ထိုက္တယ္ဆိုတာ ရွိတယ္၊ ေက်းဇူးတရား သတိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ ႀကံဖန္ၿပီး ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ေက်းဇူးတင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ပါတယ္ေလ။
ယႆ ႐ုကၡႆ ဆာယာသ၊
နိသီေဒယ် သေယယ် ၀ါ၊
န တႆ သာခံ ဘေဥၨယ်၊
မိတၱဒုေဗၻာ ဟိ ပါပေကာ။
မိတ္ေဆြကို ျပစ္မွားတာ, ေက်းဇူးကန္းတာ မေကာင္းဘူးတဲ့၊ လူကို မေျပာနဲ႔၊ အင္မတန္မွ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ၿပီးေတာ့ ပူလြန္းလို႔ သစ္ပင္ရိပ္ကေလးမွာ အရိပ္ခိုၿပီးလို႔ ရွိရင္ အဲဒီသစ္ပင္ကို မခ်ိဳးဖဲ့ရဘူး၊ ခ်ိဳးဖဲ့ဖို႔ မေတာ္ဘူးတဲ့၊ ဒီလိုေျပာတယ္ေနာ္။
ေက်းဇူးဆိုတာ သိတက္ရတယ္လို႔ေျပာတာ၊ လူကို မေျပာနဲ႔၊ သစ္ပင္ေတာင္ အရိပ္ခိုဖူးလို႔ ရွိရင္ ထိုသစ္ပင္ရဲ႕ အကိုင္းအခက္ကို မခ်ိဳးေကာင္းဘူးတဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုရင္ မိတ္ေဆြကို ျပစ္မွားတယ္ဆိုတာ အလြန္ဆိုးပါတယ္တဲ့။ ျမတ္စြာဘုရားလည္း ဒီေနရာေလးကို တန္ဖိုးထားတဲ့အေနနဲ႔ ၇-ရက္တိတိ ၾကည့္တယ္၊ မမွိတ္မသုန္ေသာ မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တယ္၊
စကၤမသတၱာဟ
ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ ေပ်ာက္ေအာင္လို႔ဆိုၿပီးေတာ့ တရားဓမၼ ႏွလံုးသြင္းရင္း ၇-ရက္တိုင္တိုင္ စႀကၤ ံေလွ်ာက္တယ္၊ “စကၤမသတၱာဟ” လို႔ေခၚၾကတယ္၊ ဗုဒၶဂယယ ဘုရားဖူးသြားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ဒီအမွတ္အသားေတြ ေတြ႔ၾကမွာေပါ့။ အဲဒီလို အားလံုးေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဘုရားျဖစ္တာ ၂၁-ရက္ ရွိသြားၿပီ၊ ၂၁-ရက္ ကုန္သြားၿပီ။
ရတနဃရ သတၱာဟ
စႀကၤ ံေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ၂၂-ရက္ကေန စၿပီးေတာ့ ၂၈-ရက္ ထိေအာင္ ဘာလုပ္သလဲ လို႔ဆိုရင္ ေဗာဓိပင္ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ဘက္မွာ ေဟာဒီ အဘိဓမၼာတရားကို ဆင္ျခင္ၿပီး ေနခဲ့တယ္၊ ဒီျပင္တရားေတြ သုတၱန္တရားေတြ ဓမၼစၾကာ အနတၱလကၡဏ စတဲ့သုတ္ေတာ္ေတြ ဆင္ျခင္တယ္လို႔ မွတ္တမ္းမရွိဘူး၊ ေဟာဒီ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ အေလးအနက္ ႏွလံုးသြင္း ဆင္ျခင္တယ္တဲ့။
အဘိဓမၼာရဲ႕ သဘာ၀တရားေတြကို ဆင္ျခင္ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ အဘိဓမၼကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္တယ္၊ ခုေခတ္နဲ႔ဆိုရင္ analyze လုပ္တယ္ေပါ့၊ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ classify လုပ္တယ္၊ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႕ သဘာ၀တရားေတြကို အစုလိုက္ အစုလိုက္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ေလ့လာ ဆင္ျခင္ၿပီး သံုးသပ္ေနတာ ၇-ရက္ၾကတယ္၊ အဲဒါကို ‘ရတနဃရ သတၱာဟ’ လို႔ ေခၚတယ္။
ရတန ဆိုတာ အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္းကို ရည္းစူးၿပီး ေခၚတယ္၊ အလြန္ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းတဲ့ ရတနာနဲ႕ အလားတူတဲ့ ‘အဘိဓမၼာ တရားေတာ္ေတြကို ဆင္ျခင္တဲ့ စံေက်ာင္း’ လို႔ အဓိပၸာယ္ရတယ္၊ နတ္ေတြက ဖန္ဆင္းေပးထားတဲ့ ‘ဃရ’ စံေက်ာင္းကေလးထဲမွာ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ဟာ ၇-ရက္ တိတိ အဘိဓမၼာတရားကို ဆင္ျခင္ခဲ့တယ္တဲ့။
*ဆက္ရန္* -------
{အဘိဓမၼာ ၇-က်မ္း ဆင္ျခင္ပံု} အား ဆက္လက္ေရးသား ပူေဇာ္ပါမည္။
အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) စာ ၁၅-၁၉ မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
ဤစာျဖင့္ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား အား လည္းေကာင္း
အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D) ဆရာေတာ္ အား လည္းေကာင္း
ယခုစာအုပ္အား ဓမၼလက္ေဆာင္ေပးေသာ အန္တီေဆြ (Anatta Swe) တို႔အား ရွစ္ခိုးပူေဇာ္ပါသည္။
ရဲ၀င္းထြန္း
12.01.2012 (Thursday) 11:40 am
No comments:
Post a Comment