ပဋိသေႏၶတည္ေသာအခါ တခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္က အပါယ္ဘံု၌ တည္ရ၏။ ထုိအပါယ္ဘံုသားမ်ားကို ဒုဂၢတိအဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ဟု ေခၚ၏။ (ဒုဂတိ = မေကာင္းေသာဂတိ (ဘ၀) ၌ + အဟိတ္ = ပဋိသေႏၶစိတ္မွာ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ ဟူေသာ ဟိတ္မ်ား မပါေသာပုဂၢိဳလ္။) လူႏွင့္ လူ႔ျပည္၌ရွိၾကေသာ အခ်ိဳ႕နတ္ငယ္ကေလးမ်ား၌လည္း ထုိကဲ့သို႔ အဟိတ္ပုဂၢိဳလ္မ်ားရွိ၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကို သုဂတိအဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ဟုေခၚ၏။ (သုဂတိ = ေကာင္းေသာဂတိ၌ + အဟိတ္ = ပဋိသေႏၶစိတ္မွာ ဟိတ္ ၃-မ်ိဳးမပါသူ။) ဒြိဟိတ္ တိဟိတ္ ၂-မ်ိဳးကို ေနာက္၌ျပအံ့။
သုဂတိအဟိတ္လူ
ထုိျပခဲ့ေသာ “သုဂတိအဟိတ္”လူတုိ႔သည္ အလြန္ညံ့ေသာ ကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀၌ျဖစ္လာရကား အကန္း၊ အအ(စကားမျပီသူ)၊ အဆြံ႕(မသြားႏုိင္သူ)၊ အထုိင္း(နားထုိင္းသူ)၊ အဖ်င္းအညံ့(အေရွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္၊ ပဲ မူး မတ္ စသည္ကိုမွ် သင္ျပ၍ နားမလည္ႏုိင္သူ)၊ နပုန္ပ႑ဳက္(ေယာက္်ားအဂၤါ မိန္းမအဂၤါ ၂-မ်ိဳးလံုး ပါေနသူ)ဤသို႔စသည္ျဖင့္ လူတန္းမေစ့သူမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။
သုဂတိ အဟိတ္နတ္မ်ား
ထိုနတ္မ်ားလည္း ေသးသိမ္ေသာ ေရွးကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ျဖစ္ရ၏။ “နတ္”ဆုိရရုံသာ။ တန္ခိုးမရွိ ဘံုဗိမာန္ သီးျခားမရွိ။ ဘုမၼစိုး ရုကၡစိုးဟုေခၚေသာ နတ္ၾကီးမ်ားကို မွီခို၍ ထုိနတ္ၾကီးမ်ား၏ ဗိမာန္အနီးအပါး၌ ေနၾကရသည္။ အစားအေသာက္လည္း က်က်နနမရွိ။ အစိမ္းတေစၧမ်ားကဲ့သို႔ ထမင္းလံုးဟင္းေပါက္ကို ေကာက္ယူစားေသာက္ၾကရ၏။ တစ္ခါတစ္ရံ သမာဓိနည္းပါးေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ေျခာက္လွန္႔ပူးကပ္၍ ထုိသူတို႔ပစ္အပ္ေသာ တေစၧစာ(ေခါစာ)ကိုပင္ စားေသာက္ၾကရသည္။
အမ်ိဳးအစားအားျဖင့္ စတုမဟာရာဇ္နတ္မ်ိဳးပင္တည္း။ လူ႔ျပည္၌ လူဆင္းရဲျဖစ္ေသာ္္္္္လည္း တခ်ိဳ႕မွာ ပညာအရည္အခ်င္း ရွိတတ္သကဲ့သို႔ ထို႔အတူ ထိုနတ္ဆင္းရဲမ်ားတြင္လည္း သုဂတိမဟုတ္ဘဲ ျပလတၱံ႕ေသာ ဒြိဟိတ္ တိဟိတ္နတ္မ်ားလည္း ရွိၾကရုံသာမက ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကမူ ထုိကဲ့သို႔ေသာ နတ္ဆင္းရဲအမ်ားပင္ မဂ္ဖုိလ္ကို ရၾကေပေသးသည္။
ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္
ဒါနခန္း၌ ဒြိဟိတ္ဥကၠ႒ ကုသိုလ္၊ တိဟိတ္ၾသမက ကုသိုလ္ဟု ျပခဲ့ျပီ။ ထုိကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ လူ႔ဘံု နတ္ဘံုမွာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ကုသိုလ္ျပဳစဥ္က အေမာဟဟုေခၚေသာ ဉာဏ္ပညာႏွင့္ ယွဥ္၍ မျပဳမိခဲ့ေသာေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဉာဏ္ပညာပါေသာ္လည္း မထက္သန္၊ ထက္သန္ေသာ္လည္း မိမိ၏ကုသိုလ္ကို ျပန္၍ စိတ္ပ်က္ ဤအခ်က္မ်ားေၾကာင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း ပဋိသေႏၶစိတ္၌ အေလာဘ အေဒါသ ဟိတ္ ၂-မ်ိဳးသာပါေသာ ဒြိဟိတ္ပုဂိၢဳလ္ ျဖစ္ရေလသည္။
ျပခဲ့ေသာ အဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ ၂-မ်ိဳးႏွင့္ ဤ ဒြိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔မွာ ပဋိသေႏၶစိတ္ဟူေသာ မ်ိဳးေစ့က ညံ့ဖ်င္းေသာေၾကာင့္ ထုိဘ၀၌ စ်ာန္မဂ္ဖုိလ္မ်ား ရခြင့္မရွိၾကေတာ့။ သို႔ေသာ္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္လွ်င္ ေနာင္ခါ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ဖို႔အေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ ကုသိုလ္ျဖစ္သည့္အျပင္ အစံုပါသျဖင့္ စ်ာန္မဂ္ဖိုလ္လည္း ရလြယ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ယခုဘ၀ မရေသာ္လည္း ၾကိဳးစား၍ အားထုတ္မိေအာင္ သတိျပဳၾကရမည္။
တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္
ဒါနခန္း၌ ျပခဲ့ျပီးေသာ တိဟိတ္ဥကၠ႒ ကုသိုလ္စိတ္ေၾကာင့္ လူ႔ျပည္နတ္ျပည္၀ယ္ ျဖစ္ရေသာအခါ ပဋိသေႏၶစိတ္၌ (အေလာဘ အေဒါသ အေမာဟ) ဟိတ္ ၃-ပါးပါေသာ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ရ၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကား တတ္သိနားလည္၏။ ၾကိဳးစားလွ်င္ စ်ာန္ကိုရႏုိင္၏။ ပါရမီျပည့္လွ်င္ မဂ္ဖုိလ္ကိုလည္း ရႏုိင္သည္။ ယခုကာလ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္တုိ႔ ေပါမ်ား၏။ စည္းကမ္းက်ေအာင္ အားမထုတ္ၾက၍သာ တရားထူးမရဘဲ ရွိၾကရေလသည္။ ဤသို႔လွ်င္ ပဋိသေႏၶစိတ္ရင္းက ကြဲျပားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဒုဂၢတိအဟိတ္၊ သုဂတိအဟိတ္၊ ဒြိဟိတ္၊ တိဟိတ္အားျဖင့္ ပုထုဇဥ္ ၄-မ်ိဳး ကြဲျပားရသည္။
အရိယာရွစ္ေယာက္
ထိုတိဟိတ္ပုထုဇဥ္သည္ပင္ တရားအားထုတ္၍ ေသာတာပတၱိမဂ္ကိုရလွ်င္
(၁) ေသာတာပတၱိမဂၢ႒ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္သည္။ ေသာတာပတၱိဖုိလ္ကိုရလွ်င္ (၂) ေသာတာပတၱိဖလ႒ “ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္” ျဖစ္၏။ ဤနည္းအတုိင္း အထက္ မဂ္ ဖိုလ္မ်ားကို အဆင့္ဆင့္ရလွ်င္ - ၃။ သကဒါဂါမိမဂ္ရပုဂၢိဳလ္၊ ၄။ သကဒါဂါမိဖုိလ္ရပုဂၢိဳလ္
၅။ အနာဂါမိမဂ္ရပုဂၢိဳလ္၊ ၆။ အနာဂါမိဖိုလ္ရပုဂၢိဳလ္
၇။ အရဟတၱမဂ္ရပုဂၢိဳလ္၊ ၈။ အရဟတၱဖိုလ္ရပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏။
၅။ အနာဂါမိမဂ္ရပုဂၢိဳလ္၊ ၆။ အနာဂါမိဖိုလ္ရပုဂၢိဳလ္
၇။ အရဟတၱမဂ္ရပုဂၢိဳလ္၊ ၈။ အရဟတၱဖိုလ္ရပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၏။
(၈-နံပါတ္ကို “ရဟႏၱာ”ဟုေခၚ၏။ ပေစၥကဗုဒၶါႏွင့္ ဘုရားရွင္သည္လည္း ဉာဏ္အထူးရေတာ္မူေသာ ဤရဟႏၱာမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။)
No comments:
Post a Comment