အေလာင္းေတာ္ႀကိဳးစားပံု
[ဒုကၠရ = ခဲယဥ္းစြာ ျပဳအပ္ေသာအက်င့္ကုိ+စရိယာ=က်င့္ပံု၊] ဤ ေနရာ၌ ဒုကၠရစရိယာက်င့္ပံုကုိ အက်ဥ္းမွ် ျပအံ့၊ အေလာင္းေတာ္ သည္ ကာမအာ႐ံု၌ ခံစားလုိစိတ္ မရွိသျဖင့္ အတြင္းဓာတ္ မစုိေသာ ထင္းႏွင့္ တူ၏၊ ယေသာ္ဓရာထိပ္ေခါင္တင္ႏွင့္တကြ ေမာင္းမမိႆံ အေႁခြအရံမ်ားကုိ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္စြန္႔ခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ ေရမနီးေသာ ကုန္းေခါင္ေခါင္ႀကီး၌ ပစ္၍ထားအပ္ေသာ ထင္းႏွင့္တူသည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေလာင္းေတာ္သည္ ထင္လာေသာ ဥပမာသံုးခ်က္တြင္ တတိယဥပမာႏွင့္ တူေနေပၿပီ၊ ေရွ႕ကုိ ႀကိဳးစားလွ်င္ တရားထူးမီး ထြက္ဖုိ႔ရာ အဆင္သင့္ေပတည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္သည္ (ငါလုိ ပုဂိၢဳလ္မ်ိဳးအား ထူးျခားေသာ အသိဉာဏ္မရဘဲ ေနႏုိင္မည္လား)ဟု အံႀကိတ္၍ ေတာက္ေခါက္ၿပီးလွ်င္ အကုသုိလ္စိတ္ကုိ ကုသုိလ္စိတ္ျဖင့္ (မီးပြတ္သလုိ) အတင္းဖိႏွိပ္ကာ မဆုတ္မနစ္ အပူတျပင္း ႀကိဳးစားေတာ္မူေလသည္၊ ထုိအခါ လက္ကတီးၾကား (ခ်ိဳင္းၾကား)တုိ႔မွ ေခၽြးမ်ား ယုိစီးလာ၏၊ ၀ီရိယကား အလြန္ျပင္းထန္၏၊ ဆုတ္နစ္ျခင္း လံုး၀မရွိ၊ သတိလည္း အကုသုိလ္စိတ္ မျဖစ္ရေအာင္ အလြန္ေကာင္းစြာ ထားလ်က္ရွိသည္၊ ထုိသုိ႔ ဆင္းရဲပင္ပန္းခံကာ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈက ႏွိပ္စက္သျဖင့္ ခႏၶာကုိယ္သည္ ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းမရွိဘဲ ပူေလာင္ ေနသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရေလသည္။ [ထုိအခ်ိန္မွာ အေလာင္းေတာ္သည္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကုိ အားထုတ္ေတာ္မူေနသည္။]
ထြက္သက္ ၀င္သက္ခ်ဳပ္ပံု
ထုိ႔ေနာက္ အေလာင္းေတာ္သည္ အသက္ မ႐ွဴမ႐ိႈက္ဘဲ ပါးစပ္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းတုိ႔မွ ေလ၀င္ ေလထြက္ မရွိရေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းစမ္းေတာ္မူ၏၊ ထုိအခါ ႏွာေခါင္းေပါက္တုိ႔မွ ေလေတြ ထြက္လာ၏၊ ပန္းပဲဖုိမွ ထြက္ေသာေလသံကဲ့သုိ္႔ ထုိေလသံသည္ အလြန္ျပင္းထန္၏၊ ထုိအခါ ႏွာေခါင္းေပါက္မွလည္း ေလမထြက္ေအာင္ ခ်ဳပ္တည္းေတာ္မူျပန္၏၊ ထုိအခါ ထြက္ေပါက္မရ၍ မထြက္ရေသာ ေလတုိ႔သည္ ဦးထိပ္သုိ႔ တက္ကာ (ထက္စြာေသာစူးျဖင့္ ေမႊသကဲ့သုိ႔) ဦးထိပ္ကုိ ေမႊေႏွာက္ ေလေတာ့၏။
ထုိနည္းအတုိင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ခ်ဳပ္တည္းထားျပန္ရာ အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ေခါင္းကုိက္ေ၀ဒနာ ျဖစ္ေပၚလာေလ၏၊ အလြန္ တင္းက်ပ္စြာ သားေရပုိင္းျဖင့္ ဦးေခါင္းကုိ စည္းထားသကဲ့သုိ႔ တင္းက်ပ္ႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့၏၊ ထုိမွ တစ္ဖန္ ေလတုိ႔သည္ ၀မ္းဘက္သုိ႔ လွည့္ကာ (ႏြားသတ္သမားက ဓားထက္ထက္ျဖင့္ ႏြား၏ ဗုိက္ကုိ ျဖတ္လုိက္သကဲ့သုိ႔) အလြန္ျပင္းထန္ေသာ ေလသည္ ၀မ္းကုိ ျဖတ္လွီးသကဲ့သုိ႔ ျဖစ္၏၊ ထုိ႔ေနာက္ မီးက်ီးတြင္းထဲ ဆဲြခ် လုိက္သကဲ့သုိ႔ တစ္ကုိယ္လံုး ပူေလာင္လာေလေသာ္ စၾကႍသြားရင္း မူးမုိက္၍ လဲရွာေလေတာ့သည္၊ ထုိသုိ႔ လဲ၍ မူးေမ့ေနေသာအခါ တခ်ိဳ႕ နတ္မ်ားက ““ေသၿပီ””ဟု ထင္၍ နတ္အခ်ိဳ႕က ““ရဟႏၲာျဖစ္၍ သမာပတ္၀င္စားေနတာ””ဟု ထင္မွားၾကေလသတတ္။
အစားေလွ်ာ့၍ ဒုကၡျဖစ္ပံု
ထုိ႔ေနာက္ သတိရလာ၍ ၀ီရိယ မေလွ်ာ့သည့္အျပင္ လံုးလံုး အစာမစားဘဲ က်င့္ရန္ ၾကံျပန္ေလရာ (အစာမစားလွ်င္ နတ္တုိ႔က နတ္ၾသဇာကုိ သြင္းေပးမည္စုိးေသာေၾကာင့္) တစ္လက္ခုပ္ေလာက္ တစ္လက္ခုပ္ေလာက္ ပဲျပဳတ္ရည္ကုိသာ ေသာက္၍ က်င့္ျပန္ေလသည္၊ ထုိသုိ႔ အစာကုိ သိပ္ေလွ်ာ့လုိက္ျခင္းေၾကာင့္ ခႏၶာကုိယ္သည္ အလြန္အမင္း ပင္ပန္းေတာ္မူ၏၊ အ႐ုိး အဆစ္ေတြ ေပၚေန၏၊ တင္ပါးသားမ်ားပင္ မရွိေတာ့ဘဲ ကုလားအုတ္၏ ခြာကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေန၏၊ ေက်ာ႐ုိးမ်ားလည္း ကုိး႐ုိးကားရား ျဖစ္ေနေတာ့၏၊ နံ႐ုိးမ်ားလည္း မမုိးရေသးေသာ အိမ္အခ်င္မ်ားကဲ့သုိ႔ က်ိဳးတုိးက်ဲတဲ ျဖစ္ေန၏၊ မ်က္လံုးမ်ားလည္း မ်က္လံုးအိမ္အတြင္းသုိ႔၀င္ကာ ေရတြင္းထဲက ေရပြက္ကေလးကဲ့သုိ႔ ထင္ရေလ၏။
ဦးေခါင္းေတာ္ကား ေလပူ ေနပူေလာင္ထား၍ ႐ႈံ႕တြေနေသာ ဘူးခါးသီးကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေန၏၊ ၀မ္းေရလည္း ေက်ာသုိ႔ ကပ္ေနရကား ၀မ္းဗုိက္ကုိ စမ္းလုိက္လွ်င္ ေက်ာ႐ုိးမ်ားကို စမ္းသပ္မိေတာ့၏၊ အားလံုးေသာ အသားအေရ ႐ႈံ႕တြေနရကား က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ စြန္႔လွ်င္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ စြန္႔၍မရဘဲ ထုိင္ရာမွ ေမွာက္လ်က္ လဲသြားတတ္ေလသည္၊ အေလာင္းေတာ္၏ နဂုိအသားအေရမွာ ၀ါ၀င္း စုိေျပလွ၏၊ ထုိစဥ္ကမူ မည္းေျခာက္၍ ေနေလေတာ့သည္။
Credit to
No comments:
Post a Comment