ဒႆနမူလိကာ သဒၶါ
ေနာက္တစ္ခုက ဒႆနမူလိကာ သဒၶါ၊ ကိုယ္တိုင္သိျမင္မႈကို အေျခခံတဲ့ သဒၶါ၊ ဘယ္သူ ေျပာလို႔မွ လက္ခံစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကုိယ္တိုင္ သိတာကိုး၊ ကိုယ္တိုင္ မသိရင္ေတာ့ သူမ်ားေျပာတာ လက္ခံရဦးမွာပဲ။
ဥပမာ ဆိုပါေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ေရႊတိဂံုဘုရားေရာက္တာ အေခါက္ေခါက္ ရွိေနၿပီ၊ ဘုရားေရာက္ဖူးေတာ့ ေရႊတိဂံုဆိုတာ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ သိတယ္၊ ဘယ္နားမွာလဲ ဆိုတာလည္း သိတယ္၊ ဟိုးနယ္မွာေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြက်ေတာ့ ေရႊတိဂံုဘုရား ၾကားေတာ့ ၾကားဖူးတယ္၊ ဘယ္နားမွန္း မသိဘူး၊ ပံုထဲေတာ့ ျမင္ဖူးတယ္၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တူရဲ႕လား၊ ဒီလူက ကိုယ္တိုင္သိၿပီး လက္ခံတာ၊ ဟိုလူက အၾကားနဲ႔ လက္ခံတာ၊ ဒႆနမူလိကာဆိုတာ အျမင္ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ လက္ခံတာ၊ ျမင္ၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ဘယ္သူကမွ ေျပာင္းလြဲပစ္လို႔ မရဘူး။
တစ္ခါတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားက ရွင္သာရိပုတၱရာကို ေမးတယ္၊ “သာရိပုတၱရာ -တဲ့၊ အေတြးမပါတဲ့ ႀကံစည္မႈ၊ သံုးသပ္မႈမပါတဲ့ သမာဓိမ်ိဳး ရွိတယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္သလား” လုိ႔ ေမးေတာ့ ရွင္သာရိပုတၱရာက “အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ မယံုပါဘူး၊ ကို္ယ္ကိုယ္တိုင္ သိတာပါ၊ သူမ်ားေျပာလို႔ ယံုတာ မဟုတ္ပါဘူး” တဲ့၊ ဒါ တပည့္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ကို ခဏခဏ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဝင္စားလို႔ ဒီသမာဓိမ်ိဳး ရခဲ့ပါတယ္လို႔ ေျပာတာေနာ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဓမၼပဒမွာ ရွင္သာရိပုတၱရာကို ‘အႆေဒါၶ’ တဲ့၊ သူတစ္ပါးစကားနဲ႔ ယံုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာတ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္ သိတာကိုး၊ ကိုယ္တိုင္သိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က သူမ်ားစကား ယံုစရာ မလုိဘူး။
ဒါေၾကာင့္မို႔ သဒၶါဟာ ဒီလို အဆင့္ႏွစ္ဆင့္ ရွိတယ္လို႔ မွတ္ထားရမယ္၊ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု မတူဘူး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ သဒၶါခ်င္း မတူဘူး၊ အသိဉာဏ္ပါတဲ့ သဒၶါ၊ အသိဉာဏ္မပါတဲ့ သဒၶါ၊ ဒီလိုလည္း ခြဲရဦးမယ္ေနာ္။
ပညာမဲ့ သဒၶါ
အသိဉာဏ္မပါတဲ့ “ပညာမဲ့ သဒၶါ” က်ေတာ့ တလြဲေရာက္သြားတက္တယ္၊ ပညာနဲ႔တဲြတဲ့ သဒၶါကမွ တန္ဖိုးရွိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ ‘သဒၶါကို ပညာေစာင့္မွ လမ္းေျဖာင့္မယ္’ တဲ့၊ ပညာနဲ႔ ထိန္းမေပးလို႔ရွိရင္ သဒါၶက လမ္းေခ်ာ္သြားႏိုင္ေသးတယ္၊ ဒါက ‘ယံုတဲ့အပို္င္း’။
စိတ္ၾကည္မႈ
ၾကည္တဲ့အပိုင္းက သဒၶါ ျဖစ္လာလို႔ရွိရင္ ကာမဂုဏ္အာ႐ံု ခံစားခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ၊ မုန္းတီးတဲ့ စိတ္ေတြ၊ ထိုင္းမိႈင္းတဲ့ စိတ္ေတြ၊ ေတြေဝလြင့္ပ်ံ႕တဲ့ စိတ္ေတြ၊ ဒါေတြ အကုန္လံုး ကင္းၿပီး စိတ္ဟာ အညစ္အေၾကး ကင္းၿပီးေတာ့ ၾကည္ေနတယ္။
စိတ္ၾကည္ေနၿပီဆိုရင္ တရားပြဲသြား တရားနာဦးမွ ဆိုတဲ့ စိတ္လည္း ေပၚတယ္ေနာ္၊ စိတ္မၾကည္တဲ့လူ ဒီိစိတ္ ေပၚမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ အိမ္ဦးဘုရားခန္းေလး ရွင္းၿပီးေတာ့ ပန္းေလးေတြ လဲအုံးမွပဲ၊ ကမၼ႒ာန္း ထိုင္အံုးမွပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကူးဟာ စိတ္ၾကည္ေနတဲ့အခါမွ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိထားရမယ္။
အဲဒီလို မိမ္ိသႏၱာန္မွာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ၾကည္ေနတာဟာလည္း သဒၶါလို႔ အဲဒီလို မွတ္ရမယ္၊ စိတ္ကေလး ၾကည္႐ံုတင္ မကူး၊ တစ္ခါတေလ စိတ္ကေလးက စြမ္းအားေတြ ျပည့္လာတယ္၊ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္မယ္ဆိုရင္ ရြတ္ရြတ္ ခၽြံခၽြံ လုပ္တယ္၊ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆံုးျဖတ္ၿပီးလို႔ရွိရင္ သဒၶါဆိုတဲ့ စြမ္းအားေလးေတြ ရလာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ေဟာ လွဴမႈ, တန္းမႈမွာလည္း ေနာက္မတြန္႔ေတာ့ဘူး၊ သဒၶါစြမ္းအား ျပင္းလာလို႔ရွိရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လုပ္ဖို႔ရာလည္း ေနာက္မတြန္႔ဘူး၊ ဒါ သဒၶါရဲ႕ စြမ္းအားပဲ၊ သဘာဝတစ္ခုမွာ စြမ္းအားေတြ ရွတက္တယ္။
ေအး ဒါေၾကာင့္မို႔ ဗုဒၶတရားေတာ္အရ ေသာတာပန္ျဖစ္သြားၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီသဒၶါဟာ prfect ျဖစ္သြားတယ္၊ ဘာလို႔ တံုးဆိုေတာ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္သည္ အျမင္မွားျခင္းဆိုတဲ့ ဒိ႒ိ န႔ဲ သံသယျဖစ္ျခင္းဆိုတဲ့ ဝိစိကိစာၦ လံုးဝရွင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ သံသယျဖစ္တာနဲ႔ မွားမွားယြင္းယြင္း ျမင္တာ မရွိဘူး ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ တည္ၿငိမ္သြားၿပီေပါ့၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ သူ႔ရဲ႕ သဒၶါဟာ ခိုင္ၿမဲတဲ့ သဒၶါလို႔ ဆိုတယ္။
က်န္တဲ့ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ သဒၶါဟာ မခိုင္ၿမဲေသဘူး၊ ေျပာင္းလြဲမႈေတြ မ်ားစြာ ျဖစ္ႏိုင္ေသးတယ္။ သဒၶါကို ထိန္းမယ့္ ပညာကလည္း အားနည္းေနေသးတဲ့အတြက္ ဟိုလူေျပာရင္ ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ ဒီလူေျပာရင္ ဟုတ္ႏိုးႏိုး၊ ဟိုဘာသာက ေဟာရင္ ဟုတ္သလိုလို၊ ဒီဘာသာက ေဟာရင္ ဟုတ္သလိုလို ဒါမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တယ္။
ခိုင္မာတဲ့ သဒၶါ
ေအး ဒါေၾကာင့္မို႔ ဒီသဒၶါကို ခိုင္မာေအာင္ လုပ္ဖို႔လို႔တယ္၊ သဒၶါဟာ ခိုင္မာလိုၿပီဆိုရင္ သူနဲ႔ပတ္သက္တက္လာတဲ့ စိတ္ထဲက အညစ္အေၾကးေတြကို တြန္းထုတ္ႏိုင္ပါတယ္၊ အမ်ားႀကီး တြန္းထုတ္ႏိုင္တယ္။ ကာမစၦႏၵ ဆိုတဲ့ ေလာဘေတြ၊ ဗ်ာပါဒ လို႔ဆိုတဲ့ အလိုမက်တဲ့ ေဒါသေတြ၊ ဥဒၵစၥ ကုကၠဳစၥ ဆိုတဲ့ စိတ္လြင့္တာ, စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ မရွိေတာေတြ စိတ္ပူပန္ေနတာေတြ၊ ထိနမိဒၶလို႔ ေခၚတဲ့ စိတ္အားေတြ ေလ်ာ့က်သြားတာေတြ၊ ေလ်ာ့ရဲ ထိုင္းမိုင္းသြားတာေတြ၊ ဝိစိကိစာၦလို႔ေခၚတဲ့ သံသယေတြ ဝင္ေနတာေတြ၊ အဲဒါေတြကို သဒၶါက ပယ္ရွားပစ္ႏိုင္တယ္၊ သဒၶါရဲ႕ စြမ္းရည္ေနာ္။
ေနာက္ စိတ္ကို ပူပန္ေစတက္တဲ့ ကိေလသာေတြကိုလည္း ေဟာဒီသဒၶါက ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္တယ္၊ သဒၶါတရား ရွိလာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ လမ္းမွန္ကို ေရာက္မယ္၊ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ကို သဟမၸတိျဗဟၼာႀကီးက နိဗၺာန္တံခါးႀကီး ဖြင့္ေတာ္မူပါလုိ႔ ေတာင္းပန္တဲ့အခါ ဘုရားက ငါ နိဗၺာန္တံခါးဖြင့္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ ‘ပမုဥၥႏဳၱ သဒၶံ’ ငါ့ အေပၚမွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေတာ့ထားၾကလို႔ ဒီလို ေဟာခဲ့တာ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုလုိ႔ရွိရင္ မယံုၾကည့္ရင္ နားေထာင္မွာမွ မဟုတ္ဘဲကိုး၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ နားေထာင္ဖို႔အတြက္ ယံုၾကည္မႈက အေရးပါတယ္၊ ဒီ သဒၶါဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲၿပီး ျဖစ္တာမို႔ အင္မတန္မွ တန္ဖိုးရွိတယ္။
ၾကည္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စၾကဝေတးမင္းႀကီးရဲ႕ ပတၱျမားရတနာ ထည့္လုိက္ရင္ အနယ္ေတြထိုင္ၿပီး ေရၾကည္သြားႏိုင္တယ္၊ ထို႔အတူပဲ လူရဲ႕စိတ္ဟာ ေလာဘ,ေဒါသ, ေမာဟဆိုတဲ့ အေနာက္ေတြ ရွိေနေသာ္လည္း ေဟာဒီ သဒၶါဆိုတဲ့ သေဘာတရားတစ္ခု စိတ္ထဲဝင္လာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အေနာက္ေတြ အနယ္ထိုင္ၿပီး ၾကည္သြားတယ္လို႔ ေျပာတာေနာ္။
စိတ္ၾကည္သြားၿပီဆုိရင္ ဘာလုပ္တုန္း၊ ဒါန ေကာင္းမႈလုပ္တယ္၊ သီလေဆာက္တည္တယ္၊ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္၊ ေဟာစိတ္ၾကည္ရင္ ကုသိုလ္ လုပ္ဖို႔အတြက္ စိတ္အားေတြ တက္လာတယ္၊ ဒါ သဒၶါရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ခ်က္ေတြပဲ၊ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ သဒၶါျဖစ္လာၿပီ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီ အေျခအေနေတြ ေပၚလာၿပီလို႔ ဒီလိုမွတ္ေနာ္။
သဒၶါရွိသူရဲ႕ စိတ္ထား
ေအး ေကာင္းၿပီ၊ သဒၶါရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြ က ဘာေတြရွိလဲလို႔ဆိုေတာ့ သဒၶါတရားစြမ္းအားထက္လာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္(အဂၤုတိၳဳရ္ပါဠိေတာ္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတယ္၊) “ဒႆနကာေမာ သီလဝတံ” သီလရွိတဲ့ ပုဂၢိလ္ေတြကို ဖူးခ်င္တယ္၊ ေတြ႔ခ်င္တယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ဆံုစည္းခ်င္တယ္၊ သဒၶါရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ဘယ္ပုဂိၢဳလ္ျဖင့္ အက်င့္ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ဆရာေတာ္ႀကီးျဖင့္ အက်င့္ေကာင္းတယ္၊ သီလရိွလို႔ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းတယ္၊ အက်င့္ အေနအထိုင္ေကာင္းတယ္ ဆိုတာမ်ိဳး သြားဖူးေတြ႔ခ်င္တယ္၊ လူပုဂၢိဳလ္ေတြထဲကလည္း ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းတဲ့သူဆိုရင္ ေတြ႔ခ်င္တယ္ေနာ္။ အရပ္ထဲမွာ ဒီလူကေတာ့ သိပ္ေတာ္တာပဲ၊ အေနအထိုင္ေကာင္းတယ္၊ အေသာက္အစား ကင္းတယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား အင္မတန္ေကာင္းတယ္၊ လိမ္တာညာတာ မရွိဘူး၊ အေပ်ာ္အပါး မရွိဘူးဆို ေတာ္လိုက္တာ၊ ေတြ႔ခ်င္တယ္ ဆိုတာ၊ သဒၶါရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ စိတ္ေနစိတ္ထား တစ္ခုပါပဲ။
“သဒၶမံၼ ေသာတု မိစၦတိ” သူေတာ္ေကာင္းတရား ဆိုရင္ နာခ်င္တယ္၊ ဘယ္ေနရာျဖစ္ျဖစ္ တရားပြဲ ရွိတယ္ဆိုရင္ သြားနာခ်င္တယ္၊ တကယ့္ကို အစစ္အမွန္ တရားဓမၼေတြကို သူက နားယူခ်င္တဲ့စိတ္ ျဖစ္တယ္။
“ဝိနေယ မေစၦရမလံ” ႏွေျမာ ဝန္တိုျခင္းဆိုတာ လံုးဝ သူ႔ဆီမွာ မရွိဘူး၊ စိတ္က ေပးဖို႔ ကမ္းဖို႔ပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တက္ႏိုင္တဲ့ အတိုင္းအတာအတြင္း ေပးဖို႔ ကမ္းဖုိ႔အသင့္ ျဖစ္နတယ္၊ တခ်ိဳ႕က ရွိလည္း ေပးခ်င္မွ ေပးတာေလ၊ မရွိလို႔ မေပးတာက တျခားေလ၊ မစၦရိယ ဆိုတာ ေနရာတကာရွိတာ၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ပိုျဖစ္တက္တယ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ဆိုရင္ ဟင္းေကာင္းေလးခ်က္ရင္ ေဘးမွာထားၿပီးေတာ ဒ ါ ငါ့အတြက္ ဆိုသူမ်ားကို မေပးခ်င္တာမ်ိိဳးလည္း ျဖစ္တက္တယ္၊ အဲဒီေတာ့ မစၦရီယဆိုတာက လြယ္လြယ္ေလးနဲ႔ ျဖစ္တာေနာ္၊ မစၦရိယဆိုတဲ့ အညစ္အေၾကး ကင္းတဲ့သူမွ သူဖို႔ ငါ့ဖို႔ဆိုတာ မရွိဘူး၊ အတူတူပဲ ခဲေဝျခင္း မရွိဘူး၊ ဒါကေတာ့ ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဒါက ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဒီလို မထားဘူး။ အကုန္လံုးပဲ ညီတူညီမွ်၊ ဒီလိုဟာမ်ိဳး ရွိတယ္၊ ခြဲျခမ္း ခြဲျခမ္းမရွိဘူး၊ ခြဲျခမ္း ခြဲျခမ္း လုပ္လာရင္ေတာ့ အဲဒါ မစၦရိယ ရွိေနၿပီေနာ္၊ ဒီလိုမွတ္ရမယ္။
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကို ေျပာၿပီဆိုရင္လည္းၾကည့္၊ မစၦရိယဝင္လာၿပီဆိုရင္ အေကာင္းမေျပာႏိုင္ဘူး၊ ဟိုလူ တစ္ေယာက္က ေတာ္လိုက္တာလို႔ ေျပာလို႔ရွိရင္ ‘ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္’ ဆိုၿပီး အျပစ္ေျပာတက္တယ္၊ အဲဒါ မစၦရိယ အေျခခံၿပီးေျပာတာလို႔ မွတ္ေပေတာ့ေနာ္၊ ‘ဒါေပမယ့္’ - တက္လာတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ စိတ္အညစ္ေၾကး တစ္ခုေတာ့ လာၿပီေနာ္၊ အဲဒီလို ျဖစ္တက္တယ္တဲ့။
ေနာက္ အရွင္အာနႏၵာတို႔က်ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျပာတုန္းဆိုရင္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာင္ ေဝယ်ာဝစၥ လုပ္ၾကတဲ့အခါ၊ မစၦရိယ ရွိလာၿပီဆိုရင္ သူက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွာလာတာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွာၿပီးေတာ့ နည္းနည္း သက္သာတဲ့အလုပ္ကို ေရြးလုပ္လာတယ္၊ အဲဒါ ကိုယ့္ရဲ႕ ခ်မ္းသာမႈမွာ မစၦရိယျဖစ္တယ္လို႔ ေခၚတာ၊ ကာယမေစၦရ ဂ႐ုေနာ - ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွာလိုက္တာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွာလိုက္ေတာ့ လုပ္ရမယ့္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ တရားအးထုတ္လို႔ရွိရင္ သိပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း အားမထုတ္နဲ႔ က်န္းမာေရး ထိခိုက္လိမ့္မယ္ ဆိုၿပီး ညွာလိုက္တာ၊ အဲဒါလည္း မစၦရိယ သေဘာပဲတဲ့။
ဘာသာျခားတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ
ေအး ေကာင္းၿပီ၊ အဲဒီ အညစ္အေၾကးေတြ အားလံုးကို သဒၶါ စြမ္းအားႀကီးမား လာၿပီဆိုလို႔ရွိရင္ ဖယ္ရွားပစ္ႏိုင္တယ္လို႔ ေဟာထားတယ္ေနာ္၊ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ လံုးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္တယ္။
သဒၶါက ဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ ရဲရင့္ေစတယ္၊ ဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အ႒ကထာက ေဆြးေႏြးထားတာေလး တစ္ပုဒ္ရွိတယ္၊ ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာနဲ႔, ယံုတယ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္လာတယ္၊ ‘ဘာသာျခားေတြေကာ သူတို႔ဘုရား သူတို႔မယံုဘူးလား’ လုိ႔ ေမးစရာရွိတယ္၊ ‘အဲဒါကို သဒၶါလို႔ ေခၚႏိုင္မလား’ တဲ့၊ ရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသကေတာ့ ဒီသဒၶါဆိုတဲ့ စကားလံုးမွာ ဗုဒၶဘာသာမွာ သံုးတာ အေကာင္းဘက္ပဲ သံုးတယ္၊ အဆိုးဘက္ မသံုးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ စိတ္ျဖဴစင္မႈ အင္အားစုမ်ားလို႔ ေျပာထားတာေနာ္၊ မွားမွားယြင္းယြင္း ယံုၾကည္တာမ်ိဳးကို သဒၶါလို႔ မေခၚဘူးတဲ့၊ ဒါေၾကာင့္မို႔ မမွန္ကန္တဲ့ အရာကို မွန္ကန္တယ္လို႔ ထင္တယ္။
ဆိုပါစို႔၊ ကိုယ့္ကို တန္ခိုးရွင္က မဖန္ဆင္းဘဲနဲ႔ ဖန္ဆင္းတယ္လို႔ ထင္တာ အမွန္လား၊ အမွားလား၊ အဲဒီ အမွားမ်ိဳးကို လက္ခံတာက်ေတာ့ ဒါ သဒၶါလို႔ မေခၚဘူးတဲ့၊ ဒါက သက္သက္ စဥ္းစားဉာဏ္ ကင္းမဲ့တာပဲလိ္ု႔ ဒီလုိ ေျပာတယ္၊ သဒၶါဆိုတာ အဲဒီဟာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူးတဲ့ ယံုၾကည္ထိုက္တဲ့ ေနရာမွာ ယံုၾကည္တာမ်ိဳး သဒၶါလို႔ သံုးရတယ္၊ ဒါက အ႒ကထာဆရာရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္ေနာ္။
ေနာက္တစ္မ်ိဳး စဥ္းစားၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ယံုၾကည္တာေတြဟာ ပညာနဲ႔ ယံုၾကည္တာ ရွိတယ္၊ ပညာမဲ့ ယံုၾကည္တာ ရွိတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဟာၾကားတဲ့ သဒၶါဆိုတာ ပညာနဲ႔ အထိန္းပါတဲ့ အသိဉာဏ္နဲ႔ယံုၾကည္တဲ့ သဒၶါလို႔ ဒီလိုယူမယ္ဆုိရင္ သဒၶါ “ယံုတာေတြဟာ သဒၶါေတာ့ သဒၶါပဲ၊ သို႔ေသာ္ ပညာမဲ့သြားရင္ လမ္းေခ်ာ္သြားႏိုင္တယ္” လို႔ ဒီလိုမွတ္ရမယ္ေနာ္။
** ဆက္ရန္ ** {သတိ၊ သတိထားမႈႏွင့္ မွတ္မိမႈ၊ သတိႏွင့္ ပညာ၊ ဟိရီ ၾသတၱပၸ }
*ေကာက္ႏႈတ္ခ်က္*အဂၢမဟာပ႑ိတ အရွင္နႏၵမာလာဘိ၀ံသ (Ph.D)
အဘိဓမၼာ ျမတ္ေဒသနာ (ပထမတြဲ) (စာ ၃၀၂- ၃၁၀) မွ ေကာက္ႏႈတ္ေရးသား ပူေဇာ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment