မေကာင္းမူဒုစရုိက္ကို ျပဳရမည္မွ ရွက္ျခင္းသေဘာသည္ ဟိရိျဖစ္၍ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းသေဘာကား ၾသတၱပၸျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဒုစရိကို-ဟိရိရွက္စြ၊ လန္႔ၾသတၱႏွင့္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။
ဤဟိရိ ၾသတၱပၸ ၂-ပါးတုိ႔တြင္ မိမိ၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိသူတုိ႔၌ ဟိရိတရား ထင္ရွားသကဲ့သို႔ ဆရာ မိဘ ေဆြမ်ိဳး စသူႏွင့္ အျခားလူမ်ားကို ေလးစားသူ၌ ၾသတၱပၸတရား ထင္ရွားေပသည္။
ခ်ဲ႕ဦးအံ့။ “ငါသည္ အမ်ိဳးေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ငါ့လုိ အမ်ိဳးေကာင္းသူက မေကာင္းမူျပဳေနလွ်င္ (ဥပမာ - တံငါလုပ္ေနလွ်င္) ရွက္စရာ ျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု မိမိအမ်ိဳးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမူကို ျပဳရမည္မွ ရွက္၏။
ပညာတတ္သူကလည္း “ငါ့လုိ ပညာရွိတစ္ေယာက္က ေအာက္က်ေသာ မေကာင္းမူျပဳလွ်င္ (သူ႔ဥစၥာ မတရားယူလွ်င္) ရွက္စရာ ျဖစ္ေတာ့မည္။”
အသက္ၾကီးသူကလည္း “ငါ့လုိ အဘိုးၾကီးက မေကာင္းမူကို ျပဳေနလွ်င္ (လိမ္ေနလွ်င္) ရွက္စရာၾကီး ျဖစ္ေတာ့မည္” ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ မိမိမွာ ရွိေသာ ဂုဏ္တစ္ခုခုကို ေလးစားသူ၌ ဟိရိတရား ထင္ရွားေလသည္။
ငါတစ္ေယာက္က မေကာင္းမူျပဳလုိက္လွ်င္ ငါ့မိ ငါ့ဖ ငါ့ေဆြ ငါ့မ်ိဳး (ငါ့ဆရာသမား) သူတစ္ပါးတုိ႔၏ အကဲ့ရဲ႕ကိုခံရ၍ “တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေမ်ာ”ကာ “ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္” ရွာၾကလိမ့္မည္။
ဤသို႔ စပ္ဆုိင္သူမ်ားကို ငဲ့ညွာတတ္သူ၌ ဒုစရုိက္မွ ေၾကာက္လန္႔တတ္ေသာ ၾသတၱပၸတရား ျဖစ္ေလသည္။ မိမိဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း မငဲ့၊ ဆရာသမား မိဘေဆြမ်ိဳး မ်ားကိုလည္း မငဲ့၊ ရြဲ႕ခ်င္တုိင္းရြဲ႕သူ၌ကား ဟိရိ ၾသတၱပၸ ၂-မ်ိဳးလံုးကင္း၍ ဒုစရုိက္အမူေတြ ျပည့္တင္းေနေလေတာ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤဟိရိႏွင့္ ၾသတၱပၸ တရား ၂-ပါးသည္ ကမၻာသူ ကမၻာသား လူအမ်ားကို သားႏွင့္အမိ ေမာင္ႏွင့္နွမ စသည္ ျခားနားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ “ေလာကပါလ = ကမၻာေစာင့္တရား”ဟု လည္းေကာင္း၊ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းေအာင္ ျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ “သုကၠဓမၼ = ျဖဴစင္ေသာတရား”ဟုလည္းေကာင္း
လူ႔ေလာက၌ ဤတရားႏွစ္ပါးသာ မရွိပါမူ တိရစၦာန္တို႔ႏွင့္ မထူးျခားဘဲ မွားခ်င္တုိင္းမွား၍ မၾကားေကာင္းမနာသာ ျဖစ္ရာ၏။ ယခုအခါမွာပင္ ဟိရိၾသတၱပၸကင္းသူတုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ၍ ေနၾကရသျဖင့္ အ၀တ္အစား အေနအထုိင္ အသြားအလာမွစ၍ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လည္ကာ အျမင္မေတာ္စရာေတြ မ်ားလွေခ်ျပီ။
ဤအတုိင္းသြားးလွ်င္ မၾကာခင္ အျမီးေပါက္ၾကလိမ့္မယ္။
"ဟိရိၾသတၱပၸအတု"
ရွက္မူ ေၾကာက္လန္႔မူကို ဟိရိၾသတၱပၸဟု ဆုိေသာ္လည္း ေတြ႕ကရာ ရွက္ေၾကာက္မူေတြကို ဟိရိၾသတၱပၸအစစ္ဟု မမွတ္ရ။ ဒုစရုိက္မေကာင္းမူကိုျပဳရမည
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားနာ ဘုရားသြားရမွာကို ရွက္မူ (အစာျပတ္၍ ငတ္ေသရမည္ကို မရွက္၊ အလုပ္လက္မဲ့ႏွင့္ ေတေလလုပ္ရမည္ကို မရွက္ဘဲ) ေအာက္က်သည္ဟု ထင္ေသာ အလုပ္တစ္ခုခုကို လုပ္ရမည္ကို ရွက္မူ၊ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းကေလးတု႔ိ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ေသာအခါ ရွက္ေနမူမ်ားသည္ ဟိရိအစစ္မဟုတ္၊
ပရိယာယ္ မာယာမ်ားျခင္း၊ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အဘိဓမၼာ အလုိအားျဖင္ ့တဏွာသေဘာပင္တည္း။
"မရွက္ ၄-ပါး"
ေလာကီအက်ိဳးစီးပြားကို ျပေသာ နီတိ က်မ္းမ်ား၌ ----
၁။ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား အတုိးအပြားေပးေသာအခါ၊
၂။ ဆရာအထံ ခ်ည္းကပ္၍ အတတ္ပညာသင္ေသာအခါ၊
၃။ အစာစားေသာအခါ၊
၄။ သမီးခင္ပြန္းအခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပ်ာ္ေမြ႕ေသာအခါ
ဤအခါမ်ား၌ အရွက္ကိုု ဖယ္ထားရမည္ဟု ညႊန္ျပလ်က္ရွိသည္။
[ထုိအရွက္မရွိမူမ်ား၌ ကုသိုလ္ျဖစ္မျဖစ္ကို ေျပာလုိရင္းမဟုတ္၊ မိမိအက်ိဳးရွိမည့္အရာ၌ မရွက္ရဟု ေျပာလုိရင္းျဖစ္သည္။]
ထို႔ျပင္ တရားရုံးစသည္တုိ႔၌ တရားသူၾကီးကို ေၾကာက္ျခင္း၊ ရထား သေဘၤာ ျမိဳ႕ျပတုိ႔၌ ေတာသူေတာင္သားတုိ႔ အိမ္သာမသြား၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ၊ ေခြးစေသာ တိရစၦာန္မ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ တေစၦကိုျဖစ္ေစ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ မေရာက္ဖူးေသာ အရပ္သို႔ ခရီးသြာားရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ေယာက္်ားကေလး မိန္းကေလးမ်ား အေရးေရာက္က ေၾကာက္ေနၾကျခင္း၊ ဆရာမိဘ လူၾကီးသူမတုိ႔ကို ေၾကာက္ျခင္း၊ ထုိသူတုိ႔ေရွ႕၌ စကားမေျပာ၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ ဤသို႔စေသာ ေၾကာက္ျခင္းမ်ားလည္း ၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္၊ သတၱိညံ့ဖ်င္းမူ (တရားသေဘာအားျဖင့္) ေဒါမနႆျပ႒ာန္းေသာ အကုသိုလ္စုပင္ ျဖစ္သည္။
"အလယ္အလတ္"
ဤျပခဲ့ေသာ စကားအစဥ္ကို ၾကည့္၍ အကုသိုလ္ မျဖစ္ေသာ ကိစၥ၌ မရွက္သင့္၊ မေၾကာက္သင့္ဟု နားလည္ၾကျပီ။ သုိ႔ေသာ္ မရွက္မေၾကာက္ဘဲ လူမုိက္အားကိုး ရဲရမည္ဟု မဆုိလုိ။ ထိုလူမုိက္အားကိုး အရဲမ်ိဳးသည္ တစ္ဖက္သားကို မေလးစားေသာ အဂါရ၀ ေဒါသ မာနတရားမ်ား ျဖစ္၍ မုိက္ရူးရဲေသာ ေမာဟ ေဒါသတုိ႔သာ အျဖစ္မ်ားသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မရွက္သင့္ မေၾကာက္သင့္ေသာ ကိစၥတို႔၌ ဆင္ကန္းေတာတုိး သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ အက်ိဳးမရွိေသာ မုိက္ရူးရဲႏွင့္ ဆရာမိဘ လူၾကီးသူမတုိ႔၌ မရုိေသ မေလးစားမူ အဂါရ၀မ်ိဳး မျဖစ္ေစဘဲ အလိမၼာဉာဏ္ဖက္၍ မိမိ၏ စိတ္ဓာတ္ကို ျပဳျပင္ကာ က်က္သေရ မဂၤလာရွိေသာ အလယ္အလတ္ မရွက္မေၾကာက္ျခင္းမ်ိဳးကိုသ
[အေဘတဗၺမွိ ဘာယႏၱိ၊ ဘာယိတေဗၺ န ဘာယေရ = ေလာက၌ လူတုိ႔သည္ မေၾကာက္ရမည့္ေနရာ၌ ေၾကာက္ၾက၏။ ေၾကာက္ရမည့္ မေကာင္းမူ၌ကား မေၾကာက္ၾက။ (တရားေတာ္)]
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဒုစရိကို-ဟိရိရွက္စြ၊ လန္႔ၾသတၱႏွင့္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။
ဤဟိရိ ၾသတၱပၸ ၂-ပါးတုိ႔တြင္ မိမိ၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိသူတုိ႔၌ ဟိရိတရား ထင္ရွားသကဲ့သို႔ ဆရာ မိဘ ေဆြမ်ိဳး စသူႏွင့္ အျခားလူမ်ားကို ေလးစားသူ၌ ၾသတၱပၸတရား ထင္ရွားေပသည္။
ခ်ဲ႕ဦးအံ့။ “ငါသည္ အမ်ိဳးေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ငါ့လုိ အမ်ိဳးေကာင္းသူက မေကာင္းမူျပဳေနလွ်င္ (ဥပမာ - တံငါလုပ္ေနလွ်င္) ရွက္စရာ ျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု မိမိအမ်ိဳးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမူကို ျပဳရမည္မွ ရွက္၏။
ပညာတတ္သူကလည္း “ငါ့လုိ ပညာရွိတစ္ေယာက္က ေအာက္က်ေသာ မေကာင္းမူျပဳလွ်င္ (သူ႔ဥစၥာ မတရားယူလွ်င္) ရွက္စရာ ျဖစ္ေတာ့မည္။”
အသက္ၾကီးသူကလည္း “ငါ့လုိ အဘိုးၾကီးက မေကာင္းမူကို ျပဳေနလွ်င္ (လိမ္ေနလွ်င္) ရွက္စရာၾကီး ျဖစ္ေတာ့မည္” ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ မိမိမွာ ရွိေသာ ဂုဏ္တစ္ခုခုကို ေလးစားသူ၌ ဟိရိတရား ထင္ရွားေလသည္။
ငါတစ္ေယာက္က မေကာင္းမူျပဳလုိက္လွ်င္ ငါ့မိ ငါ့ဖ ငါ့ေဆြ ငါ့မ်ိဳး (ငါ့ဆရာသမား) သူတစ္ပါးတုိ႔၏ အကဲ့ရဲ႕ကိုခံရ၍ “တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေမ်ာ”ကာ “ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္” ရွာၾကလိမ့္မည္။
ဤသို႔ စပ္ဆုိင္သူမ်ားကို ငဲ့ညွာတတ္သူ၌ ဒုစရုိက္မွ ေၾကာက္လန္႔တတ္ေသာ ၾသတၱပၸတရား ျဖစ္ေလသည္။ မိမိဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း မငဲ့၊ ဆရာသမား မိဘေဆြမ်ိဳး မ်ားကိုလည္း မငဲ့၊ ရြဲ႕ခ်င္တုိင္းရြဲ႕သူ၌ကား ဟိရိ ၾသတၱပၸ ၂-မ်ိဳးလံုးကင္း၍ ဒုစရုိက္အမူေတြ ျပည့္တင္းေနေလေတာ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤဟိရိႏွင့္ ၾသတၱပၸ တရား ၂-ပါးသည္ ကမၻာသူ ကမၻာသား လူအမ်ားကို သားႏွင့္အမိ ေမာင္ႏွင့္နွမ စသည္ ျခားနားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ “ေလာကပါလ = ကမၻာေစာင့္တရား”ဟု လည္းေကာင္း၊ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းေအာင္ ျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ “သုကၠဓမၼ = ျဖဴစင္ေသာတရား”ဟုလည္းေကာင္း
လူ႔ေလာက၌ ဤတရားႏွစ္ပါးသာ မရွိပါမူ တိရစၦာန္တို႔ႏွင့္ မထူးျခားဘဲ မွားခ်င္တုိင္းမွား၍ မၾကားေကာင္းမနာသာ ျဖစ္ရာ၏။ ယခုအခါမွာပင္ ဟိရိၾသတၱပၸကင္းသူတုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ၍ ေနၾကရသျဖင့္ အ၀တ္အစား အေနအထုိင္ အသြားအလာမွစ၍ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လည္ကာ အျမင္မေတာ္စရာေတြ မ်ားလွေခ်ျပီ။
ဤအတုိင္းသြားးလွ်င္ မၾကာခင္ အျမီးေပါက္ၾကလိမ့္မယ္။
"ဟိရိၾသတၱပၸအတု"
ရွက္မူ ေၾကာက္လန္႔မူကို ဟိရိၾသတၱပၸဟု ဆုိေသာ္လည္း ေတြ႕ကရာ ရွက္ေၾကာက္မူေတြကို ဟိရိၾသတၱပၸအစစ္ဟု မမွတ္ရ။ ဒုစရုိက္မေကာင္းမူကိုျပဳရမည
ထုိ႔ေၾကာင့္ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားနာ ဘုရားသြားရမွာကို ရွက္မူ (အစာျပတ္၍ ငတ္ေသရမည္ကို မရွက္၊ အလုပ္လက္မဲ့ႏွင့္ ေတေလလုပ္ရမည္ကို မရွက္ဘဲ) ေအာက္က်သည္ဟု ထင္ေသာ အလုပ္တစ္ခုခုကို လုပ္ရမည္ကို ရွက္မူ၊ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းကေလးတု႔ိ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ေသာအခါ ရွက္ေနမူမ်ားသည္ ဟိရိအစစ္မဟုတ္၊
ပရိယာယ္ မာယာမ်ားျခင္း၊ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အဘိဓမၼာ အလုိအားျဖင္ ့တဏွာသေဘာပင္တည္း။
"မရွက္ ၄-ပါး"
ေလာကီအက်ိဳးစီးပြားကို ျပေသာ နီတိ က်မ္းမ်ား၌ ----
၁။ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား အတုိးအပြားေပးေသာအခါ၊
၂။ ဆရာအထံ ခ်ည္းကပ္၍ အတတ္ပညာသင္ေသာအခါ၊
၃။ အစာစားေသာအခါ၊
၄။ သမီးခင္ပြန္းအခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပ်ာ္ေမြ႕ေသာအခါ
ဤအခါမ်ား၌ အရွက္ကိုု ဖယ္ထားရမည္ဟု ညႊန္ျပလ်က္ရွိသည္။
[ထုိအရွက္မရွိမူမ်ား၌ ကုသိုလ္ျဖစ္မျဖစ္ကို ေျပာလုိရင္းမဟုတ္၊ မိမိအက်ိဳးရွိမည့္အရာ၌ မရွက္ရဟု ေျပာလုိရင္းျဖစ္သည္။]
ထို႔ျပင္ တရားရုံးစသည္တုိ႔၌ တရားသူၾကီးကို ေၾကာက္ျခင္း၊ ရထား သေဘၤာ ျမိဳ႕ျပတုိ႔၌ ေတာသူေတာင္သားတုိ႔ အိမ္သာမသြား၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ၊ ေခြးစေသာ တိရစၦာန္မ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ တေစၦကိုျဖစ္ေစ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ မေရာက္ဖူးေသာ အရပ္သို႔ ခရီးသြာားရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ေယာက္်ားကေလး မိန္းကေလးမ်ား အေရးေရာက္က ေၾကာက္ေနၾကျခင္း၊ ဆရာမိဘ လူၾကီးသူမတုိ႔ကို ေၾကာက္ျခင္း၊ ထုိသူတုိ႔ေရွ႕၌ စကားမေျပာ၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ ဤသို႔စေသာ ေၾကာက္ျခင္းမ်ားလည္း ၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္၊ သတၱိညံ့ဖ်င္းမူ (တရားသေဘာအားျဖင့္) ေဒါမနႆျပ႒ာန္းေသာ အကုသိုလ္စုပင္ ျဖစ္သည္။
"အလယ္အလတ္"
ဤျပခဲ့ေသာ စကားအစဥ္ကို ၾကည့္၍ အကုသိုလ္ မျဖစ္ေသာ ကိစၥ၌ မရွက္သင့္၊ မေၾကာက္သင့္ဟု နားလည္ၾကျပီ။ သုိ႔ေသာ္ မရွက္မေၾကာက္ဘဲ လူမုိက္အားကိုး ရဲရမည္ဟု မဆုိလုိ။ ထိုလူမုိက္အားကိုး အရဲမ်ိဳးသည္ တစ္ဖက္သားကို မေလးစားေသာ အဂါရ၀ ေဒါသ မာနတရားမ်ား ျဖစ္၍ မုိက္ရူးရဲေသာ ေမာဟ ေဒါသတုိ႔သာ အျဖစ္မ်ားသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ မရွက္သင့္ မေၾကာက္သင့္ေသာ ကိစၥတို႔၌ ဆင္ကန္းေတာတုိး သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ အက်ိဳးမရွိေသာ မုိက္ရူးရဲႏွင့္ ဆရာမိဘ လူၾကီးသူမတုိ႔၌ မရုိေသ မေလးစားမူ အဂါရ၀မ်ိဳး မျဖစ္ေစဘဲ အလိမၼာဉာဏ္ဖက္၍ မိမိ၏ စိတ္ဓာတ္ကို ျပဳျပင္ကာ က်က္သေရ မဂၤလာရွိေသာ အလယ္အလတ္ မရွက္မေၾကာက္ျခင္းမ်ိဳးကိုသ
[အေဘတဗၺမွိ ဘာယႏၱိ၊ ဘာယိတေဗၺ န ဘာယေရ = ေလာက၌ လူတုိ႔သည္ မေၾကာက္ရမည့္ေနရာ၌ ေၾကာက္ၾက၏။ ေၾကာက္ရမည့္ မေကာင္းမူ၌ကား မေၾကာက္ၾက။ (တရားေတာ္)]
အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။
No comments:
Post a Comment