ကမၼ႒ာန္းဘုန္းႀကီးတေစၦ
ဂႏၶာ႐ံုေက်ာင္းတိုက္အနီး ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၀ယ္ တရားအားထုတ္ ၿပီး ရိပ္သာမွ ျပန္လာေသာ ႀကီးမွ ရဟန္းျပဳေသာ ပုဂိၢဳလ္ႏွစ္ပါးရွိ၏၊ မၾကာမီ တစ္ပါး ပ်ံေတာ္မူ၍ ဆုိင္ရာ ေဆြမ်ိဳးတုိ႔ လာၿပီးလွ်င္ ထုိ ေက်ာင္း၌ ခုနစ္ရက္လည္သည့္တုိင္ေအာင္ ေနၾက၏၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ညဥ့္အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ က်န္ရွိေသာ တစ္ပါးက မီးထြန္း၍ ျပတင္းေပါက္တံခါးတုိ႔ကုိ ပိတ္၏၊ တစ္စံု တစ္ေယာက္က ဖြင့္ေလသည္၊ ထပ္ပိတ္ျပန္၏၊ ထပ္၍ ဖြင့္ျပန္သည္၊
ထုိ ကုိယ္ေတာ္သည္ ကုဋီသြားခ်င္စိတ္ရွိ၍ ေက်ာင္းေဘးနားက ကုဋီကေလးသုိ႔ ဆင္းသြားေသာအခါ ထုိကုဋီထဲ၌ ပ်ံလြန္ၿပီးေသာ ဦးပၪၥင္းႀကီး ထုိင္ေနသည္ကုိ ျမင္ရပါသည္တဲ့၊… က်န္ရစ္ေသာ ကုိယ္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းေပၚသုိ႔ ျပန္တက္လာၿပီးလွ်င္ ““မင့္ကုိ လူတုန္းကမွ မေၾကာက္ဘဲ, တေစၦျဖစ္မွ ေၾကာက္ရမွာလား””ဟု ၾကံဳး၀ါး၍ ကမၼ႒ာန္းသက္ေစာင့္ဓားရွည္ႀကီးကုိ ခုတင္ေပၚသုိ႔ တင္လုိက္ပါသတဲ့၊ ထုိဓားရွည္ကုိ တေစၦကုိယ္ေတာ္က ယူ၍ လႊင့္ပစ္ လုိက္ေသာအခါ က်န္ရစ္ေသာ ကုိယ္ေတာ္သည္ မေၾကာက္ေသာ္ လည္း… ““တစ္ညလံုး အိပ္ရေတာ့မွာ မဟုတ္””ဟု ေတြး၍ သူ႕ အိပ္ရာလိပ္ကေလးကုိ ယူၿပီးလွ်င္ တျခားေက်ာင္းသုိ႔ ထြက္သြား ေသာအခါ ေနာက္က လုိက္၍ (မသြားေစလုိသည့္ သေဘာျဖင့္) အိပ္ရာလိပ္ကုိ ဆဲြထားျပန္သည္တဲ့။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဤသုိ႔ တေစၦေျခာက္ပံုကို မိမိေက်ာင္းတုိက္က စာခ် ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး သိ၍ ေျပာျပေသာေၾကာင့္ တေစၦ ေျခာက္ရာ၌ ““ံေၾကာက္ေစလုိ၍ ေျခာက္ျခင္း, ခ်စ္၍ ကစားေသာ အားျဖင့္ ေျခာက္ျခင္း စေသာအားျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိလိမ့္မည္””ဟု ေတြးမိပါသည္၊ [ထုိ တေစၦသည္ လူပေယာဂဆရာက ႏွင္ေသာ ေၾကာင့္ ထြက္သြားရသည္ဟု ၾကားရေသာအခါ လူက ႏွင္ေသာ ေၾကာင့္ သြားရျခင္းကို မိမိစိတ္၌ မခံခ်င္ ျဖစ္လာပါသည္၊ မိမိကားဘုန္းႀကီးတေစၦကုိ ဘုန္းႀကီးက ေမတၱာရပ္ခံေသာေၾကာင့္ မေျခာက္ေတာ့ဟုသာ ၾကားခ်င္ပါသည္။]
ေက်ာင္းထုိင္တေစၦ
ေက်ာင္းတုိက္တစ္တုိက္၌ ေက်ာင္းေဆာက္ မၿပီးေသးခင္ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး ပ်ံလြန္ ေတာ္မူ၏၊ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၍ သိပ္မၾကာခင္ ေန၀င္ေသာအခါ ထုိ ေက်ာင္းေပၚ၌ လက္သမား အလုပ္ လုပ္သကဲ့သုိ႔ ဟုိေခါက္ ဒီေခါက္ႏွင့္ ေခါက္ေလ့ ရွိသတတ္၊ က်န္ရစ္ေသာ တပည့္မ်ားက အျခား စာခ်ဘုန္းႀကီးကုိ ပင့္၍ ထုိအခ်ိန္၌ သြားေရာက္စံုစမ္းေသာအခါ ေရွးေရွး ညဥ့္မ်ားကဲ့သုိ႔ သံ႐ုိက္ေနသံကုိ ၾကားရပါသည္တဲ့။
ဂႏၶ႐ံုထြက္တေစၦ
ဂႏၶ႐ံု၌ ကုိရင္ဘ၀က ေနသြားေသာ စာေတာ္ေသာ ကုိရင္တစ္ပါးသည္ မႏၲေလးသုိ႔ ေျပာင္း ေရႊ႕ေနထုိင္ၿပီးေနာက္ သူ႕အရပ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ရဟန္းျဖစ္၏၊ ရဟန္းျဖစ္၍ မၾကာခင္ ပ်ံေတာ္မူေသာအခါ တေစၦ ၿပိတၱာ ျဖစ္၍ သူ႕ေနရာေက်ာင္းသုိ႔ ၀င္ဖုိ႔ရန္အေစာင့္အေရွာက္ နတ္မ်ားထံ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခြင့္ေတာင္းၿပီးမွ ၀င္ခြင့္ရသျဖင့္ ေက်ာင္းတုိက္ရွိ ပုဂိၢဳလ္တစ္ေယာက္ကုိ ပူး၍ သူ၏ ျဖစ္ပံု အေၾကာင္းကို ေျပာျပ ပါသည္တဲ့။
ငါမသြားဘူး မင္းသြား
ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၌ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ပ်ံေတာ္မူရာ… တပည့္ကုိယ္ေတာ္က ေက်ာင္းကို ဆက္၍ အုပ္ခ်ဳပ္ေလသည္၊ ထုိ႔ေနာက္ ေက်ာင္းဘုန္းႀကီး က မိမိဆရာ ဘုန္းႀကီး ထုိေက်ာင္းမွာ ရွိေနေၾကာင္းကုိ သိ၍ ညဥ့္အခါ၌ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ကုိ ရြတ္၏၊ နံနက္ေရာက္ေသာအခါ ကြယ္လြန္ေသာ ဆရာဘုန္းႀကီးက လူတစ္ေယာက္ကုိ ပူး၍ ေျပာ သည္မွာ ““ညဥ့္တုန္းက ငါ့ကုိ မေနေစခ်င္လုိ႔ ေမာင္အ၀ွာက ပ႒ာန္း ရြတ္လုိက္တာ နားကုိ ပူလုိ႔, ငါ မသြားဘူး, မင္းသြား””ဟု ေျပာပါ သည္တဲ့။
ဂူေအာင္းတေစၦ
ဘုန္းႀကီးအေခၚခံရသူ တစ္ဦးကား “ဂူထဲ၌ ခုနစ္ရက္လံုးလံုး အစာမစားဘဲ ေနႏုိင္သည္” ဟူေသာ ေႂကြးေၾကာ္သံျဖင့္ အရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသုိ႔ လွည့္လည္ ၿပီးေနာက္ ျပည္ၿမိဳ႕ ေရာက္ေသာအခါ စံုစမ္းလုိေသာ ေက်ာင္းအမ ႏွင့္ ေတြ႕၍ မည္သူမွ် အနားမလာရဘဲ ခုိင္မာေသာ အုတ္ဂူ လုပ္ၿပီး လွ်င္ ထုိဂူအတြင္း၌ ၀င္ေနေစ၏၊ အျခားေနရာ၌မူ အသက္႐ွဴေပါက္ ရဖုိ႔ လူမသိေအာင္ အေပါက္ထား၍ အစာသြင္းႏုိင္ေအာင္ သူ႕လူ မ်ားက ၾကံႏုိင္ေသာ္လည္း ထုိေနရာ၌ မၾကံႏုိင္ရကား ခုနစ္ရက္ ျပည့္၍ ဖြင့္ၾကည့္ေသာအခါ တံခါးအနီး၌ ေသေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ သတတ္၊ ထုိေနရာ၌ တေစၦေျခာက္၍ မသြား၀ံ့ၾက၊ သုိ႔ေသာ္ ထုိသုိ႔ ေသသြားၿပီးေနာက္ သူ႕ကုိ ယံုၾကည္ေသာ အျခားအရပ္က ဒကာ အခ်ိဳ႕ ေရာက္လာေသာအခါ ထုိဂူေနရာကုိ အလြန္႐ုိေသစြာ ရွိခုိးၾကပါသည္တဲ့။ [အလြန္ ႐ုိးေသာ အေသာ လူမ်ိဳးပါေပ။]
ႏုိင္ငံေရးဘုန္းႀကီးတေစၦ
ႏုိင္ငံေရးကို ရြက္ေဆာင္ေနေသာဆရာေတာ္တစ္ပါးလည္း ပ်ံေတာ္မူ ေသာအခါ တေစၦ ၿပိတၱာ ျဖစ္ေနပံုကုိ အျမင္ေပါက္ေသာ ဆရာက “မႏၲေလး ေစ်းခ်ိဳႏွင့္ က်ံဳးအၾကား၀ယ္ သြားလာေနသည္ကုိ ျမင္ရ သည္”ဟု ေျပာေၾကာင္းကုိ ဒကာတစ္ေယာက္ေလွ်ာက္၍ သိရသည္။
ညိႇဳးငယ္ေနေသာ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး
တစ္ေနရာ၌ေက်ာင္းကုိယ္စီျဖင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွစ္ပါး ရွိ၏၊ အေနအထုိင္လည္း မညံ့၊ အမ်ားသံဃာႏွင့္လည္း ဆန္႔က်င္ျခင္း မရွိ၊ ခ်စ္ခင္ ၾကည္ညိဳသူ မ်ား၏၊ ထုိကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးသည္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အသီးသီး ပ်ံေတာ္မူေလေသာ္ သူတုိ႔ကုိ သိေသာ ““အျမင္အထင္ ေပါက္သည္””ဟု ဆုိသူ တစ္ေယာက္က သကၤန္း၀တ္လ်က္ပင္ ညိႇဳးညိႇဳးငယ္ငယ္ ေနၾကရပံုကုိ ျမင္ရပါသည္တဲ့။
စဥ္းစားဖြယ္။ ။ထုိကုိယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးသည္““ဘာ့ေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရပါသနည္း””ဟု စဥ္းစားသည္ ရွိေသာ္ ေခတ္အလုိက္ လာဘသကၠာရကုိ လုိလားမႈကား ကင္းႏုိင္ရွာၾကမည္ မဟုတ္ေခ်၊ ေငြ စေသာ နိသဂိၢ ပစၥည္းမ်ားလည္း ေခတ္အလုိက္ ကင္းႏုိင္ရွာၾကမည္ မဟုတ္ေခ်၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထုိကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ရသည္ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။
No comments:
Post a Comment