" သဒၶါအေၾကာင္း "
ယံုၾကည္ျခင္းသေဘာတရားသည္ သဒၶါတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ယံုၾကည္တတ္ေလ့၊ သဒၶါေငြ႕တည္း”ဟု ဆုိခဲ့ေပသည္။ “ယံုၾကည္”ဟူရာ၌ ယံုအတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္၊ ၾကည္အတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္ ၂-မ်ိဳးခြဲ၍ မွတ္ရမည္။
ဒိ႒ိသည္ ကံတရားမရွိ၊ ကံ၏ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးမရွိ။ လြန္ခဲ့ေသာကာလက မိမိတုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဘ၀ေဟာင္းဟူ၍ မရွိ၊ ယခုဘ၀ေသလွ်င္ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ဘ၀သစ္လည္း မရွိ။ ဤဘ၀ ထုိဘ၀ ဓမၼအားလံုးကို သိႏုိင္ေသာ လူဘုရားမရွိ၊ တရားမရွိ၊ သံဃာမရွိ။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ယူမွား၏။ ထုိကံစသည္ကို လံုး၀မယံုေခ်။
၀ိစိကိစၦာမွာ မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္၀က္ႏွင့္ ယံုမွားသံသယျဖစ္ေန၏။ ဤသဒၶါကား “ကံ-ကံ၏အက်ိဳးစေသာ အရာစုကို ဧကန္ရွိ၏”ဟုယံုသည္။ ဤ ယံုေသာသဒၶါကို “သဒၶါဓိေမာကၡ = ယံုေသာအားျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ျခင္းသေဘာ”ဟုလည္း က်မ္းဂန္တုိ႔၌ ဆုိ၏။ ဤသို႔ အမွန္ရွိေသာ အေၾကာင္းအရာ၌ ယံုျခင္းကိုသာ သဒၶါအစစ္ ကုသုိလ္ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ပါ။
"ၾကည္ပံု"
စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေနရာေသာအခါ၊ သီလေဆာက္တည္၍ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းေသာအခါ၊ ထုိထုိ အကုသိုလ္ဆုိင္ရာ ကိစၥကို ျပဳေနရေသာအခါ စိတ္၌ ၾကည္လင္ေသာ သဒၶါျဖစ္ေန၏။ ေနာက္က်ဳေသာ ေရခြက္၌ ပတၱျမားရတနာကို ထည့္လုိက္ေသာအခါ အနယ္အမူန္ေတြ ေအာက္က်၍ ေရသည္ ၾကင္လင္လာသကဲ့သို႔ စိတ္၌ ပတၱျမားရတနာႏွင့္ တူေသာ သဒၶါျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ၀ိစိကိစၦာစေသာ ကိေလသာ အေနာက္အက်ဳ ကင္းကြာ၍ စိတ္ၾကည္လင္လာေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေအာင္ ျပဳႏုိင္ေသာ သေဘာကား ဤသဒၶါပင္တည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ တိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္ စသူတို႔မွာ ကံ-ကံ၏အက်ိဳး စသည္ကို နားမလည္၍ ယံုသဒၶါျဖစ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းေသာ္လည္း လူၾကီးမ်ား ျပဳမူပံုကို အတုလုိက္၍ ဘုရားသံဃာကို ရွိခိုးေနေသာအခါ၊ သူတစ္ပါးကို ေပးကမ္းေနေသာအခါ၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးေဆာင္ေနေသာအခါမ်ား၌ စိတ္ကိုၾကည္လင္ေစႏုိင္ေသာ ၾကည္သဒၶါကား ျဖစ္ႏုိင္ၾကေပသည္။
မိစၦာအယူရွိသူမ်ားလည္း ေဆးရုံအတြက္၊ သူအိုရုံအတြက္၊ နူနာရုံအတြက္၊ မိဘမရွိေသာ ကေလးမ်ားအတြက္၊ ေကာင္းေသာ ပညာေရးအတြက္ ေပးကမ္းစြန္႔လွဴၾကရာ၌ ၾကည္သဒၶါအစစ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ၾကေပသည္။
အမွာ။ ။ဤ သဒၶါအစစ္ရွိသူ၏ အျပဳအမူမ်ားကို ပိုမုိ၍ နားလည္ဖုိ႔ရာ စရုိက္အခန္းမွာလာမည့္ သဒၶါစရုိက္၏ အေၾကာင္းကို ဆက္လက္၍ ၾကည့္ရူပါကုန္။
"သဒၶါအတု"
ဤျပခဲ့ေသာ သတိထား၍ စဥ္းစားျပီးလွ်င္ သဒၶါတရားအစစ္ဟူသည္ အျပစ္ကင္း၍ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ယံုၾကည္ျခင္း၊ မွန္ကန္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ယံုျခင္းဟု နားလည္ေလာက္ပါျပီ။
ဘုရားက ေရာင္ျခည္ေတာ္ မလႊတ္ပါဘဲ “ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္သည္”ဟု ဘုရားကို မွီစားေနသူတုိ႔က လိမ္ေျပာသည္ကို ယံုမူ၊ ဓာတ္ေတာ္ အစစ္မဟုတ္ဘဲ ဓာတ္ေတာ္အစစ္ဟု ေျပာသည္ကို ယံုမူ၊ မိစၦာအယူရွိသူမ်ား၏ မိမိတုိ႔ အယူ၀ါဒကို ယံုမူ စေသာ အလြဲအမွားယံုမူမ်ားသည္ သဒၶါအစစ္ မဟုတ္ပါေခ်။ ရုိအညံ့ဖ်င္း အသိဉာဏ္ကင္းေသာ ေမာဟ အကုသိုလ္သာ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ျပင္ အေျပာေကာင္း၊ အသံေကာင္း၊ ရုပ္ေကာင္း၊ အက်ိဳးေဆာင္ေကာင္း၊ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္း စေသာ အေကာင္းရွိသည့္ ရေသ့ရဟန္းကို “ၾကည္ညိဳလွပါသည္”ဟု ေျပာဆုိၾကေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေယာက္်ားအခ်ိဳ႕၏ ၾကည္ညိဳမူလည္း သဒၶါအစစ္မျဖစ္ႏုိင္။ ရင္းႏွီးမူ တဏွာေပမ မကင္းေသာ ေမာဟပင္္တည္း။ ထုိကဲ့သို႔ သဒၶါအတုမ်ိဳးကို က်မ္းစာတုိ႔၌ “မုဒၶပၸသႏၷ”ဟု ဆုိ၏။ [မုဒၶ=ဖ်င္းအေသာ + ပသႏၷ= ၾကည္ညိဳမူ]။
* ေယာ ဗလ၀တိယာ သဒၶါယ သမႏၷဂေတာ အ၀ုသဒညာေဏာ ေသာ မုဒၶပၸသႏၷာ ေဟာတိ န အေ၀စၥပသေႏၷာ၊ တထာဟိ အ၀တၳဳသိ ံၼ ပသီဒတိ၊ ေသယ်ထာပိ တတၳိယာ။ (ဧကနိပါတ္ အဂၤုတၱရဋီကာ)
သတိေပးခ်က္။ ။ ယခုေခတ္ အညာအျဖန္း ေပါမ်ားေသာေခတ္ ျဖစ္၏။ ဘာသာျခားတုိ႔၌ တရားဆန္းေတြ ေပါမ်ားေနသည့္အျပင္ ဗုဒၶဘာသာ
ဆိုသူတုိ႔အတြင္းမွာလည္း တရားအဆန္း၊ ကမၼ႒ာန္းအဆန္း၊ ေဆး၀ါးအဆန္းတုိ႔ျဖင့္ မ်ိဳးမ်ိဳးျဖန္းကာ ျပခဲ့ေသာ မုဒၶပၸသႏၷ သမားရုိးရွာသူမ်ားကို လွည္စား ျဖားေယာင္းလ်က္ရွိသည္။ ထို ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို လွဴဒါန္းေပးကမ္းေနရာ၌ သဒၶါေပးမဟုတ္။ တဏွာ အခ်စ္ေပး၊ အဖ်င္းအနေပးသာ မ်ားေလသည္။
ထုိအဆန္းအျပား ဉာဏ္သမားေတြကို ပညာရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက “အေရးမစိုက္ေလာက္ဘူး”ဟု သေဘာထားၾကသည့္အတြက္ ထိုအဆန္းသမားေတြ အိမ္ဦးတက္လ်က္ ရွိၾကေလျပီ။ မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ တရားဘက္ဆုိင္ရာ၀ယ္ မိန္းမေတြသာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ကိစၥမဆုိ ယံုသင့္ မယံုသင့္ ႏူိင္းခ်င့္ဖုိ႔ရာ ဘာသာေရးႏွင့္ဆုိင္ေသာ အသိဉာဏ္အလိမၼာကို ယခု လက္ရွိ အေျခအေနထက္ တုိးပြားေအာင္ (မိန္းမေတြကစ၍) ၾကိဳစားသင့္ၾကပါသည္။
"သဒၶါႏွင့္ေပမ ေရာေႏွာပံု"
ယခုကာလ အခ်ိဳ႕ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၌ သဒၶါႏွင့္ေပမ ေရာေႏွာေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။ အေနအထုိင္ႏွင့္ အေျပာအေဟာ အဆံုးအမ ေကာင္းမြန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပၚတြင္ အေနအထုိင္ႏွင့္ အေျပာအေဟာအတြက္ ၾကည္ညိဳ၏။ သဒၶါတရားျဖစ္၏။ မိမိကို သြန္သင္ဆံုးမသည့္အတြက္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္၏။ ဤသို႔ ျဖစ္ရာ၌ ၾကည္ညိဳျခင္းသေဘာသည္ သဒၶါ၊ ခ်စ္ခင္ျခင္းသေဘာသည္ကား ေပမတည္း။ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳေသာ ၀ကၠလိသည္ပင္ ဘုရားရွင္ကို ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ၏။ ဆႏၷအမတ္ဟု အမ်ားသိၾကေသာ ငယ္ကြ်န္ရင္း ဆႏၷမေထရ္လည္း ဘုရားရွင္အေပၚမွာ သခင္ခ်စ္ ခ်စ္ေနရွာသည္။
ထုိသို႔ ျဖစ္ရာ၌ သဒၶါသေဘာက ကုသိုလ္အစစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သံေယာဇဥ္ေပမမွာ အကုသိုလ္သာတည္း။ ထုိသံေယာဇဥ္အတြက္ ပုဂၢိဳလ္ခင္၍ တရားမင္းကာ အသိအလိမၼာႏွင့္ ကုသိုလ္ပါရမီ တုိးပြားပါမူ “အကုသေလာ ဓေမၼာ၊ အကုသိုလ္တရားသည္။ ကုသလႆဓမၼႆ၊ ကုသိုလ္တရားအား။ ဥပနိႆ ပစၥေယန၊ ပကတူပ နိႆယ ေခၚေသာ ပ႒ာန္းပစၥည္းတစ္မ်ိဳးျဖင့္။ ပစၥေယာ၊ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္၏” ဟူေသာ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ႏွင့္အညီ အကုသိုလ္ကေလးက မ်ားစြာေသာ ကုသုိလ္အား ေက်းဇူးျပဳဖုိ႔ အေၾကာင္း အေကာင္းပင္ျဖစ္၏။
ထုိကဲ့သို႔ အေကာင္းျဖစ္ေအာင္လည္း ဆရာသမားျဖစ္သူက ေစတနာရင္းျဖင့္ ေဟာေျပာဆံုးမ၍ တပည့္ျဖစ္သူကလည္း ေဟာေျပာသမွ် လုိက္နာမွ အက်ိဳးေပးမည္။
ယံုၾကည္ျခင္းသေဘာတရားသည္ သဒၶါတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ယံုၾကည္တတ္ေလ့၊ သဒၶါေငြ႕တည္း”ဟု ဆုိခဲ့ေပသည္။ “ယံုၾကည္”ဟူရာ၌ ယံုအတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္၊ ၾကည္အတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္ ၂-မ်ိဳးခြဲ၍ မွတ္ရမည္။
ဒိ႒ိသည္ ကံတရားမရွိ၊ ကံ၏ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးမရွိ။ လြန္ခဲ့ေသာကာလက မိမိတုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဘ၀ေဟာင္းဟူ၍ မရွိ၊ ယခုဘ၀ေသလွ်င္ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ဘ၀သစ္လည္း မရွိ။ ဤဘ၀ ထုိဘ၀ ဓမၼအားလံုးကို သိႏုိင္ေသာ လူဘုရားမရွိ၊ တရားမရွိ၊ သံဃာမရွိ။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ယူမွား၏။ ထုိကံစသည္ကို လံုး၀မယံုေခ်။
၀ိစိကိစၦာမွာ မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္၀က္ႏွင့္ ယံုမွားသံသယျဖစ္ေန၏။ ဤသဒၶါကား “ကံ-ကံ၏အက်ိဳးစေသာ အရာစုကို ဧကန္ရွိ၏”ဟုယံုသည္။ ဤ ယံုေသာသဒၶါကို “သဒၶါဓိေမာကၡ = ယံုေသာအားျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ျခင္းသေဘာ”ဟုလည္း က်မ္းဂန္တုိ႔၌ ဆုိ၏။ ဤသို႔ အမွန္ရွိေသာ အေၾကာင္းအရာ၌ ယံုျခင္းကိုသာ သဒၶါအစစ္ ကုသုိလ္ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ပါ။
"ၾကည္ပံု"
စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေနရာေသာအခါ၊ သီလေဆာက္တည္၍ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းေသာအခါ၊ ထုိထုိ အကုသိုလ္ဆုိင္ရာ ကိစၥကို ျပဳေနရေသာအခါ စိတ္၌ ၾကည္လင္ေသာ သဒၶါျဖစ္ေန၏။ ေနာက္က်ဳေသာ ေရခြက္၌ ပတၱျမားရတနာကို ထည့္လုိက္ေသာအခါ အနယ္အမူန္ေတြ ေအာက္က်၍ ေရသည္ ၾကင္လင္လာသကဲ့သို႔ စိတ္၌ ပတၱျမားရတနာႏွင့္ တူေသာ သဒၶါျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ၀ိစိကိစၦာစေသာ ကိေလသာ အေနာက္အက်ဳ ကင္းကြာ၍ စိတ္ၾကည္လင္လာေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေအာင္ ျပဳႏုိင္ေသာ သေဘာကား ဤသဒၶါပင္တည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ တိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္ စသူတို႔မွာ ကံ-ကံ၏အက်ိဳး စသည္ကို နားမလည္၍ ယံုသဒၶါျဖစ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းေသာ္လည္း လူၾကီးမ်ား ျပဳမူပံုကို အတုလုိက္၍ ဘုရားသံဃာကို ရွိခိုးေနေသာအခါ၊ သူတစ္ပါးကို ေပးကမ္းေနေသာအခါ၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးေဆာင္ေနေသာအခါမ်ား၌ စိတ္ကိုၾကည္လင္ေစႏုိင္ေသာ ၾကည္သဒၶါကား ျဖစ္ႏုိင္ၾကေပသည္။
မိစၦာအယူရွိသူမ်ားလည္း ေဆးရုံအတြက္၊ သူအိုရုံအတြက္၊ နူနာရုံအတြက္၊ မိဘမရွိေသာ ကေလးမ်ားအတြက္၊ ေကာင္းေသာ ပညာေရးအတြက္ ေပးကမ္းစြန္႔လွဴၾကရာ၌ ၾကည္သဒၶါအစစ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ၾကေပသည္။
အမွာ။ ။ဤ သဒၶါအစစ္ရွိသူ၏ အျပဳအမူမ်ားကို ပိုမုိ၍ နားလည္ဖုိ႔ရာ စရုိက္အခန္းမွာလာမည့္ သဒၶါစရုိက္၏ အေၾကာင္းကို ဆက္လက္၍ ၾကည့္ရူပါကုန္။
"သဒၶါအတု"
ဤျပခဲ့ေသာ သတိထား၍ စဥ္းစားျပီးလွ်င္ သဒၶါတရားအစစ္ဟူသည္ အျပစ္ကင္း၍ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ယံုၾကည္ျခင္း၊ မွန္ကန္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ယံုျခင္းဟု နားလည္ေလာက္ပါျပီ။
ဘုရားက ေရာင္ျခည္ေတာ္ မလႊတ္ပါဘဲ “ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္သည္”ဟု ဘုရားကို မွီစားေနသူတုိ႔က လိမ္ေျပာသည္ကို ယံုမူ၊ ဓာတ္ေတာ္ အစစ္မဟုတ္ဘဲ ဓာတ္ေတာ္အစစ္ဟု ေျပာသည္ကို ယံုမူ၊ မိစၦာအယူရွိသူမ်ား၏ မိမိတုိ႔ အယူ၀ါဒကို ယံုမူ စေသာ အလြဲအမွားယံုမူမ်ားသည္ သဒၶါအစစ္ မဟုတ္ပါေခ်။ ရုိအညံ့ဖ်င္း အသိဉာဏ္ကင္းေသာ ေမာဟ အကုသိုလ္သာ ျဖစ္သည္။
ထုိ႔ျပင္ အေျပာေကာင္း၊ အသံေကာင္း၊ ရုပ္ေကာင္း၊ အက်ိဳးေဆာင္ေကာင္း၊ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္း စေသာ အေကာင္းရွိသည့္ ရေသ့ရဟန္းကို “ၾကည္ညိဳလွပါသည္”ဟု ေျပာဆုိၾကေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေယာက္်ားအခ်ိဳ႕၏ ၾကည္ညိဳမူလည္း သဒၶါအစစ္မျဖစ္ႏုိင္။ ရင္းႏွီးမူ တဏွာေပမ မကင္းေသာ ေမာဟပင္္တည္း။ ထုိကဲ့သို႔ သဒၶါအတုမ်ိဳးကို က်မ္းစာတုိ႔၌ “မုဒၶပၸသႏၷ”ဟု ဆုိ၏။ [မုဒၶ=ဖ်င္းအေသာ + ပသႏၷ= ၾကည္ညိဳမူ]။
* ေယာ ဗလ၀တိယာ သဒၶါယ သမႏၷဂေတာ အ၀ုသဒညာေဏာ ေသာ မုဒၶပၸသႏၷာ ေဟာတိ န အေ၀စၥပသေႏၷာ၊ တထာဟိ အ၀တၳဳသိ ံၼ ပသီဒတိ၊ ေသယ်ထာပိ တတၳိယာ။ (ဧကနိပါတ္ အဂၤုတၱရဋီကာ)
သတိေပးခ်က္။ ။ ယခုေခတ္ အညာအျဖန္း ေပါမ်ားေသာေခတ္ ျဖစ္၏။ ဘာသာျခားတုိ႔၌ တရားဆန္းေတြ ေပါမ်ားေနသည့္အျပင္ ဗုဒၶဘာသာ
ဆိုသူတုိ႔အတြင္းမွာလည္း တရားအဆန္း၊ ကမၼ႒ာန္းအဆန္း၊ ေဆး၀ါးအဆန္းတုိ႔ျဖင့္ မ်ိဳးမ်ိဳးျဖန္းကာ ျပခဲ့ေသာ မုဒၶပၸသႏၷ သမားရုိးရွာသူမ်ားကို လွည္စား ျဖားေယာင္းလ်က္ရွိသည္။ ထို ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို လွဴဒါန္းေပးကမ္းေနရာ၌ သဒၶါေပးမဟုတ္။ တဏွာ အခ်စ္ေပး၊ အဖ်င္းအနေပးသာ မ်ားေလသည္။
ထုိအဆန္းအျပား ဉာဏ္သမားေတြကို ပညာရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက “အေရးမစိုက္ေလာက္ဘူး”ဟု သေဘာထားၾကသည့္အတြက္ ထိုအဆန္းသမားေတြ အိမ္ဦးတက္လ်က္ ရွိၾကေလျပီ။ မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ တရားဘက္ဆုိင္ရာ၀ယ္ မိန္းမေတြသာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ကိစၥမဆုိ ယံုသင့္ မယံုသင့္ ႏူိင္းခ်င့္ဖုိ႔ရာ ဘာသာေရးႏွင့္ဆုိင္ေသာ အသိဉာဏ္အလိမၼာကို ယခု လက္ရွိ အေျခအေနထက္ တုိးပြားေအာင္ (မိန္းမေတြကစ၍) ၾကိဳစားသင့္ၾကပါသည္။
"သဒၶါႏွင့္ေပမ ေရာေႏွာပံု"
ယခုကာလ အခ်ိဳ႕ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၌ သဒၶါႏွင့္ေပမ ေရာေႏွာေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။ အေနအထုိင္ႏွင့္ အေျပာအေဟာ အဆံုးအမ ေကာင္းမြန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပၚတြင္ အေနအထုိင္ႏွင့္ အေျပာအေဟာအတြက္ ၾကည္ညိဳ၏။ သဒၶါတရားျဖစ္၏။ မိမိကို သြန္သင္ဆံုးမသည့္အတြက္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္၏။ ဤသို႔ ျဖစ္ရာ၌ ၾကည္ညိဳျခင္းသေဘာသည္ သဒၶါ၊ ခ်စ္ခင္ျခင္းသေဘာသည္ကား ေပမတည္း။ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳေသာ ၀ကၠလိသည္ပင္ ဘုရားရွင္ကို ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ၏။ ဆႏၷအမတ္ဟု အမ်ားသိၾကေသာ ငယ္ကြ်န္ရင္း ဆႏၷမေထရ္လည္း ဘုရားရွင္အေပၚမွာ သခင္ခ်စ္ ခ်စ္ေနရွာသည္။
ထုိသို႔ ျဖစ္ရာ၌ သဒၶါသေဘာက ကုသိုလ္အစစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သံေယာဇဥ္ေပမမွာ အကုသိုလ္သာတည္း။ ထုိသံေယာဇဥ္အတြက္ ပုဂၢိဳလ္ခင္၍ တရားမင္းကာ အသိအလိမၼာႏွင့္ ကုသိုလ္ပါရမီ တုိးပြားပါမူ “အကုသေလာ ဓေမၼာ၊ အကုသိုလ္တရားသည္။ ကုသလႆဓမၼႆ၊ ကုသိုလ္တရားအား။ ဥပနိႆ ပစၥေယန၊ ပကတူပ နိႆယ ေခၚေသာ ပ႒ာန္းပစၥည္းတစ္မ်ိဳးျဖင့္။ ပစၥေယာ၊ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္၏” ဟူေသာ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ႏွင့္အညီ အကုသိုလ္ကေလးက မ်ားစြာေသာ ကုသုိလ္အား ေက်းဇူးျပဳဖုိ႔ အေၾကာင္း အေကာင္းပင္ျဖစ္၏။
ထုိကဲ့သို႔ အေကာင္းျဖစ္ေအာင္လည္း ဆရာသမားျဖစ္သူက ေစတနာရင္းျဖင့္ ေဟာေျပာဆံုးမ၍ တပည့္ျဖစ္သူကလည္း ေဟာေျပာသမွ် လုိက္နာမွ အက်ိဳးေပးမည္။
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment