ဒုကၠရစရိယာက်င့္ေတာ္မူပံု
ပၪၥ၀ဂီၢငါးေယာက္
ငါးေယာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၏အစု(အဖဲြ႕)ကုိ ““ပၪၥ၀ဂီၢ”” ဟု ေခၚ၏၊ ဗုဒၶ အေလာင္းေတာ္ ဖြားျမင္ေတာ္မူ၍ မၾကာမီ သုေဒၶါဒနမဟာရာဇာသည္ ျဗာဟၼဏပ႑ိတ္ တရာ့ရွစ္ေယာက္တုိ႔ကုိ ဖိတ္မန္၍ ေကာင္းမြန္စြာ ေကၽြးေမြးၿပီးလွ်င္ ထုိျဗာဟၼဏတုိ႔တြင္ ပညာအရွိဆံုး ရွစ္ေယာက္ကုိ ေရြး၍ အေလာင္းေတာ္ကေလး၏ ႐ုပ္လကၡဏာ ေတာ္ကို ၾကည့္႐ႈေစရာ ခုနစ္ေယာက္ေသာ ျဗာဟၼဏတုိ႕က ““႐ုပ္ လကၡဏာအလုိအားျဖင့္ ေတာထြက္လွ်င္ ဗုဒၶျဖစ္ရမည္၊ လူ႕ေဘာင္ ေနလွ်င္ စၾကာမင္းျဖစ္ရမည္””ဟု ေဟာၾက၍ အငယ္ဆံုး ေကာ႑ည ျဗာဟၼဏကမူ ““ဧကန္မုခ် ဗုဒၶ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္””ဟု ေဟာသည္။
ထုိတြင္ ေကာ႑ညျဗာဟၼဏသည္““အိမ္ရာေထာင္၍ လူ႕ေဘာင္ေနလွ်င္ သားသမီးေတြႏွင့္ အစြန္႔ရခက္မည္””ဟု ယူဆ၍ ထုိျဗာဟၼဏ တုိ႔၏ သားေလးေယာက္ႏွင့္အတူ ေတာထြက္ၿပီးလွ်င္ ရေသ့လုပ္ကာ အေလာင္းေတာ္ျမတ္၏ ေတာထြက္လာခ်ိန္ကုိ ေစာင့္ေနႏွင့္၏၊ [ျဗာဟၼဏရွစ္ေယာက္တြင္ သံုးေယာက္က ဗုဒၶႏွင့္စၾကာမင္းဟု ႏွစ္ခြန္း, ငါးေယာက္က ဧကန္ ““ဗုဒၶျဖစ္ရမည္””ဟု ေဟာၿပီးလွ်င္ ထုိငါးေယာက္သည္ပင္ ေတာထြက္၍ ရေသ့လုပ္ေနၾကသည္ ဟုလည္း ပါသရာသိသုတ္၌ တစ္နည္းျပ၏၊] ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ ေတာထြက္လာေသာအခါ သူတုိ႔သည္ ဗုဒၶျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ေန ေသာ အေလာင္းေတာ္ကုိ ေရပူေရခ်မ္း ကမ္းလွမ္းလုပ္ေကၽြးေနၾကေလသည္။
ဥပမာသံုးမ်ိဳး ထင္လာပံု
အေလာင္းေတာ္သည္ ေတာထြက္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ ဆရာကုိ လုိက္၍ ရွာရာ အာဠာရႏွင့္ ဥဒကရေသ့တုိ႔ကုိ ေတြ႕ရပါေသာ္လည္း ထုိရေသ့ဆရာႀကီးမ်ားအထံမွ ေလာကီစ်ာန္ကုိသာ နည္းခံရသျဖင့္ အားရေက်နပ္ျခင္း မရွိေသးရကား ထုိဆရာႀကီးတုိ႔အထံမွ ခဲြခြာခဲ့၍ အေကာင္းဆံုး ကုသုိလ္ျဖစ္ေသာ သဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ကုိ ရွာလ်က္ လွည့္လည္ေတာ္မူစဥ္ ဥ႐ုေ၀လေတာ ေသနာနိဂံုးသုိ႔ ေရာက္ေတာ္ မူေသာအခါ အလြန္သာယာေသာ ေတာအုပ္ကုိလည္းေကာင္း, စီးတသြင္သြင္ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္း ျမဴေမွာ္ကင္းေသာ စမ္းေရႏွင့္ ကမ္းေျခအနီးအပါး၀ယ္ ဆြမ္းခံစရာ ရြာကုိလည္းေကာင္း ျမင္ေတာ္ မူရ၍ ထုိေတာ၌ပင္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ဖုိ႔ရန္ ဆံုးျဖတ္ေတာ္မူသည္၊
ထုိအခါ၀ယ္ စိတ္ေတာ္၌ ဥပမာသံုးမ်ိဳး ထင္လာသည္မွာ…
၁။ ေရသဖန္းသားတစ္ေခ်ာင္းသည္ အေစးႏွင့္တကြ စုိစုိဖပ္ဖပ္ ရွိ၏၊ ထုိထင္းကုိ ေရထဲ၌ ခ်ထားျပန္၏၊ မီးကုိ အလုိရွိသူသည္ ထုိထင္းကုိ ယူ၍ မီးေမႊးလွ်င္ မီးရႏုိင္မလား, မရႏုိင္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ နည္း၊ နဂုိက စုိေနသည့္အျပင္ ေရထဲ၌ပင္ စိမ္ထားျပန္ေသာေၾကာင့္တည္း၊ ထုိ႔အတူ နဂုိက ကာမစိတ္အေစးဓာတ္ အစုိဓာတ္ မကင္း ျပတ္ေသးသူတုိ႔သည္ ၀တၳဳအာ႐ံုကာမဂုဏ္ အတြင္း၌ (သမီး ခင္ပြန္း ခ်င္းအတူ) စိမ္ေနပါလွ်င္ ထုိကိေလသာ အစုိဓာတ္ ေျခာက္ကပ္ ကုန္ဆံုးသြားေအာင္ ႀကိဳးစားေစကာမူ ေလာကုတၱရာတရားထူးျဖစ္ေသာ မီးကုိ မထြက္ေစႏုိင္။ [ ဤစကားျဖင့္ ကိေလသာကာမ စိတ္ဓာတ္လည္း မကင္းဘဲ သား လင္ ခင္ပြန္းႏွင့္အတူ တရား အားထုတ္ေနသူတုိ႔ တရားရႏုိင္, မရႏုိင္ကုိ စဥ္းစားေစလုိသည္၊ ပါရမီျဖစ္ အားထုတ္သူကုိ မဆုိလုိ။]
၂။ ေရသဖန္းသား ထင္းတစ္ေခ်ာင္းကား အေစးမျပတ္ စုိဖပ္ဖပ္ ရွိေနေသး၏၊ သုိ႔ေသာ္ ေရထဲ၌ စိမ္၍ မထားဘဲ ေရႏွင့္ ေ၀းစြာ ကုန္းေပၚမွာ ခ်ထား၏၊ ထုိထင္းျဖင့္ မီးေတာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားသူလည္း မီးရႏုိင္မည္ေလာ၊ မရႏုိင္၊ ဘာ့ေၾကာင့္နည္း၊ ေရထဲ၌ စိမ္မထားေသာ္လည္း စုိဖပ္ဖပ္ ရွိေနေသာေၾကာင့္တည္း၊ ထုိ႔အတူ သမီး ခင္ပြန္း အျဖစ္ျဖင့္ မေနေတာ့ဘဲ ရေသ့ ရဟန္း သီလရွင္ ရေသ့မ လုပ္၍ ေနေသာ္လည္း အတြင္းစိတ္ဓာတ္၌ ကာမဂုဏ္ ခံစားလုိ၍ စုိေနေသးပါမူ ထုိသူလည္း တရားထူးမီး ထြက္ေအာင္ မတတ္ႏုိင္ေခ်။
၃။ ထင္းတစ္ေခ်ာင္းကား ေျခာက္လည္း ေျခာက္ၿပီ၊ ေရႏွင့္လည္း အလြန္ေ၀းေသာ ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ ပစ္ထား၏၊ ထုိထင္းျဖင့္ မီးေမႊးသူကား ဧကန္မုခ် မီးရေတာ့မည္၊ သိပ္အားမစုိက္ရဘဲ ေလတုိက္ခတ္၍ ထင္းေျခာက္ပင္အခ်င္းခ်င္း ပြတ္မိ႐ံုမွ်ျဖင့္လည္း မီးေတာက္ႏုိင္၏၊ ထုိ႔အတူ ကာမ၀တၳဳမွ (သမီး ခင္ပြန္းခ်င္းမွ) ခဲြခြာ၍ ရေသ့ ရဟန္း သီလရွင္ ရေသ့မ ျပဳလုပ္ေနသူတုိ႔သည္ ကာမဓာတ္ အလုိကင္း၍ စုိျခင္းမရွိပါမူ အခ်ိဳ႕မွာ အပင္ပန္းခံ၍ ႀကိဳးစားမွ တရားထူးမီးကို ရမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ကား သက္သက္သာသာ ျဖင့္ပင္ တရားထူးမီးကို ရႏုိင္ရာ၏၊ ဤသုိ႔လွ်င္ အေလာင္းေတာ္မွာ မထင္စဖူး ထူးကဲေသာ ဥပမာသံုးခ်က္ ထင္လာသည္။
Credit to
No comments:
Post a Comment