ျဗဟၼစိုရ္ေလးပါး အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၃၀)

ဤျပခဲ့ေသာ ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ၄-ပါးကို ပါဠိလုိ “ျဗဟၼ၀ိဟာရ”၊ ျမန္မာလုိ “ျဗဟၼစိုရ္” တရားေလးပါး ဟုေခၚသည္။ (ျဗဟၼ = ျမတ္ေသာ + ၀ိဟာရ = ေနျခင္း။) “သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ၌ ေမတၱာပြား၍ ျဖစ္ေစ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာတုိ႔တြင္ တစ္ပါးပါး ပြား၍ျဖစ္ေစ ေနျခင္းသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေနျခင္းျဖစ္သည္”ဟု ဆိုလိုသည္။ ထုိကဲ့သို႔ ပြားမ်ား၍ ေနထုိင္ျခင္းသည္ ေဒါသစိတ္ အဘိဇၥ်ာ ဣႆာစိတ္တုိ႔ျဖင့္ ေနျခင္းကဲ့သို႔ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ မဟုတ္ဘဲ စိုစိုျပည္ျပည္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ “ျဗဟၼစိုရ္”ဟု ေခၚဟန္တူသည္။ (အခ်ိဳ႕က “ျဗဟၼစရိယ”ဟူေသာ ပါဠိကို “ျဗဟၼစို”ဟု ျမန္မာျပန္ထားေၾကာင္း ေျပာၾက၏။)။

ေမတၱာပြား
ေမတၱာစိတ္ကို မိမိသႏၱာန္၌ အထပ္ထပ္ ျဖစ္ေစႏုိင္လွ်င္ မိမိမွာ ေမတၱာစိတ္ေတြ တုိးပြားမ်ားျပားေန၏။ ဤသို႔ ေမတၱာစိတ္ေတြ တုိးေစ၊ ပြားေစ၊ မ်ားေစျခင္းကို “ေမတၱာပြားသည္”ဟု ေခၚ၏။ “ပြားေစ”၌ ေစကိုျဖဳတ္၍ “ေမတၱာပြား”ဟု ေခၚၾကသည္။


ေမတၱာပို႔
တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ရည္မွန္း၍ “ခ်မး္သာပါေစ” အာရုံျပဳေနေသာအခါ မိမိ၏ ေမတၱာသည္ ထုိသူႏွင့္ ဆက္သြယ္လ်က္ ရွိ၏။ ထုိအခါ မိမိ၏ ေမတၱာကို ထုိသူအထံ ေရာက္ေအာင္ ပို႔ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမတၱာပြားျခင္းကိုပင္ “ေမတၱာပို႔သည္”ဟု ယခုကာလ သံုးစြဲၾကသည္။

အမ်ားသံုးေနေသာ ေမတၱာပို႔နည္း
ပါဠိ - “သေဗၺ သတၱာ အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ၊
အဗ်ာပဇၨာ ေဟာႏၱဳ၊
အနီဃာ ေဟာႏၱဳ၊
သုခီအတၱာနံ ပရိဟရႏ ၱဳ”။

ျမန္မာ- ၁။ သတၱ၀ါအားလံုး ေဘးရန္ ကင္းၾကပါေစ။
၂။ ေဒါမနႆကင္းကြာ စိတ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
၃။ ဒုကၡကင္းကြာ ကိုယ္ခ်မ္းသာၾကပါေစ။
၄။ ခ်မ္းသာျခင္းရွိ၍ မိမိကိုယ္ကို အသက္ရွည္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကပါေစ။

အမွန္ေမတၱာပို႔နည္း
သတၱာ၀ါအမ်ားကို ျဖစ္ေစ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ျဖစ္ေစ ရည္စူး၍ ထုိသူ၏ စီးပြားခ်မ္းသာကို လုိလားမွသာ ထုိသူ႔အထံသို႔ ေမတၱာပို႔ရာ ေရာက္၏။ ေတြးခ်င္ရာေတြး၊ ၾကံခ်င္ရာ ၾကံျပီးလွ်င္ မိမိႏူတ္တက္ရေနေသာ “အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ” စသည္ကို ရြတ္ဆုိေနေသာ္လည္း အမွန္ေမတၱာပို႔ရာ မေရာက္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိနားလည္ေသာ (ဆိုလုိရင္းအဓိပၸာယ္မွာ မိမိစိတ္မွာ ေပၚမလာေသာ) ပါဠိျဖင့္ “အေ၀ရာ ေဟာႏၱဳ” စသည္ဆုိ၍ ပို႔ျခင္းထက္ ျမန္မာလုိပို႔ျခင္းကသာ လုိရင္းက်ဖြယ္ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိေမတၱာပို႔လိုသူ၏ နာမည္သြင္းျပီးလွ်င္ ----

“ငါ၏မိခင္သည္ ေဘးရန္ကင္းကြာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာ၍၊ ကိုယ္ပါခံ့က်န္း၊ လြန္ရႊင္လန္းလ်က္၊ ခ်မ္းေျမ႕သာခ်ိဳ၊ မိမိကိုယ္လွ်င္၊ အသက္ရွည္ေအာင္၊ ရြက္ေဆာင္ႏုိင္ပါေစ”ဟု--- စိတ္ပါလက္ပါ ရြတ္ဆုိ၍ ပိုသင့္သည္။

ဖခင္ကိုပို႔ရာ၌ “ငါ၏ဖခင္သည္”၊ ဆရာကိုပို႔ရာ၌ “ငါ၏ဆရာသည္” ဟု ေျပာင္းလဲ၍ဆုိပါ။ သတၱ၀ါအားလံုးကို သိမ္းက်ံဳး၍ပို႔ရာ၌ “သတၱ၀ါဟူသမွ်”ဟု ဆုိပါ။ ဤနည္းကား ပါဠိအတုိင္း တုိက္ရုိက္ ျမန္မာျပန္ျခင္းတည္း။ ဤပို႔နည္းကို ရွည္ေသးသည္ဟု ထင္လွ်င္လည္း “ငါ၏ မိခင္သည္ ေဘးရန္ကင္းကြာ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ”၊ “ငါ၏ ဆရာသမားတုိ႔သည္…. ငါ၏ ေဆြမ်ိဳးတုိ႔သည္” စသည္ျဖင့္ဆုိ၍ စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ ပို႔ၾကပါေလ။

ကရုဏာပို႔နည္း
ကရုဏာ၏ သေဘာကား ဆင္းရဲေနသူကို ျမင္ရၾကားရေသာအခါ ထုိဒုကၡမွ လြတ္ေစလိုျခင္း၊ ကယ္ဆယ္လုိျခင္း သေဘာျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကရုဏာပို႔ရာ၌ ပါဠိလုိ “ဒုကၡာမုစၥႏ ၱဳ” ျမန္မာလုိ “ယခုေရာက္ရွိေနေသာ ဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္ၾကပါေစ”ဟု ပို႔ရသည္။ ဆင္းရဲဒုကၡမွ လြတ္ေျမာက္၍ ခ်မ္းသာသို႔ ေရာက္ေစလုိျခင္းသာ ကရုဏာအစစ္ျဖစ္၏။ “ဆင္းရဲခ်ိန္ တုိပါေစေတာ့”ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ “ျမန္ျမန္ေသပါေစ”ဟု တခ်ိဳ႕ဆုေတာင္းျခင္ကား ကရုဏာပို႔ရာ မေရာက္သည့္အျပင္ ဗ်ာပါ၏ဒုစရုိက္ပင္ ျဖစ္ေသးသည္။ ဤကရုဏာလည္း ဆင္းရဲသူကို စိတ္မွန္း၍ ပို႔မွသာ ကရုဏာအစစ္ျဖစ္သည္။ ႏူတ္မွရေန၍ “ဒုကၡာ မုစၥႏ ၱဳ”ဟု ဆုိရုံမွ်ျဖင့္ ကရုဏာ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။

မုဒိတာပို႔နည္း
“မုဒိတာ”ဟူသည္ ခ်မ္းသာေနသူကို ျမင္ရၾကားရေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ျခင္း။ ထုိရရွိေနေသာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာမွ လက္မလြတ္ေစလိုျခင္းတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုဒိတာ ပို႔ရာ၌ ပါဠိလုိ “ယထာလဒၶသမၸတၱိေတာ မာ၀ိဂစၦႏၱဳ”၊ ျမန္မာလုိ “ရရွိေနေသာ စည္းစိမ္မွ လက္မလြတ္ပါေစသတည္း”ဟု ပို႔ရသည္။ ဤမုဒိတာ အစစ္ျဖစ္သည္။ ႏူတ္လြတ္ရ၍ “ယထာလဒၶသမၸတၱိေတာ မာ၀ိဂစၦႏၱဳ” ဆုိရုံမွ်ျဖင့္ မုဒိတာ မျဖစ္ပါ။

ဥေပကၡာပို႔နည္း
ဥေပကၡာပို႔ရာ၌ ပါဠိလုိ “ကမၼႆကာ” ျမန္မာလုိ “ကံသာလွ်င္ ကိုယ္ပိုင္ ဥစၥာရွိသည္။ ေကာင္းလည္း သူ႔ကံ၊ ဆုိးလည္း သူ႔ကံ”ဟု ပို႔ရသည္။ ဆုိလုိရင္းကား - ငါက ခ်မ္းသာေအာင္ ေမတၱာပို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကံရွိမွ ခ်မ္းသာမည္။ ငါက သနားေသာ္လည္း သူ႔ကံရွိမွ ဒုကၡက လြတ္မည္။ သူခ်မ္းသာေနသည္ကို ငါက ၀မ္းေျမာက္၍ ဤစည္းစိမ္ခ်မ္းသာမွ မလြတ္ေစလိုေသာ္လည္း သူ႔ကံရွိမွ ဤစည္းစိမ္ႏွင့္ ဤအသက္ ျမဲႏုိင္မည္။ သို႔ျဖစ္၍ ငါေၾကာင့္ၾက စိုက္ဖြယ္မလုိ “ကမၼႆကာပဲ”ဟု ဆုိလုိသည္။

အခ်ဳပ္မွတ္ဖြယ္
ဤေမတၱာ စေသာ ျဗဟၼစိုရ္တရား ၄-ပါးသည္ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ အာရုံျပဳပံုခ်င္း မတူၾကေခ်။ ေမတၱာသည္ သတၱ၀ါကို ခ်စ္စရာအေနအထားျဖင့္ အာရုံျပဳ၏။ ကရုဏာက သနားစရာ အေနအားျဖင့္လည္း အာရုံျပဳ၏။ မုဒိတာကား ၀မ္းေျမာက္စရာ အေနအားျဖင့္လည္း အာရုံျပဳ၏။ ဥေပကၡာမွာ လ်စ္လ်ဴရူစရာ အေနအားျဖင့္ အာရုံျပဳ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သတၱ၀ါအမ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ တစ္ခ်ိန္တည္း၌ ျဗဟၼစိုရ္ ၄-ပါးလံုးကို အာရုံျပဳ၍ မျဖစ္ႏုိင္။ သို႔ျဖစ္၍ တကယ္စူးရွေအာင္ျပဳရာ၌ ေမတၱာပို႔ျဖစ္လွ်င္ ေမတၱာသံပါေအာင္ “အေ၀ရာေဟာႏၱဳ” မွစ၍ “သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၱဳ” တုိင္ေအာင္ ၄-မ်ိဳးကို (ပါဠိလုိ ျဖစ္ေစ-ျမန္မာလုိျဖစ္ေစ) အသံုးျပဳရသည္။

ထုိ႔အတူ ကရုဏာ စသည္တုိ႔ကိုလည္း သူႏွင့္ဆုိင္ရာ ပါဠိလို၊ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာလိုဆုိ၍ ပို႔ရသည္။ တကယ္စူးရွေအာင္ ပုိ႔ျခင္းမဟုတ္ဘဲ မိမိရေနျခင္းကို ရြတ္ဆုိေနျခင္း “သေဗၺ သတၱာ” ကစ၍ “ကမၼႆကာ” တုိင္ေအာင္ ရြတ္ေသာ္လည္း အထူးစိစစ္ဖြယ္ မလုိေတာ့ပါ။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ “ဗုဒၶဘာသာ၀င္”ဆုိသူတုိ႔၏ ဘာသာေရးအလုပ္မ်ား၌ ၀တ္ေက်တမ္းေက် လုပ္သူေတြကမ်ားရကား ဘာသာေရးေလးစားေသာ ေနာင္လာေနာက္သားတို႔က စနစ္တက်ျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ထုိက္ၾကေပသည္။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

♣ကရုဏာ မုဒိတာ ဥေပကၡာတို႔ အေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 10:01 AM

အေမာဟ (ပညာ) အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၂၇)

အေမာဟဟူသည္ ဉာဏ္ပညာတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ “ပညာဉာဏ္မူ၊ အေမာဟဟူ၏”ဟုဆိုခဲ့သည္။ ေမာဟက ဖံုးလႊမ္းကြယ္ကာ ထားေသာအရာဟူသမွ်ကို ဤဉာဏ္ပညာဟု ေခၚေသာ အေမာဟက မဖံုးကြယ္ႏုိင္ေအာင္ စြမ္းႏုိင္သမွ် ထုတ္ေဖာ္ျပသျဖင့္ အမွန္ကိုသိရေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေမာဟႏွင့္ အေမာဟသည္ “ခင္ပုတ္ႏွင့္ က်ီး”ကဲ့သို႔ ကမၻာ့ရန္သူၾကီးမ်ားေပတည္း။


"ပညာစစ္"

ဤဉာဏ္ပညာသည္ ပညာစစ္ ပညာတုဟု ႏွစ္မ်ိဳး ရွိ၏။ ထုိတြင္ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို သိတတ္ေသာ ဉာဏ္၊ စာေပက်မ္းဂန္၏ အဓိပၸာယ္မွန္ကို နားလည္ေသာဉာဏ္္၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္၊ မဂ္ဉာဏ္ ဖုိလ္ဉာဏ္မ်ားႏွင့္ ဘုရားရွင္၏ သဗၺညဳတဉာဏ္ တုိင္ေအာင္ အျပစ္ကင္းေသာ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ဟူသမွ် ပညာ အစစ္ပင္တည္း။ “ပါးနပ္သူ”ဟု ေခၚရသူတို႔ သႏၱာန္၀ယ္ တစ္ဖက္သားက်ေလာက္ေအာင္ ဟန္ပန္ေလသံ ေဆာင္တတ္၊ ေျပာတတ္ ေဟာတတ္ေသာဉာဏ္၊ အခိုးအ၀ွက္ဉာဏ္၊ အလွည့္စားဉာဏ္၊ ပရိယာယ္ မာယာဉာဏ္မ်ား ရွိ၏။ ထုိဉာဏ္မ်ိဳးသည္ ပညာစစ္မဟုတ္၊ လိမ္လည္ လွည့္ပတ္တတ္ေသာ “၀ဥၥနာ ပညာတု” ျဖစ္သည္။ (၀ဥၥနာ = သူတစ္ပါးကို လွည့္စားႏုိင္ေသာ + ပညာ = အသိ)

ပရမတၳ သေဘာအားျဖင့္ တဏွာျပ႒ာန္းေသာ အကုသိုလ္တည္း။ ထုိ႔ျပင္ သတ္နည္း ျဖတ္နည္း တုိက္ခိုက္နည္း လက္နက္ေကာင္းေကာင္း လုပ္နည္းမ်ားကို နားလည္ေသာ ဉာဏ္မ်ားလည္း ရွိေသးသည္။

ထုိဉာဏ္မ်ားလည္း ပညာစစ္မဟုတ္၊ ေနာက္၌ ျပမည့္ “၀ိတက္”ေခၚေသာအၾကံေကာင္းေသာ အကုသုိလ္သာ ျဖစ္သည္။


သို႔ေသာ္ ထုိျပခဲ့ေသာ ပညာအတုမ်ားသည္ ထူထုိင္းဖ်င္းအသူတုိ႔မွာ မရွိ၊ ပင္ကိုက ပညာအစစ္အမွန္ ဓာတ္ခံပါသူ၊ အေတြ႕အၾကံဳ အၾကားအျမင္ (ဗဟုသုတ) မ်ားသူတို႔၌သာ ျဖစ္ႏုိင္ေပသည္။ အစစ္အမွန္ ပညာဉာဏ္က ပညာအတုအား ပကတူပနိႆယေခၚ ပ႒ာန္းပစၥည္းျဖင့္ ေက်းဇူးျပဳသည္ဟု ဆုိလုိသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ပင္ကိုက ဉာဏ္ထက္ျမတ္သူတုိ႔မွာ ေကာင္းေသာလုပ္ငန္း ကုသိုလ္လမ္း၌ အျမင့္ဆံုးအတန္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ စြမ္းႏုိင္ၾကသကဲ့သို႔ မေကာင္းလုပ္ငန္း အကုသိုလ္လမ္း၌လည္း ကမ္းကုန္လမ္းကုန္ အစြမ္းကုန္ ဆုိးသြမ္းႏုိင္ၾကေလသည္။


"ဇာတိႏွင့္ ပညာပ၀တၱိပညာ"


အစစ္ျဖစ္ေသာ ပညာသည္ ဇာတိပညာ-ပ၀တၱိဟု ၂-မ်ိဳးရွိ၏။ ပဋိသေႏၶတည္ေနစဥ္ကပင္ အေလာဘ၊ အေဒါသ၊ အေမာဟ ၃-မ်ိဳး ပါလာသူကို “တိဟိတ္ ပုဂၢိဳလ္” ဟုေခၚသည္။ “ပဋိသေႏၶစိတ္မွာ အေလာဘ စေသာ ဟိတ္ ၃-ပါးရွိသူ”ဟု ဆုိလုိသည္။ ထုိ တိဟိတ္ပုဂၢိဳလ္၏ အေမာဟ ေခၚ ပညာသည္ ဇာတိပညာ (၀မ္းတြင္းပါပညာ) တည္း။


ထုိဇာတိ ပညာပါသူသည္ ကေလးဘ၀ကပင္ ေျပာျပ၍ နားလည္လြယ္၏။ ေတာင္ေတာင္ ဤဤ ၾကံစည္တတ္ ေတြးေတာစဥ္းစားတတ္၏။


ပဋိသေႏၶပညာ မပါခဲ့ဘဲ ပ၀တၱိအခါက်မွ (ဖြားျမင္လာမွ) မိေကာင္းဖေကာင္းတုိ႔ သင္ျပျခင္း၊ အရြယ္ေရာက္၍ စာေပသင္ျခင္း၊ ၾကီးရင့္သည့္အခါ ပညာရွိထံ ေမးျမန္းေလ့ စံုစမ္းေလ့ရွိျခင္း၊ ဗဟုသုတ ရွာမွီးျခင္း စသည္တုိ႔ေၾကာင့္ တတ္သိနားလည္လာေသာ ပညာသည္ ပ၀တၱိပညာမည္၏။


ထုိ႔ေၾကာင့္ ဇာတိပညာမပါသူသည္ ပ၀တၱိပညာမည္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဇာတိပညာမပါသူသည္ ပ၀တၱိပညာျဖစ္ေအာင္ ထူေထာင္ႏုိင္ေသး၏။ ဇာတိပညာ ပါလာသည့္အျပင္ (ျပခဲ့ေသာနည္းျဖင့္) ပ၀တၱိပညာကိုလည္း ရျပန္ပါမူ အထက္တန္း ေရာက္သူတုိ႔တြင္ ပါ၀င္ႏုိင္သည္။


"ဇာတိပညာရွိေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္နည္း"


ပဋိသေႏၶက ဉာဏ္ဓာတ္ပါလာျခင္းသည္ ေလာကီ၌သာ အက်ိဳးမ်ားသည္ မဟုတ္ေသး။ တရားအားထုတ္ရာ၌လည္း အက်ိဳးမ်ား၏။ ပဋိသေႏၶ ပညာရွိသူသာ တရားအားထုတ္၍ ေပါက္ႏုိင္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလရာဘ၀တုိ႔၌ ပဋိသေႏၶပါ ပညာရွိျဖစ္ေအာင္ ယခုဘ၀ကပင္ ထူေထာင္သင့္ၾကသည္။


ထူေထာင္နည္း တခ်ိဳ႕ကား---
ပထမဆံုး အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္သူ ျဖစ္ခ်င္ရမည္။ ထုိသို႔ ျဖစ္ခ်င္သည့္အတုိင္းလည္း အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာ တုိးပြားေအာင္ ေရးသားအပ္ေသာ က်မ္းစာတို႔ကို စိတ္ပါလက္ပါ ၾကည့္ရူရမည္။ ပညာရွိႏွင့္ ဆက္ဆံ၍ ထုိသူ႔အထံမွ အၾကံဉာဏ္ေကာင္းမ်ားကို ေမးျမန္းမွတ္သားရမည္။ ဤမွ်ေလာက္ ၾကိဳးစားလွ်င္ပင္ ပ၀တၱိဉာဏ္ တုိးပြား၍ အရာရာ၌ စဥ္းစားတတ္သူ ျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။

ထုိအခါ ေနာင္ သံသရာအတြက္ ဉာဏ္ပညာ အထံုပါေလာက္ေပျပီ။
သို႔ေသာ္ အားမရသင့္ေသးပါ။


ဉာဏ္ပညာ ပြင့္လင္းေအာင္ အ၀တ္အစား အိပ္ရာေနရာမွ စ၍ တစ္ကိုယ္လံုး အျမဲသန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ရွိေစရမည္။ ဒါနစေသာ ကုသိုလ္ျပဳတုိင္း “ဉာဏ္ပညာ ထက္ျမက္သူ ျဖစ္ရပါလုိ၏”ဟု စိတ္ကလည္း ညြတ္ရမည္။ ႏူတ္ကလည္း ရြတ္ဆုိဆုေတာင္းရမည္။ ရဟန္းသံဃာ လွဴဒါန္းရာ၌လည္း “စာေပကို သင္ယူႏုိင္၊ ပို႔ခ်ေရးသားနုိင္ပါေစ”ဟု စိတ္ေစတနာ ျဖစ္ေစရမည္။ တတ္ႏုိင္ပါမူစာသင္ေက်ာင္းတုိက္ တည္ေထာင္၍ စာပို႔ခ်ႏုိင္ေသာ ပုဂၢိဳုလ္ကို ကုိးကြယ္ကာ စာပို႔ခ်ႏုိင္ေအာင္လည္း ေထာက္ပံ့ရမည္။


လူစာသင္ေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း ေထာက္ပံ့ရမည္။ တုိင္းသူျပည္သားတုိ႔ ပညာတုိးပြားေအာင္ ကူညီရမည္။ မိမိတတ္သိသမွ်ကို သူတစ္ပါးအား ေျပာျပခ်င္စိတ္၊ နားလည္ေစခ်င္စိတ္ ရွိရမည္။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ပညာဘက္၌ စိတ္ထက္သန္သူသည္ ဘ၀သံသရာ၀ယ္ ၾကီးက်ယ္ေသာ ပညာရွင္ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဤကား ေနာက္ဘ၀ အဆက္ဆက္၌ ဇာတိပညာ (၀မ္းတြင္းပါပညာရွိ) ျဖစ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္နည္းေပတည္း။

 

"သဒၶါႏွင့္ ပညာ ကြာျခားပံု"


သဒၶါ၏ သေဘာတရားကား စြန္႕ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းရလွ်င္ျပီးေရာ၊ ေနာင္သံသရာမွာ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ျဖစ္ဖုိ႔ရာ အေရးၾကီး၏။ အမ်ိဳးဘာသာသာသနာ ၾကီးပြားေရးကို ေလးေလးနက္နက္ သတိမထားတတ္။

ပညာ၏ သေဘာကား အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ပညာေရးကို ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားျပီးလွ်င္ အက်ိဳးရွိေလာက္မွ လွဴသည္။ အေၾကာင္းေကာင္းလွ်င္ အက်ိဳးေကာင္းမည္ဟု (ကံ-ကံ၏အက်ိဳး) ယံုၾကည္ျပီးျဖစ္၍ ေနာက္ဘ၀၌ အက်ိဳးရဖုိ႔ အေရးကို အထူးတလည္ ေတြးမေနေတာ့ျပီ။


ဤသို႔လွ်င္ သဒၶါႏွင့္ ပညာသည္ အေျခတည္က စ၍ပင္ ကြာျခားခ်င္တုိင္း ကြာလာသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံကို သဒၶါမ်က္စိ၊ ပညာမ်က္စိျဖင့္ တစ္မ်ိဳးစီ ၾကည့္ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ရာတြင္ အစံုၾကည့္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ တစ္ဖက္စီခြဲ၍ အလြန္အကဲ ၾကည့္ျခင္းကား သဒၶါလည္းမေကာင္း၊ ပညာလည္းမေကာင္းပင္။ ႏွစ္ဖက္စံု ၾကည့္တတ္မွသာ ေကာင္းပါသည္။ “သဒၶါလြန္ေတာ့ တဏွာ၊ ပညာလြန္ေတာ့ မာယာ”ဟု က်မ္းလာဆုိုရုိး ရွိပါသည္။


အမွာ ။ ။ သဒၶါမ်က္စိ ပညာမ်က္စိျဖင့္ တစ္ဖက္စီ ၾကည့္ၾကပံု၊ ၂-ဖက္စံု ၾကည့္ၾကပံုကို စံုစံုလင္လင္ေရးရလွ်င္ က်မ္းစာတစ္ေစာင္ျဖစ္ေအာင္ ေရးမွသာ လံုးေလာက္ဖြယ္ ရွိေသာေၾကာင့္ ဤေနရာ၌ မေရးဘဲ လ်စ္လ်ဴရူရေတာ့မည္။


"တိုက္တြန္းခ်က္"


အုိ၊ အမ်ိဳးသားတုိ႔ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာဟူသည္ အစစ္ျဖစ္ေစ၊ အတုျဖစ္ေစ မိမိ၌ ဓာတ္ခံရွိဖုိ႔ အေရးၾကီးလွေပသည္။ လူတို႔ အသက္ရွင္ဖုိ႔ အေရး၌ ႏွလံုးသည္းပြတ္သည္ အေရးအၾကီးဆံုး ျဖစ္သကဲ့သို႔ ေလာကသံသရာႏွစ္ျဖာ ၾကီးပြားေရး၌လည္း ဉာဏ္ပညာသည္ အေရးအၾကီးဆံုး ႏွလံုးသည္းပြတ္ပင္ ျဖစ္၏။


ဒါန သီလစေသာ ပါရမီအားလံုး၏ အက်ိဳးကို ဉာဏ္ပညာရွိသူသာ အဆံုးတုိင္ သိႏုိင္၍ ဉာဏ္ပညာေၾကာင့္သာ ထုိပါရမီမ်ား ျပည့္၀ၾကေပသည္။


ေလာက၌လည္း အိမ္တြင္းေရး ျငိမ္းခ်မ္းမူသည္ သမီးခင္ပြန္း ၂-ေယာက္၏ အသိအလိမၼာ ဉာဏ္ပညာအေပၚမွာ တည္သည္ မဟုတ္ေလာ။ သားေရး၊ သမီးေရး၊ စီးပြားေရး၊ ၾကီးပြားေရးတုိ႔၌လည္း ဉာဏ္ပညာရွိမွ ၀ီရိယ အက်ိဳး နားလည္၍ လံု႔လစိုက္ကာ သာသာယာယာ ရွိေစႏုိင္သည္။


ပရိသတ္ ဗုိလ္ပံုတုိ႔၏ အလယ္မွာလည္း “ပညာရဲရင့့္သူတို႔သာ ပြဲလယ္တင့္”ႏုိင္ၾကသည္။ ဘူးလံုး နားမထြင္း အဖ်ာင္း အအ ပညာပုိင္းက ေအာက္တန္းက်ေနသူတုိ႔မွာာ စည္းစိမ္ရွင္ပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အထက္တန္းသို႔ မတက္လွမ္းႏုိင္ၾကပါ။


ကမၻာကို လႊမ္းမုိး၍ အုပ္စိုးႏုိင္ေသာ သတၱိမွာ ဤပညာအရည္အခ်င္းသာတည္း။ ဓနရွင္တုိ႔မွာ ထုိပညာရွင္တုိ႔ကို ကူညီၾကသျဖင့္ ၾကီးပြားေရး၌ ေ၀စုရသူမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ အေသးအဖြဲရန္ပြဲကေလးမွစ၍ တုိင္းႏုိင္ငံခ်င္း စစ္ခင္းသည္အထိ ပညာရွိတုိ႔ဘက္က ေအာင္ပြဲရစျမဲျဖစ္သည္။


စတုဓမၼ ဇာတ္ေတာ္၌ ဂဂၤါျမစ္အတြင္း သူ႔နယ္ျဖစ္ေသာ စစ္တလင္းမွာပင္ အေလာင္းေတာ္ ေမ်ာက္မင္းက ၀ဥၥနာပညာျဖင့္ လွည့္စား၍ မိေက်ာင္းကို အႏုိင္ရခဲ့ဖူးေလသည္။ (ဤ၀တၳဳ၌ လွည့္စားတတ္ေသာ ဉာဏ္သည္ ပညာအတုသာျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေလာကီၾကီးပြားေရး၌ ဤပညာအတုလည္း မ်ားစြာ အသံုးက်သည္ပင္။)


မေဟာ္သဓာတ္ ဇာတ္ေတာ္၌လည္း မေရမတြက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ျမားေျမာက္လွစြာေသာ စစ္တပ္တုိ႔ျဖင့္ ခ်ဥ္းကပ္လာေသာ ေက၀ဋ္ပုဏၰားႏွင့္ စူဠဏီမင္းကို အေလာင္းေတာ္၏ ပညာအစြမ္းျဖင့္ က်ီးေျခာက္သလို ေျခာက္လွန္႔၍ ခံ့ခံ့ၾကီး ေအာင္ပြဲဆင္ခဲ့ရေေပသည္။


ပညာဘက္၌ အလိုက္အစားနည္းခဲ့ေသာ ဤျမန္မာနုိင္ငံကိုလည္း ေရနံတြင္း ေက်ာက္တြင္းႏွင့္ သစ္ေတာမ်ားကို သြားရည္ယိုေသာ ၀ဥၥနာပညာရွင္တုိ႔က သူငယ္ႏွပ္စားကေလးကို လွည့္စားသလုိ သိမ္းယူသြားသည္မွာ သူတုိ႔၏ ပညာစြမ္းပင္ျဖစ္သည္။


ယခုအခ်ိန္တုိင္ေအာင္ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္မူ၌ ဉာဏ္မ်က္စိစူးရွေသာ ႏုိင္ငံျခားသားတို႔က ငါတုိ႔ အမ်ိဳးသား အမ်ိဳးသမီးေတြကို ကေလးလုိ သေဘားထား၍ ပစၥည္းေရာ လူပါ အညႊန္႔ခူးခ်င္တုိင္း ခူးေနၾကသည့္အျပင္ ေအာက္တန္းစားဟု ထင္ရေသာ နုိင္ငံျခားသား လက္လီ ကုန္သည္ေလးမ်ားကလည္း ထထၾကြၾကြ ၀ီရိယျဖင့္ စားေပါက္စားလမ္းကို အစြမ္းကုန္ ႏူိက္ေနၾကသည္။

ငါတုိ႔ အမ်ိဳးသားေတြက “ဖုိးသူေတာ္ က်ပ္တစ္လံုးႏွင့္ ေညာင္ပင္ကုန္းမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတုန္းပင္”။
အို… အမ်ိဳးသားတို႔ ပညာတတ္နည္းပါးေသာ ႏုိင္ငံဟူသမွ်သည္ အဘက္ဘက္က ေအာက္တန္းက်မည္မွာ ေဗဒင္ေမးေနစရာမလိုေတာ့ပါ။


အမ်ိဳးကို ခ်စ္ခင္ၾကေသာ ေက်ာင္းဆရာၾကီးမ်ားကလည္း စြမ္းႏုိင္သမွ် နည္းေကာင္းလမ္းမွန္မ်ားကို ညႊန္ျပၾကပါ။ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားတုိ႔ကလည္း စိတ္ပါလက္ပါ ၾကိဳးစားၾကပါ။ ဓနရွင္ လူၾကီးလူေကာင္းႏွင့္ သံဃာေတာ္ အေပါင္းကလည္း ပညာေရး တုိးတက္ေအာင္ အဘက္ဘက္က အားေပးၾကပါ။


ဤသို႔ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ၾကိဳးစားမွသာ ယခုဘ၀၌ နာလန္ထူျပီးလွ်င္ သံသရာ အဆက္ဆက္လည္း ထက္ျမက္ေသာ ဇာတိပညာရွင္မ်ား ျဖစ္ႏုိင္ၾကပါလိမ့္မည္။

 

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

♣ အေဒါသအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

ကရုဏာ, မုဒိတာ, ဥေပကၡာတို႔ အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၂၉)

"က႐ုဏာအေၾကာင္း"


ဆင္းရဲေသာ “ဒုကၡိတသတၱ၀ါ”မ်ားကို ျမင္ရ ၾကားရေသာအခါ ျဖစ္ေပၚလာေသာ သနားၾကင္နာမူကို “ကရုဏာ”ဟု ေခၚသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “သနားကရုဏာ”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ထုိသို႔ ကရုဏာ ဆင္းရဲမူကို သက္သာနုိင္သမွ် သက္သာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္လုိ၏။ ကူညီေထာက္ပံ့လုိ၏။ ထုိသို႔ မကူညီနုိင္လွ်င္ မ်ားစြာ စိတ္ထိခိုက္၏။ ရင္ထဲမွာ ပူေလာင္သလို ျဖစ္၏။ ဤသို႔ စိတ္ကို ထိခိုက္ျခင္းကား ကရုဏာအစစ္မဟုတ္ပါ။

ကရုဏာအရင္းခံ၍ သူေတာ္ေကာင္း သႏၱာန္မွာ ျဖစ္တတ္ေသာ ေဒါမနႆ အကုသိုလ္ ကေလးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ ဤအကုသိုလ္ကေလးကား ယုတ္မာဆုိးရြားလွသည္ မဟုတ္ပါ။ ဒုကၡိတသတၱ၀ါကို ျမင္လွ်င္ သူေတာ္စင္တုိ႔ သႏၱာန္၌ ျဖစ္ေလ့ရွိေသာ သေဘာထံုးစံပင္တည္း။


"ကရုဏာအတု"

တစ္ခါတစ္ရံ မိမိႏွင့္ သက္ဆုိင္သူမ်ား ဆင္းရဲသည္ကို ျမင္ရ ၾကားရ၍ ကရုဏာအစစ္သဖြယ္ ကယ္ဆယ္ခ်င္ေသာ သေဘာမ်ားျဖစ္၏။ ထုိအခါ ကရုဏာအစစ္ လိုလိုႏွင့္ ေသာကျဖစ္တတ္ေလသည္။ ကရုဏာအစစ္သည္ သနားၾကင္နာေသာ္လည္း စိတ္ကို မပူပန္ေစတတ္၊ ကရုဏာအတုကား ပူပူပန္ပန္ ရွိေလသည္။


"ပုဂၢိဳလ္ထူးမ်ား၏ စိတ္ထား"

သူေတာ္ေကာင္းအေခၚခံရသူ ယခုလူတုိ႔တြင္ တကယ္သနားစရာ ဒုကၡိတသတၱ၀ါကို ျမင္ရမွသာ ကရုဏာ ျဖစ္ႏုိင္ၾက၍၊ တကယ္ခ်စ္စရာ ေဆြမ်ိဳးဉာတိ စသူတို႔အေပၚ၌သာ ေမတၱာျဖစ္ႏုိင္ၾက၏။

အထက္တန္း ပါရမီကို ျဖည့္ေတာ္မူၾကေသာ အေလာင္းအလ်ာႏွင့္ ပါရမီရင့္ျပီး သူေတာ္ေကာင္းၾကီးတုိ႔ကား (မိမိ၏ သားသမီးကေလးမ်ား ဆင္းရဲေနေသာအခါ မိဘတုိ႔၌ ျပင္းျပစြာ ကရုဏာ ျဖစ္သကဲ့သို႔) သတၱ၀ါဟူသမွ်တုိ႔ အေပၚတြင္ မေတာ္တဆ က်ေရာက္မည့္ အပါယ္ေဘး၊ ၀ဋ္ဆင္းရဲေဘးတုိ႔ကို ေျမာ္ေတြးေတာ္မူကာ ကရုဏာသက္ေတာ္မူၾကသည္။ (ခ်စ္စရာမေကာင္းေသာ သားကေလးကိုပင္ မိဘ၏ ေမတၱာက အေလွ်ာ့မေပးဘဲ ေလးေလးပင္ပင္ ခ်စ္ခင္သကဲ့သို႔) သတၱ၀ါအားလံုးကိုလည္း သိမ္းက်ံဳး၍ ခ်စ္ခင္ေသာ ေမတၱာစြမး္ျဖင့္ လြန္စြာ ခ်စ္ၾကည္ေတာ္မူၾကေပသည္။

ထုိကဲ့သို႔ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ေသာ ေမတၱာ ကရုဏာ ဓာတ္ခံသည္ ပါရမီေတာ္ ျဖည့္စဥ္ကပင္ ကိုယ္ေတာ့္သႏၱာန္၌ အႏွစ္တည္ကာ အျမဴေတအလား ၾကီးမားခိုင္ခံ့စြာ ပါလာျခင္းေၾကာင့္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူခါနီး၌ အၾကီးအက်ယ္ ေႏွာင့္ယွက္လာေသာ မာရ္နတ္အေပၚ၀ယ္ မျပယ္ေသာေမတၱာျဖင့္ ရူစားေတာ္မူနုိင္သည့္အျပင္ အသက္ကို ရန္ရွာေနေသာ ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေပၚမွာပင္ ကရုဏာ သက္ေတာ္မူနုိင္ေပသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုအခါ သူေတာ္စင္ ျဖစ္လုိသူတုိင္း အေလာင္းေတာ္၏ စိတ္ထားပံုကို အတုယူကာ “သူေတာ္မွ ငါေကာင္းမည္”ဟု သေဘာမထားၾကဘဲ “သူ ေတာ္ေတာ္ မေတာ္ေတာ္ ငါေတာ္မည္”ဟု အဓိ႒ာန္ျပဳလ်က္ မည္သည့္အေပၚျဖစ္ျဖစ္ ေမတၱာစစ္ ကရုဏာစစ္ျဖစ္ေအာင္ သတိထားႏုိင္ၾကပါေစသတည္း။


"မုဒိတာအေၾကာင္း"

ျပည့္စံု ၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာသူမ်ားကို ျမင္ရၾကားရေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္ ျခင္းသေဘာတရားသည္ မုဒိတာတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “၀မ္းသာ-မုဒိ”ဟု ဆုိခဲ့ေပသည္။

ခ်ဲ႕ဦးအံ့ - ဥစၥာစည္းစိမ္ ဂုဏ္သိမ္ဘက္ ျဖစ္ေစ၊ အမ်ိဳးအေဆြ၊ အဆင္း၊ က်န္းမာျခင္း၊ ပညာတတ္ျခင္း စသည္တုိ႔တြင္ တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးဘက္ကျဖစ္ေစ သမၸတၱိဆုိက္ေနသူကိုျမင္ရ ၾကားရေသာအခါ အဘိဇၥ်ာ ဣႆာအားၾကီးသူတို႔၌ မတရားလိုခ်င္မူ၊ မနာလိုမူ၊ မစားရသည့္အမဲ သဲႏွင့္ပက္လုိမူ စေသာ အယုတ္တမာတရားေတြ ျဖစ္တတ္ေသာ္လည္း စိတ္ထားျဖဴလြင့္ သူေတာ္စင္တုိွ႔၌ကား “ေတာ္ပါ ေပတယ္၊ ေတာ္ပါေပတယ္၊ သာဓု သာဓု၊ ေရွးေကာင္းမူေၾကာင့္ ယခုလို ခ်မ္းသာတာပါပဲ”ဟု မုဒိတာ အစစ္ျဖစ္ႏုိင္ၾကေပသည္။


"မုဒိတာအတု"


တစ္ခါတစ္ရံ၌ကား မိမိႏွင့္စပ္သူတို႔ သမၸတၱိဆုိက္ေနသည္ကို ျမင္ရ၍ ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္တတ္ၾကသည္။ ထိုအျဖစ္ကား မုဒိတာႏွင့္ ဆင္တူရိုးမွား တဏွာေလာဘ မကင္းေသာ ႏွစ္သက္ျခင္း ပီတိ ေသာမနႆမ်ားတည္း။ ႏွစ္သက္ရုံတြင္ သာမက အလြန္အမင္း အားရလွ၍ မ်က္ရည္ပင္ က်လာတတ္ပါေသးသည္။ ဤကဲ့သို႔ ျဖစ္ျခင္းကို “မုဒိတာတု”ဟု မွတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ထုိသို႔ ျဖစ္တုိင္းလည္း မုဒိတာအစစ္မဟုတ္ဟု မဆိုလုိ။ အခါမ်ားစြာပင္ မုဒိတာအစစ္လည္း ျဖစ္ပါေပလိမ့္မည္။


"ဥေပကၡာအေၾကာင္း"


သတၱ၀ါတုိ႔အေပၚ၌ လ်စ္လ်ဴရူျခင္းသေဘာသည္ ဥေပကၡာတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “႐ႈသည္လ်စ္လ်ဴ၊ ေပကၡျပဳေလာ့”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ (ဤဥေပကၡာကို အဘိဓမၼာက်မ္းမ်ား၌ “တၾတမဇၥ်တၱတာ ေစတသိက္”ဟု ေခၚသည္။)

လ်စ္လ်ဴရူ ဟူသည္ ေမတၱာကဲ့သို႔ ခ်စ္လည္းမခ်စ္၊ ကရုဏာကဲ့သို႔ သနားလည္းမသနား၊ မုဒိတာကဲ့သို႔ ၀မ္းလည္းမေျမာက္၊ ေဒါသကဲ့သို႔ မုန္းလည္းမမုန္းဘဲ “မေကာင္းလည္း သူ႔ကံ၊ ေကာင္းလည္း သူ႔ကံ”ဟု ကမၼသကာ ခ်ထားျခင္းတည္း။ [ကမၼ = မိမိျပဳအပ္ေသာ ကံသာ + သက = မိမိဥစၥာျဖစ္သည္”ဟု သေဘာထားျခင္း]

ယခုကာလ၌ ေျပာဆိုဆံုးမ၍ မရေသာ တပည့္သားသမီးမ်ားကို “လ်စ္လ်ဴရူထားသည္”ဟု ေျပာၾက၏။ ထုိသို႔ လ်စ္လ်ဴရူျခင္းကား တပည့္(သို႔မဟုတ္)သားသမီးကို စိတ္၌ ထည့္၍ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆုိးသည္ျဖစ္ေစ ေနခ်င္သလုိ ေနပေစဟု ပစ္စလက္ခတ္ထားျခင္းတည္း။ ထုိပစ္စလက္ခတ္ ထားျခင္းသည္ ဤေနရာ၌ ျပေနေသာ ဥေပကၡာမ်ိဳးမဟုတ္။

ဤဥေပကၡာ၏ လ်စ္လ်ဴရူျခင္းကား စိတ္ထဲမွာထည့္၍ စဥ္းစားပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ အမုန္းဘက္သို႔လည္း မေရာက္ေစ၊ အခ်စ္ဘက္သို႔လည္း မေရာက္ေစဘဲ အလယ္အလတ္ စိတ္ထား၍ ႐ႈစားႏုိင္ေသာ သေဘာတည္း။ ဤဥေပကၡာသည္ သာမန္လူတုိ႔၌ ျဖစ္ႏုိင္ပါ၏။

စ်ာန္ရေအာင္ ရူေသာ ဥေပကၡာကား ေမတၱာ၊ ကရုဏာ၊ မုဒိတာ တစ္ပါးပါးျဖင့္ တရားေပါက္ျပီးသူ၌သာ တုိးတက္အားထုတ္မွ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

♣ ေမတၱာအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 9:58 AM

အေဒါသအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၆)

မခက္ထန္ မၾကမ္းတမ္းျခင္း သေဘာသည္ အေဒါသတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “အေဒါသတြက္၊ မခက္မထန္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဤအေဒါသသည္လည္း ေဒါသကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳကာ ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းမေက်ႏုိင္ေသာ ေျမြႏွင့္ေတာက္တဲ့ကဲ့သို႔ ျဖစ္သည္။ ေဒါသသမားေတြ ၾကမ္းတမ္းသေလာက္ အေဒါသသမားမ်ားက ခ်ိဳသာသည္။ စိတ္ေနသေဘာထား ေအးျမသျဖင့္ သူတစ္ပါးက ေဒါႏွင့္ေမာႏွင့္ ေျပာသည္ကိုပင္ သည္းခံျခင္း အေအးဓာတ္ျဖင့္ ျငိမ္းေစႏုိင္ၾက၏။


စိတ္ဓာတ္သာ ေအးသည္မဟုတ္၊ ေဒါသသမားတုိ႔၏ မ်က္ႏွာ အေနလည္း ေငြစႏၵာလမင္းအသြင္ ၾကည္လင္လွပ၍ ပသာဒရွိသည့္အျပင္ ခ်ိဳသာေသာ စကားအသံုးအႏူန္းတုိ႔ေၾကာင့္ ေတြ႕ရသူတိုင္း မမုန္းနုိင္ေအာင္ က်က္သေရကို ေဆာင္လ်က္ရွိၾကေပသည္။ အေဒါသ ဓာတ္ခံသည္ သို႔ေလာက္ပင္ အက်ိဳးၾကီးမား၏။ တစ္ေလာကလံုး၏ အႏွစ္သက္ဆံုးေသာ ေမတၱာဟူသည္လည္း ဤအေဒါသပင္ျဖစ္ေပသည္။


"အေလာင္းေတာ္၏ အေလာဘ အေဒါသ"

ေရွးသေရာအခါ ဗာရာဏသီျပည္ ျဗဟၼဒတ္မင္းသည္ မိဖုရားေခါင္ၾကီး နတ္ရြာစံသျဖင့္ မိဖုရားငယ္ အသစ္ေျမွာက္ကာ အရြယ္ေရာက္ေသာ သားေတာ္ မဟာပဒုမမင္းသားကို အိမ္ေရွ႕ထားေလသည္။ အခါတစ္ပါး၀ယ္ သူပုန္မ်ားထ၍ ဘုရင္ကိုယ္တုိင္ ႏွိမ္နင္းရန္ ထြက္ခြာသြားစဥ္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက ထီးနန္းကို ေစာင့္ေရွာက္ရစ္ ရေလသည္။ သူပုန္ရန္ ျငိမ္းေအး၍ ခမည္းေတာ္ျမိဳ႕၀င္ခါနီး၌ နန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္တကြ တစ္ျမိဳ႕လံုး တန္ဆာဆင္ျပီးေနာက္ အက်ိဳးအေၾကာင္း သံေတာ္ဦးတင္ဖုိ႔ရန္ မိေထြးေတာ္အထံသို႔ သြား၍ “ျပဳဖြယ္ကိစၥရွိက အမိန္႔ေပးပါရန္” သံေတာ္ဦး တင္ေလေသာ္ မင္းသား၏ ရုပ္အဆင္းအဂၤါကို စြဲလမ္းရင္းရွိေသာ မိဖုရားက မင္းသား၏ လက္ကိုဆြဲ၍ သလြန္ေပၚသို႔ တက္ဖုိ႔ရန္ ညႊန္ျပေလရာ မင္းသားက ဖယ္ရွားေလသည္။

၃-ၾကိမ္ တုိင္ေအာင္ တုိက္တြန္းပါေသာ္လည္း မင္းသားက ပယ္ျမဲပယ္ေနေလရာ “ေကာင္းျပီ၊ အလုိသို႔ မလုိက္တဲ့ မင္းသားကို မင္းတရားလာမွ သိေစ့မယ္”ဟု “ငဖယ္လန္က ေျပာင္းျပန္” သူကပင္ မာန္လိုက္ေလေသးသည္။ မင္းသားက “ျပဳခ်င္သလုိသာ ျပဳေတာ့” ဟုေျပာ၍ ထြက္သြားေသာအခါ သူ႔အျပစ္ကို ကာကြယ္ဖုိ႔ရာ သူ႔ကိုယ္သူ ကုတ္ဖဲ့၍ တကယ့္ကိုု မင္းသား၏ အေစာ္ကားခံရေလေအာင္ အားငယ္ဟန္ ေဆာင္ေနေလသည္။


ဘုရင္မင္းသည္ ျမိဳ႕ေတာ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္းပင္ သူ႔မိဖုရားကို မျမင္၍ ေမးျမန္းရာ မိဖုရား အေျခြအရံတုိ႔က မက်န္းမာေၾကာင္းကို သံေတာ္ဦးတင္ၾကသျဖင့္ မိဖုရားအေဆာင္သို႔ ၾကြေရာက္ေလသည္။

ထုိအခါ မိဖုရားကေလးက ကုတ္ဖဲ့ထားေသာ အရာမ်ားကိုျပလ်က္ အိမ္ေရွ႕မင္းသားက သူ႔အားအတင္းၾကံပံု၊ သူက အလိုမပါေသာေၾကာင့္ ကုတ္ဖဲ့ပံုပါ (မည္သည့္ ဆရာထံမွ နည္းမခံရဘဲ) ၀မ္းတြင္းပါ မိန္းမဉာဏ္ျဖင့္ သူၾကံထားသမွ် အားလံုးကို ရူိက္ၾကီးတငင္ သံေတာ္ဦးတင္ေလသည္။


ထုိအခါဘုရင္သည္ လြန္စြာ ရာဇမာန္ရွသျဖင့္ “မယားထိက ဓားၾကည့္”ဟူေသာ ေျပာရုိးစကားႏွင့္ညီစြာ ဘာကိုမွ် မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ မင္းသားကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေတာင္ထိပ္မွ ပစ္ခ်ရန္ အမိန္႔ေပးေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တုိင္းျပည္က ခ်စ္ၾကည္ေနေသာ မင္းသားကို ျပည္သူတုိ႔က အင္အားျဖင့္ အတင္းလုမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ အာဏာသားမ်ားႏွင့္အတူ ကိုယ္တုိင္ထြက္၍ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွ ပစ္ခ်ေလသည္။ သို႔ေသာ္ မင္းသား၏ ေမတၱာတန္ခုိးေၾကာင့္ ေတာင္ေစာင့္နတ္ ကယ္မသျဖင့္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရေတာ္မူေလသည္။


"၀တၳဳမွတ္ခ်က္"

ဤ၀တၳဳ၀ယ္ မိဖုရားႏွင့္ မင္းသားေတြ႕ခန္း၌ မိဖုရားမွာ တဏွာေလာဘစိတ္ ျပင္းထန္ေန၏။ မင္းသားမွာ မလုိခ်င္မူ အေလာဘစိတ္ ထင္ရွားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ မိဖုရား၌ သူ႔အျပစ္ကို ကြယ္ကာေသာ မာယာစိတ္၊ ရွင္ဘုရင္ထံ ၾကံဖန္၍ သံေတာ္ဦးတင္ေသာ မာယာစိတ္(မုသာ၀ါဒကံ) ျဖစ္၏။ ရွင္ဘုရင္၌ ၾကားသည္က စ၍ ေတာင္ေပၚမွ ပစ္ခ်သည္အထိ ျပင္းျပေသာ ေဒါသစိတ္မ်ား ျဖစ္ေန၏။

မင္းသား၌ကား မိဖုရားကေလးကို မတပ္မက္ေသာ အေလာဘစိတ္၊ မိဖုရားႏွင့္ ရွင္ဘုရင္အေပၚ၌ ရန္ျငိဳးမထားေသာ အေဒါသစိတ္၊ သည္းခံႏုိင္ေသာ ခံႏၱီစိတ္၊ ေမတၱာထားႏုိင္ေသာ ေမတၱာစိတ္၊ အေဒါသစိတ္မ်ား ျဖစ္သည္။ ဤ၀တၳဳ၌ မင္းသားကေလးသည္ ဘုရားအေလာင္း မိဖုရားကား စိဥၥမာန ေခၚေသာ စိဥၥမာန၀ိကာအေလာင္း၊ ရွင္ဘုရင္ကား ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေလာင္းတည္း။


"ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္"

ထုိသို႔ေသာ ကိစၥမ်ား ျဖစ္ပ်က္ျပီးေနာက္ မင္းသားကေလးကို နဂါးမင္းေဆာင္ယူ၍ နဂါးျပည္၌ တစ္ႏွစ္စံေစသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လူ႔ျပည္သို႔ျပန္၍ ရေသ့ရဟန္းျပဳေသာအခါ မုဆုိးႏွင့္ေတြ႕ေသာေၾကာင့္ ဘုရင့္အထံသို႔ သံေတာ္ဦးတင္ေလရာ ရွင္ဘုရင္ ထြက္ေတာ္မူလာ၍ အျဖစ္မွန္ကို သိေသာအခါ သားေတာ္ကို ျပန္၍ေခၚေသာ္လည္းမရ၊ မိဖုရားကိုလည္း မိမိကိုမွားယြင္းေအာင္ ျပဳသည့္အတြက္ စိတ္နာလွေသာေၾကာင့္ “ကာလ၀ိပါက္ ေနာက္ပိုးတက္ရန္”ေတာင္ထိပ္မွ ပစ္ခ်သည္ကို မိဖုရားကေလးခံလ်က္ နတ္ရြာမစံဘဲ တလူးလူးတလဲလဲႏွင့္ ငရဲခံရေလသည္။

 

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။ 

♣ အေလာဘအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

 

ဟိရိႏွင့္ၾသတၱပၸတို႔အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၄)

 

မေကာင္းမူဒုစရုိက္ကို ျပဳရမည္မွ ရွက္ျခင္းသေဘာသည္ ဟိရိျဖစ္၍ ေၾကာက္လန္႔ျခင္းသေဘာကား ၾသတၱပၸျဖစ္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဒုစရိကို-ဟိရိရွက္စြ၊ လန္႔ၾသတၱႏွင့္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။

ဤဟိရိ ၾသတၱပၸ ၂-ပါးတုိ႔တြင္ မိမိ၏ ဂုဏ္သိကၡာကို ေစာင့္ေရွာက္ေလ့ရွိသူတုိ႔၌ ဟိရိတရား ထင္ရွားသကဲ့သို႔ ဆရာ မိဘ ေဆြမ်ိဳး စသူႏွင့္ အျခားလူမ်ားကို ေလးစားသူ၌ ၾသတၱပၸတရား ထင္ရွားေပသည္။


ခ်ဲ႕ဦးအံ့။ “ငါသည္ အမ်ိဳးေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္၏။ ငါ့လုိ အမ်ိဳးေကာင္းသူက မေကာင္းမူျပဳေနလွ်င္ (ဥပမာ - တံငါလုပ္ေနလွ်င္) ရွက္စရာ ျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု မိမိအမ်ိဳးဂုဏ္ကို ေစာင့္ထိန္းေသာအားျဖင့္ မေကာင္းမူကို ျပဳရမည္မွ ရွက္၏။

ပညာတတ္သူကလည္း “ငါ့လုိ ပညာရွိတစ္ေယာက္က ေအာက္က်ေသာ မေကာင္းမူျပဳလွ်င္ (သူ႔ဥစၥာ မတရားယူလွ်င္) ရွက္စရာ ျဖစ္ေတာ့မည္။”

အသက္ၾကီးသူကလည္း “ငါ့လုိ အဘိုးၾကီးက မေကာင္းမူကို ျပဳေနလွ်င္ (လိမ္ေနလွ်င္) ရွက္စရာၾကီး ျဖစ္ေတာ့မည္” ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ မိမိမွာ ရွိေသာ ဂုဏ္တစ္ခုခုကို ေလးစားသူ၌ ဟိရိတရား ထင္ရွားေလသည္။


ငါတစ္ေယာက္က မေကာင္းမူျပဳလုိက္လွ်င္ ငါ့မိ ငါ့ဖ ငါ့ေဆြ ငါ့မ်ိဳး (ငါ့ဆရာသမား) သူတစ္ပါးတုိ႔၏ အကဲ့ရဲ႕ကိုခံရ၍ “တံေတြးခြက္ ပက္လက္ေမ်ာ”ကာ “ငါးခံုးမတစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုးပုပ္” ရွာၾကလိမ့္မည္။

ဤသို႔ စပ္ဆုိင္သူမ်ားကို ငဲ့ညွာတတ္သူ၌ ဒုစရုိက္မွ ေၾကာက္လန္႔တတ္ေသာ ၾသတၱပၸတရား ျဖစ္ေလသည္။ မိမိဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း မငဲ့၊ ဆရာသမား မိဘေဆြမ်ိဳး မ်ားကိုလည္း မငဲ့၊ ရြဲ႕ခ်င္တုိင္းရြဲ႕သူ၌ကား ဟိရိ ၾသတၱပၸ ၂-မ်ိဳးလံုးကင္း၍ ဒုစရုိက္အမူေတြ ျပည့္တင္းေနေလေတာ့သည္။


ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤဟိရိႏွင့္ ၾသတၱပၸ တရား ၂-ပါးသည္ ကမၻာသူ ကမၻာသား လူအမ်ားကို သားႏွင့္အမိ ေမာင္ႏွင့္နွမ စသည္ ျခားနားေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္ေသာေၾကာင့္ “ေလာကပါလ = ကမၻာေစာင့္တရား”ဟု လည္းေကာင္း၊ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္း အျပစ္ကင္းေအာင္ ျပဳတတ္ေသာေၾကာင့္ “သုကၠဓမၼ = ျဖဴစင္ေသာတရား”ဟုလည္းေကာင္း နာမည္ရသည္။

လူ႔ေလာက၌ ဤတရားႏွစ္ပါးသာ မရွိပါမူ တိရစၦာန္တို႔ႏွင့္ မထူးျခားဘဲ မွားခ်င္တုိင္းမွား၍ မၾကားေကာင္းမနာသာ ျဖစ္ရာ၏။ ယခုအခါမွာပင္ ဟိရိၾသတၱပၸကင္းသူတုိ႔ႏွင့္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံ၍ ေနၾကရသျဖင့္ အ၀တ္အစား အေနအထုိင္ အသြားအလာမွစ၍ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လည္ကာ အျမင္မေတာ္စရာေတြ မ်ားလွေခ်ျပီ။

ဤအတုိင္းသြားးလွ်င္ မၾကာခင္ အျမီးေပါက္ၾကလိမ့္မယ္။


"ဟိရိၾသတၱပၸအတု"

ရွက္မူ ေၾကာက္လန္႔မူကို ဟိရိၾသတၱပၸဟု ဆုိေသာ္လည္း ေတြ႕ကရာ ရွက္ေၾကာက္မူေတြကို ဟိရိၾသတၱပၸအစစ္ဟု မမွတ္ရ။ ဒုစရုိက္မေကာင္းမူကိုျပဳရမည္မွ ရွက္ျခင္း ေၾကာက္ျခင္းကိုသာ ဟိရိၾသတၱပၸအစစ္ဟု မွတ္ရမည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဥပုသ္ေစာင့္ တရားနာ ဘုရားသြားရမွာကို ရွက္မူ (အစာျပတ္၍ ငတ္ေသရမည္ကို မရွက္၊ အလုပ္လက္မဲ့ႏွင့္ ေတေလလုပ္ရမည္ကို မရွက္ဘဲ) ေအာက္က်သည္ဟု ထင္ေသာ အလုပ္တစ္ခုခုကို လုပ္ရမည္ကို ရွက္မူ၊ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းကေလးတု႔ိ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႕ေသာအခါ ရွက္ေနမူမ်ားသည္ ဟိရိအစစ္မဟုတ္၊

ပရိယာယ္ မာယာမ်ားျခင္း၊ ဟန္ၾကီးပန္ၾကီး လုပ္ျခင္းသာ ျဖစ္၏။ အဘိဓမၼာ အလုိအားျဖင္ ့တဏွာသေဘာပင္တည္း။


"မရွက္ ၄-ပါး"

ေလာကီအက်ိဳးစီးပြားကို ျပေသာ နီတိ က်မ္းမ်ား၌ ----
၁။ ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကား အတုိးအပြားေပးေသာအခါ၊
၂။ ဆရာအထံ ခ်ည္းကပ္၍ အတတ္ပညာသင္ေသာအခါ၊
၃။ အစာစားေသာအခါ၊
၄။ သမီးခင္ပြန္းအခ်င္းခ်င္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပ်ာ္ေမြ႕ေသာအခါ
ဤအခါမ်ား၌ အရွက္ကိုု ဖယ္ထားရမည္ဟု ညႊန္ျပလ်က္ရွိသည္။


[ထုိအရွက္မရွိမူမ်ား၌ ကုသိုလ္ျဖစ္မျဖစ္ကို ေျပာလုိရင္းမဟုတ္၊ မိမိအက်ိဳးရွိမည့္အရာ၌ မရွက္ရဟု ေျပာလုိရင္းျဖစ္သည္။]


ထို႔ျပင္ တရားရုံးစသည္တုိ႔၌ တရားသူၾကီးကို ေၾကာက္ျခင္း၊ ရထား သေဘၤာ ျမိဳ႕ျပတုိ႔၌ ေတာသူေတာင္သားတုိ႔ အိမ္သာမသြား၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေစ၊ ေခြးစေသာ တိရစၦာန္မ်ားကိုျဖစ္ေစ၊ တေစၦကိုျဖစ္ေစ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ မေရာက္ဖူးေသာ အရပ္သို႔ ခရီးသြာားရမည္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ေယာက္်ားကေလး မိန္းကေလးမ်ား အေရးေရာက္က ေၾကာက္ေနၾကျခင္း၊ ဆရာမိဘ လူၾကီးသူမတုိ႔ကို ေၾကာက္ျခင္း၊ ထုိသူတုိ႔ေရွ႕၌ စကားမေျပာ၀ံ့ေအာင္ ေၾကာက္ျခင္း၊ ဤသို႔စေသာ ေၾကာက္ျခင္းမ်ားလည္း ၾသတၱပၸအစစ္မဟုတ္၊ သတၱိညံ့ဖ်င္းမူ (တရားသေဘာအားျဖင့္) ေဒါမနႆျပ႒ာန္းေသာ အကုသိုလ္စုပင္ ျဖစ္သည္။


"အလယ္အလတ္"

ဤျပခဲ့ေသာ စကားအစဥ္ကို ၾကည့္၍ အကုသိုလ္ မျဖစ္ေသာ ကိစၥ၌ မရွက္သင့္၊ မေၾကာက္သင့္ဟု နားလည္ၾကျပီ။ သုိ႔ေသာ္ မရွက္မေၾကာက္ဘဲ လူမုိက္အားကိုး ရဲရမည္ဟု မဆုိလုိ။ ထိုလူမုိက္အားကိုး အရဲမ်ိဳးသည္ တစ္ဖက္သားကို မေလးစားေသာ အဂါရ၀ ေဒါသ မာနတရားမ်ား ျဖစ္၍ မုိက္ရူးရဲေသာ ေမာဟ ေဒါသတုိ႔သာ အျဖစ္မ်ားသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မရွက္သင့္ မေၾကာက္သင့္ေသာ ကိစၥတို႔၌ ဆင္ကန္းေတာတုိး သေဘာမ်ိဳးျဖင့္ အက်ိဳးမရွိေသာ မုိက္ရူးရဲႏွင့္ ဆရာမိဘ လူၾကီးသူမတုိ႔၌ မရုိေသ မေလးစားမူ အဂါရ၀မ်ိဳး မျဖစ္ေစဘဲ အလိမၼာဉာဏ္ဖက္၍ မိမိ၏ စိတ္ဓာတ္ကို ျပဳျပင္ကာ က်က္သေရ မဂၤလာရွိေသာ အလယ္အလတ္ မရွက္မေၾကာက္ျခင္းမ်ိဳးကိုသာ အလုိရွိထုိက္ၾကပါသည္။


[အေဘတဗၺမွိ ဘာယႏၱိ၊ ဘာယိတေဗၺ န ဘာယေရ = ေလာက၌ လူတုိ႔သည္ မေၾကာက္ရမည့္ေနရာ၌ ေၾကာက္ၾက၏။ ေၾကာက္ရမည့္ မေကာင္းမူ၌ကား မေၾကာက္ၾက။ (တရားေတာ္)]

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။ 

♣ သတိအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

 

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 10:02 AM

အေလာဘအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၅)

မလုိခ်င္မူသေဘာသည္ အေလာဘတရားတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ “အေလာဘလွ်င္၊ မလုိခ်င္တည္း”ဟု ဆိုခဲ့သည္။ ဤအေလာဘ၏ မလုိခ်င္မူသည္ ေလာဘႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္၏။ မီးႏွင့္ေရပမာ ကမၻာ့ရန္ဘက္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ရကား ေလာဘ၏ လုိခ်င္အပ္ေသာ အရာမွန္သမွ်ကို အေလာဘက မလိုခ်င္ခ်ည္းျဖစ္သည္။ မ်က္ျမင္အားျဖင့္ ေလာဘသမားႏွင့္ အေလာဘသမားတုိ႔ ကြာျခားပံုကို သတိျပဳပါ။

"ေလာဘဘုန္းၾကီး"

ေလာဘသမားသည္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္းလာဘ္ကို လိုခ်င္၏။ မိမိကို လွဴခ်င္လာေအာင္ ဆြယ္တရားေဟာ၏။ ရျပန္လွ်င္လည္း ထုိပစၥည္းကို မလွဴရက္ မေပးရက္၊ အလြန္မက္ေမာ၏။

ထုိပစၥည္းရမူကို အေၾကာင္းျပဳ၍ “အာဂ---ငါပဲ”ဟု စိတ္ၾကီး၀င္လုိက္ေသး၏။ လွဴဒါန္းႏုိင္ေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ေအာက္က်ိဳ႕၍ ဆက္ဆံရသျဖင့္ မိမိ၏ ေအာက္က်ပံုကိုကား သတိမရရွာေခ်။


"ေလာဘလူ"

ေလာဘသမား လူပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ ဤနည္းပင္တည္း။ ပစၥည္း ဥစၥာကို (တရားသည္ မတရားသည္ မစိစစ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ) မရမက ရွာေဖြေလ့ရွိ၏။ ရျပန္လွ်င္လည္း တင္းမတိမ္ႏုိင္၊ “ရေလလုိေလ အုိတေစၦ”သာ ျဖစ္၏။ တစ္သက္လံုး အခ်ိန္ရွိသမွ် စု၍ရေသာ ပစၥည္းေတြကို “ငါ့ဟာ ငါ့ဟာ”ဟု လြန္စြာစြဲလမ္းစဥ္ ေသမင္းငင္္ေသာအခါ ျပိတၱာေဘာင္သို႔ ထုိဥစၥာမ်ားကပင္ ပို႔ေဆာင္တတ္ေလသည္။ ေလာဘသည္ ဤအေျခအေနေရာက္ေအာင္ ဆုိးရြားလွေခ်တကား။


"အေလာဘဘုန္းၾကီး"

အေလာဘကား ဤသို႔မဟုတ္။ ဘုန္းၾကီးျဖစ္လွ်င္ ပစၥည္ကို မခင္မင္။ အဆင္သင့္ရသည္ကို မသာယာ။ ဒကာဒကာမတုိ႔က ကုသိုလ္လိုခ်င္၍ စြန္႕ၾကဲလုိက္ေသာ စာလံုးစားေပါက္ ကေလးမ်ားကို ဧရာမ လာဘ္လာဘၾကီးဟု ထင္ေနၾကရာ၌ ဘုရားသားေတာ္အေနႏွင့္ စဥ္းစား၍ မၾကည့္ေသးဘဲ ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ စဥ္းစားၾကည့္ရုံမွ်ျဖင့္ ရွက္ဖြယ္ေကာင္းလွျပီဟု အယူရွိဟန္တူ၏။

“ေယာက္်ားေကာင္း”ဟူသည္ မိမိကသာ သူတစ္ပါးတို႔အား ေပးကမ္းစြန္႕ၾကဲသင့္သည္ဟု သေဘာထားဟန္လကၡဏာရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေလာဘဓာတ္ခံ ရွိသူသည္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္မူ ပစၥည္း လာဘ္လာဘကို မက္ေမာျခင္းမရွိ။


"အေလာဘလူ"

လူျဖစ္ျပန္လွ်င္လည္း မလႊဲသာ၍ ပစၥည္းဥစၥာကို ရွာေနရေစကာမူ မတရားသျဖင့္ ရွာေဖြျခင္းမရွိ။ ေလာကီအာရုံ ကာမဂုဏ္ကိုလည္း လုိက္စားေလ့မရွိ။ ပစၥည္းရွာရာ၌ ဆင္းရဲသားတုိ႔အေပၚ သနားညွာတာေလ့ ရွိ၏။ စြန္႕ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေလ့ရွိ၏။

လွဴျပန္လွ်င္လည္း တြန္႕ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ မဟုတ္။ မုတၱစာဂီ = လူေကာင္းသူေကာင္း ပီပီ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ စြန္႕ေလ့ရွိ၏။ ေရႊအိမ္ေရႊနန္းကိုေသာ္မွလည္း ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ စြန္႕ခြာ၍ ရိပ္သာပင္နန္း ေက်ာင္းသခၤမ္း၌ ရႊင္လန္းေမြ႕ေလ်ာ္ စံေပ်ာ္နုိင္ၾကေပသည္။


ဤသို႔လွ်င္ ေလာဘသမားႏွင့္ အေလာဘသမားတုိ႔ ေက်ာခ်င္းကပ္၍ ေျပးၾကသကဲ့သို႔ သေဘာထားခ်င္း ေ၀းလွေလရကား မိမိကိုယ္ကို ပါရမီရွင္ သူေတာ္စင္ဟု အထင္ေရာက္ေနၾကသူတို႔သည္ ျပခဲ့ေသာ သေဘာထားကို စဥ္းစား၍
“ေလာဘသမားေလာ၊ အေလာဘသမားေလာ”ဟု စစ္ေၾကာၾကည့္ၾကပါကုန္။ ေလာဘသမား ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ယခုဘ၀က အျမန္ျပင္ၾကပါ။

အေလာဘသမားဘက္သို႔ ပါ၀င္ႏုိင္သူ ျဖစ္က အေျခခံ အေတာ္ေကာင္းျပီးျဖစ္၍ ေရွ႕သို႔ အဆင့္ဆင့္ တုိးတက္ဖုိ႔ရာ အဘက္ဘက္၌ သတိထားလ်က္ အေလာဘသမား အစစ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကပါကုန္။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။ 

♣ ဟိရိၾသတၱပၸအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 9:27 AM

သတိအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၃)

ေအာက္ေမ့ျခင္း အမွတ္ရျခင္း သေဘာသည္ သတိတရားတည္း။
ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေအာက္ေမ့-သတိ”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဤေအာက္ေမ့မူ၊ အမွတ္ရမူသည္ အလြန္မ်ားျပား၏။ ေရွးကကုသုိလ္ေကာင္းမူ တစ္ခုခု ျပဳခဲ့၏။ ယခု ထုိကုသိုလ္ကို ျပန္၍ အမွတ္ရ၏။

တရားစကား ေျပာေဟာေနသည့္အခါ၊ ဆံုးမၾသ၀ါဒ ေပးေနသည့္အခါ မွတ္မိနားလည္ေအာင္ သတိထား၍ နားေထာင္၏။ ကမၼ႒ာန္းႏွလံုးသြင္းသည့္အခါ အာရုံေပ်ာက္မသြားေအာင္ စူးစူးစိုက္စုိက္ႏွင့္ ႏွလံုးသြင္း၏။


နက္ျဖန္ျပဳရမည့္ ကုသိုလ္၊ သို႔မဟုတ္ ေနာက္အေတာ္ၾကာမွ ျပဳရမည့္ ကုသိုလ္ကို ၾကိဳတင္၍ အမွတ္ရ၏။ မိမိေဆာက္တည္အပ္ေသာ သီလသိကၡာပုဒ္မ်ား မက်ိဳးမေပါက္ရေအာင္ သတိထား၏။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ မာန္မာန စသည္မျဖစ္ရေအာင္ သတိထား၏။ ဆရာသမား၏ အဆံုးအမကို သတိရ၏။

ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ကုသိုလ္ေကာင္းမူဆုိင္ရာ ကိစၥစုကို အမွတ္ရေနျခင္းသာ သတိအစစ္ျဖစ္၏။ ဤသတိအစစ္ကို “အပၸမာဒ = မေမ့မေလ်ာ့ျခင္း”ဟုလည္းေခၚ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးမ်ား သီလေပးသည့္အခါ “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ = မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိတရားျဖင့္ ကုသိုလ္ကိစၥတုိ႔ကို ျပည့္စံုၾကေစေလာ့”ဟု တုိက္တြန္းရုိး ရွိၾကေပသည္။

ဘုရားရွင္လည္း “သတိဥၥခြာဟံ ဘိကၡေ၀ သဗၺတၳိကံ ၀ဒါမိ = ဘိကၡဳတုိ႔၊ သတိကို အရာရာ၌ လိုလားထုိက္၏”ဟု ေဟာေတာ္မူသည္။

[သဒၶါစသည္မွာ လြန္ေနတတ္ေသာ္လည္း သတိကား လြန္သြားသည္ဟူ၍ မရွိ။ ေနရာတုိင္းမွာ သတိပါေစရမည္ဟု ေဟာေတာ္မူလိုရင္း ျဖစ္သည္။] ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူခါနီး၌လည္း “အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ”ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။


"သတိအတု"

ေဆြမ်ိဳးကို ေအာက္ေမ့မူ၊ သမီးခင္ပြန္းခ်င္း ကြဲကြာေနသည့္အခါ ေအာက္ေမ့မူ၊ သူငယ္ခ်င္း ခ်ိန္းခ်က္ထာသည္ကို အမွတ္ရမူ၊ မိမိအား ဂရုစိုက္ အေရးပါလုိက္သည္ကို အမွတ္ရမူ၊ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ တဏွာေပမဆုိင္ရာ အမွတ္ရမူမ်ား ရွိ၏။

ထုိ႔ျပင္ မိမိအား ႏွိပ္စက္ဖူးသူကို လက္စားေခ်ရန္ အမွတ္ရ ေနမူ၊ သတ္ခ်ိတ္ ျဖတ္ခ်ိန္ကို အမွတ္ရေနမူ၊ သြားလာရာ၌ ေဘးရန္အႏၱရာယ္ကို သတိထားမူ၊ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ေဒါသ ေဒါမနႆဆုိင္ရာ အမွတ္ရမူမ်ားလည္း ရွိေသး၏။

ထုိအမွတ္ရမူမ်ား၌ သတိအစစ္ မဟုတ္ပါေခ်။ ေနာက္ျပမည့္ အမွတ္အသားေကာင္းေသာ သညာသေဘာ၊ စဥ္းစားၾကံစည္တတ္ေသာ ၀ိတတ္သေဘာသာ ျဖစ္သည္။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။ 

♣ သဒၶါအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 9:57 AM

သဒၶါအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ-၂၂)

" သဒၶါအေၾကာင္း "


ယံုၾကည္ျခင္းသေဘာတရားသည္ သဒၶါတည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ယံုၾကည္တတ္ေလ့၊ သဒၶါေငြ႕တည္း”ဟု ဆုိခဲ့ေပသည္။ “ယံုၾကည္”ဟူရာ၌ ယံုအတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္၊ ၾကည္အတြက္ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္ ၂-မ်ိဳးခြဲ၍ မွတ္ရမည္။


ဒိ႒ိသည္ ကံတရားမရွိ၊ ကံ၏ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးမရွိ။ လြန္ခဲ့ေသာကာလက မိမိတုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ဘ၀ေဟာင္းဟူ၍ မရွိ၊ ယခုဘ၀ေသလွ်င္ ေနာက္ထပ္ျဖစ္ဖုိ႔ ဘ၀သစ္လည္း မရွိ။ ဤဘ၀ ထုိဘ၀ ဓမၼအားလံုးကို သိႏုိင္ေသာ လူဘုရားမရွိ၊ တရားမရွိ၊ သံဃာမရွိ။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ယူမွား၏။ ထုိကံစသည္ကို လံုး၀မယံုေခ်။

၀ိစိကိစၦာမွာ မယံုတစ္၀က္ ယံုတစ္၀က္ႏွင့္ ယံုမွားသံသယျဖစ္ေန၏။ ဤသဒၶါကား “ကံ-ကံ၏အက်ိဳးစေသာ အရာစုကို ဧကန္ရွိ၏”ဟုယံုသည္။ ဤ ယံုေသာသဒၶါကို “သဒၶါဓိေမာကၡ = ယံုေသာအားျဖင့္ ဆံုးျဖတ္ျခင္းသေဘာ”ဟုလည္း က်မ္းဂန္တုိ႔၌ ဆုိ၏။ ဤသို႔ အမွန္ရွိေသာ အေၾကာင္းအရာ၌ ယံုျခင္းကိုသာ သဒၶါအစစ္ ကုသုိလ္ျဖစ္သည္ဟု မွတ္ပါ။


"ၾကည္ပံု"

စြန္႔ၾကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းေနရာေသာအခါ၊ သီလေဆာက္တည္၍ ကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းေသာအခါ၊ ထုိထုိ အကုသိုလ္ဆုိင္ရာ ကိစၥကို ျပဳေနရေသာအခါ စိတ္၌ ၾကည္လင္ေသာ သဒၶါျဖစ္ေန၏။ ေနာက္က်ဳေသာ ေရခြက္၌ ပတၱျမားရတနာကို ထည့္လုိက္ေသာအခါ အနယ္အမူန္ေတြ ေအာက္က်၍ ေရသည္ ၾကင္လင္လာသကဲ့သို႔ စိတ္၌ ပတၱျမားရတနာႏွင့္ တူေသာ သဒၶါျဖစ္ေပၚလာေသာအခါ ၀ိစိကိစၦာစေသာ ကိေလသာ အေနာက္အက်ဳ ကင္းကြာ၍ စိတ္ၾကည္လင္လာေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ စိတ္ကို ၾကည္လင္ေအာင္ ျပဳႏုိင္ေသာ သေဘာကား ဤသဒၶါပင္တည္း။


ထို႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ တိရစၦာန္မ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္ စသူတို႔မွာ ကံ-ကံ၏အက်ိဳး စသည္ကို နားမလည္၍ ယံုသဒၶါျဖစ္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းေသာ္လည္း လူၾကီးမ်ား ျပဳမူပံုကို အတုလုိက္၍ ဘုရားသံဃာကို ရွိခိုးေနေသာအခါ၊ သူတစ္ပါးကို ေပးကမ္းေနေသာအခါ၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးေဆာင္ေနေသာအခါမ်ား၌ စိတ္ကိုၾကည္လင္ေစႏုိင္ေသာ ၾကည္သဒၶါကား ျဖစ္ႏုိင္ၾကေပသည္။

မိစၦာအယူရွိသူမ်ားလည္း ေဆးရုံအတြက္၊ သူအိုရုံအတြက္၊ နူနာရုံအတြက္၊ မိဘမရွိေသာ ကေလးမ်ားအတြက္၊ ေကာင္းေသာ ပညာေရးအတြက္ ေပးကမ္းစြန္႔လွဴၾကရာ၌ ၾကည္သဒၶါအစစ္ ကုသိုလ္ျဖစ္ၾကေပသည္။


အမွာ။ ။ဤ သဒၶါအစစ္ရွိသူ၏ အျပဳအမူမ်ားကို ပိုမုိ၍ နားလည္ဖုိ႔ရာ စရုိက္အခန္းမွာလာမည့္ သဒၶါစရုိက္၏ အေၾကာင္းကို ဆက္လက္၍ ၾကည့္ရူပါကုန္။



"သဒၶါအတု"

ဤျပခဲ့ေသာ သတိထား၍ စဥ္းစားျပီးလွ်င္ သဒၶါတရားအစစ္ဟူသည္ အျပစ္ကင္း၍ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ယံုၾကည္ျခင္း၊ မွန္ကန္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ယံုျခင္းဟု နားလည္ေလာက္ပါျပီ။

ဘုရားက ေရာင္ျခည္ေတာ္ မလႊတ္ပါဘဲ “ေရာင္ျခည္ေတာ္လႊတ္သည္”ဟု ဘုရားကို မွီစားေနသူတုိ႔က လိမ္ေျပာသည္ကို ယံုမူ၊ ဓာတ္ေတာ္ အစစ္မဟုတ္ဘဲ ဓာတ္ေတာ္အစစ္ဟု ေျပာသည္ကို ယံုမူ၊ မိစၦာအယူရွိသူမ်ား၏ မိမိတုိ႔ အယူ၀ါဒကို ယံုမူ စေသာ အလြဲအမွားယံုမူမ်ားသည္ သဒၶါအစစ္ မဟုတ္ပါေခ်။ ရုိအညံ့ဖ်င္း အသိဉာဏ္ကင္းေသာ ေမာဟ အကုသိုလ္သာ ျဖစ္သည္။

ထုိ႔ျပင္ အေျပာေကာင္း၊ အသံေကာင္း၊ ရုပ္ေကာင္း၊ အက်ိဳးေဆာင္ေကာင္း၊ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္း စေသာ အေကာင္းရွိသည့္ ရေသ့ရဟန္းကို “ၾကည္ညိဳလွပါသည္”ဟု ေျပာဆုိၾကေသာ မိန္းမမ်ားႏွင့္ ေယာက္်ားအခ်ိဳ႕၏ ၾကည္ညိဳမူလည္း သဒၶါအစစ္မျဖစ္ႏုိင္။ ရင္းႏွီးမူ တဏွာေပမ မကင္းေသာ ေမာဟပင္္တည္း။ ထုိကဲ့သို႔ သဒၶါအတုမ်ိဳးကို က်မ္းစာတုိ႔၌ “မုဒၶပၸသႏၷ”ဟု ဆုိ၏။ [မုဒၶ=ဖ်င္းအေသာ + ပသႏၷ= ၾကည္ညိဳမူ]။

* ေယာ ဗလ၀တိယာ သဒၶါယ သမႏၷဂေတာ အ၀ုသဒညာေဏာ ေသာ မုဒၶပၸသႏၷာ ေဟာတိ န အေ၀စၥပသေႏၷာ၊ တထာဟိ အ၀တၳဳသိ ံၼ ပသီဒတိ၊ ေသယ်ထာပိ တတၳိယာ။ (ဧကနိပါတ္ အဂၤုတၱရဋီကာ)


သတိေပးခ်က္။ ။ ယခုေခတ္ အညာအျဖန္း ေပါမ်ားေသာေခတ္ ျဖစ္၏။ ဘာသာျခားတုိ႔၌ တရားဆန္းေတြ ေပါမ်ားေနသည့္အျပင္ ဗုဒၶဘာသာ


ဆိုသူတုိ႔အတြင္းမွာလည္း တရားအဆန္း၊ ကမၼ႒ာန္းအဆန္း၊ ေဆး၀ါးအဆန္းတုိ႔ျဖင့္ မ်ိဳးမ်ိဳးျဖန္းကာ ျပခဲ့ေသာ မုဒၶပၸသႏၷ သမားရုိးရွာသူမ်ားကို လွည္စား ျဖားေယာင္းလ်က္ရွိသည္။ ထို ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို လွဴဒါန္းေပးကမ္းေနရာ၌ သဒၶါေပးမဟုတ္။ တဏွာ အခ်စ္ေပး၊ အဖ်င္းအနေပးသာ မ်ားေလသည္။

ထုိအဆန္းအျပား ဉာဏ္သမားေတြကို ပညာရွိ ပုဂၢိဳလ္မ်ားက “အေရးမစိုက္ေလာက္ဘူး”ဟု သေဘာထားၾကသည့္အတြက္ ထိုအဆန္းသမားေတြ အိမ္ဦးတက္လ်က္ ရွိၾကေလျပီ။ မွားသည္ျဖစ္ေစ မွန္သည္ျဖစ္ေစ တရားဘက္ဆုိင္ရာ၀ယ္ မိန္းမေတြသာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနၾက၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘယ္ကိစၥမဆုိ ယံုသင့္ မယံုသင့္ ႏူိင္းခ်င့္ဖုိ႔ရာ ဘာသာေရးႏွင့္ဆုိင္ေသာ အသိဉာဏ္အလိမၼာကို ယခု လက္ရွိ အေျခအေနထက္ တုိးပြားေအာင္ (မိန္းမေတြကစ၍) ၾကိဳစားသင့္ၾကပါသည္။


"သဒၶါႏွင့္ေပမ ေရာေႏွာပံု"


ယခုကာလ အခ်ိဳ႕ေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား၌ သဒၶါႏွင့္ေပမ ေရာေႏွာေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရ၏။ အေနအထုိင္ႏွင့္ အေျပာအေဟာ အဆံုးအမ ေကာင္းမြန္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အေပၚတြင္ အေနအထုိင္ႏွင့္ အေျပာအေဟာအတြက္ ၾကည္ညိဳ၏။ သဒၶါတရားျဖစ္၏။ မိမိကို သြန္သင္ဆံုးမသည့္အတြက္ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာကဲ့သို႔ ခ်စ္ခင္၏။ ဤသို႔ ျဖစ္ရာ၌ ၾကည္ညိဳျခင္းသေဘာသည္ သဒၶါ၊ ခ်စ္ခင္ျခင္းသေဘာသည္ကား ေပမတည္း။ ဘုရားရွင္ကို ၾကည္ညိဳေသာ ၀ကၠလိသည္ပင္ ဘုရားရွင္ကို ခ်စ္ခင္ၾကည္ညိဳ၏။ ဆႏၷအမတ္ဟု အမ်ားသိၾကေသာ ငယ္ကြ်န္ရင္း ဆႏၷမေထရ္လည္း ဘုရားရွင္အေပၚမွာ သခင္ခ်စ္ ခ်စ္ေနရွာသည္။

ထုိသို႔ ျဖစ္ရာ၌ သဒၶါသေဘာက ကုသိုလ္အစစ္ျဖစ္ေသာ္လည္း သံေယာဇဥ္ေပမမွာ အကုသိုလ္သာတည္း။ ထုိသံေယာဇဥ္အတြက္ ပုဂၢိဳလ္ခင္၍ တရားမင္းကာ အသိအလိမၼာႏွင့္ ကုသိုလ္ပါရမီ တုိးပြားပါမူ “အကုသေလာ ဓေမၼာ၊ အကုသိုလ္တရားသည္။ ကုသလႆဓမၼႆ၊ ကုသိုလ္တရားအား။ ဥပနိႆ ပစၥေယန၊ ပကတူပ နိႆယ ေခၚေသာ ပ႒ာန္းပစၥည္းတစ္မ်ိဳးျဖင့္။ ပစၥေယာ၊ ေက်းဇူးျပဳႏုိင္၏” ဟူေသာ ပ႒ာန္းပါဠိေတာ္ႏွင့္အညီ အကုသိုလ္ကေလးက မ်ားစြာေသာ ကုသုိလ္အား ေက်းဇူးျပဳဖုိ႔ အေၾကာင္း အေကာင္းပင္ျဖစ္၏။

ထုိကဲ့သို႔ အေကာင္းျဖစ္ေအာင္လည္း ဆရာသမားျဖစ္သူက ေစတနာရင္းျဖင့္ ေဟာေျပာဆံုးမ၍ တပည့္ျဖစ္သူကလည္း ေဟာေျပာသမွ် လုိက္နာမွ အက်ိဳးေပးမည္။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 6:43 PM

ထိနမိဒၶ၊ ဝိစိကိစၦာတို႔ အေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၂၁ )

"ထိနမိဒၶအေၾကာင္း"

စိတ္ေရာကိုယ္ပါ သြက္လက္ျခင္း မရွိဘဲ ထုိင္းတုိင္းတုိင္း ျဖစ္ျခင္းကို “ထိန”ဟု လည္းေကာင္း၊ မူိင္းတုိင္းတုိင္း ျဖစ္ျခင္ကို “မိဒၶ”ဟုလည္းေကာင္း ေခၚ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ “ထိုင္းျခင္း ထိန၊ မူိင္း မိဒၶႏွင့္”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ဤေစတသိက္ႏွစ္ပါးသည္ အတူ ျဖစ္ရုိးတည္း။ ဤ ၂-ပါးျဖစ္သည့္အခါ လံု႔လ၀ီရိယကင္း၍ ပ်င္းရိသလုိ ျဖစ္ေန၏။ ဆုိင္ရာ အလုပ္ကိစၥ၌ ထက္ထက္သန္သန္ မရွိဘဲ တြန္႕ဆုတ္တြန္႕ဆုတ္ ျဖစ္ေန၏။ ဤ ၂-ပါးျဖစ္ပံုသည္ အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးအခါ၊ တရားနာရင္း ငိုက္သည့္အခါတုိ႔၌ ထင္ရွား၏။


အိပ္ခ်င္တုိင္းလည္း ထိန မိဒၶ မဟုတ္။ တခ်ိဳ႕ အိပ္ခ်င္မႈမွာ အလုပ္အကိုင္ ပင္ပန္းသျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ ညူိးႏြမ္းမူေၾကာင့္ ျဖစ္ရေလသည္။ ထုိအိပ္ခ်င္မူမ်ိဳးကား ရဟႏၱာမ်ား၌လည္း ျဖစ္ရေလသည္။
ေနပူမိသျဖင့္ ညိူႏြမ္းေသာသစ္ပင္မ်ားလည္း တြန္႕ကာရူံ႕ကာ အိပ္ခ်င္လာသကဲ့သို႔ ျဖစ္ၾကရေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ အိပ္ခ်င္တုိင္း ထိနမိဒၶ မဟုတ္။ ထုိထုိကိစၥတုိ႔၌ စိတ္ႏွင့္ ေစတသိက္မ်ား ထက္ထက္သန္သန္ မရွိလွဘဲ တြန္႕ဆုတ္ျခင္း၊ ထုိင္းမူိင္းျခင္းကိုသာ ထိနမိဒၶဟု မွတ္ပါ။ ယခုကာလ၌လည္း အလုပ္အကုိင္ပ်င္း၍ ထုိင္းမူိင္းေနသူကို “တယ္…..ထိနမိဒၶ အားၾကီးတဲ့လူ”ဟု ေျပာစမွတ္ျပဳၾကသည္။


"၀ိစိကိစၦာအေၾကာင္း"

ဘုရားစသည္တုိ႔၌ ယံုမွားျခင္းသေဘာသည္ “၀ိစိကိစၦာ”တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ဘုရား စသည့္၊ ယံုမွား ဘိမူ၊ ၀ိစိကိစၦာ”ဟုဆုိခဲ့သည္။ “ယံုမွား”ဟူသည္ လံုးလံုး မယံုၾကည္ျခင္းမ်ိဳးလည္း မဟုတ္၊ စိတ္ခ်လက္ခ် မယံုၾကည္ဘဲ “မယံုတစ္၀က္၊ ယံုတစ္၀က္” ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနျခင္းမ်ိဳးတည္း။ ဤ၀ိစိကိစၦာ၏ မယံုမူမ်ားကား -----


၁။ အလံုးစံုကို အကုန္သိေသာ ဘုရားဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလား။

၂။ ထုိတရားအတုိင္း က်င့္လွ်င္ နတ္ရြာ နိဗၺာန္ ရႏုိင္သည္ဆုိတာ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလား။

၃။ (ေကာင္းမြန္စြာ က်င့္ေသာ သံဃာကို ၾကည့္၍) ေကာင္းမြန္စြာက်င့္ေသာ သံဃာ ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။

၄။ ငါတုိ႔ က်င့္ၾကံေစာင့္ေရွာက္အပ္ေသာ သီလ သီကၡာပုဒ္မ်ား အက်ိဳးရွိမွ ရွိပါ့မလား။

၅။ ငါတုိ႔ ေရွးေရွးဘ၀က ျဖစ္ခဲ့မွ ျဖစ္ခဲ့ဖူးရဲ႕လား။ (ယခုဘ၀မွ ထာ၀ရဘုရား ဖန္ဆင္းလုိ႔ ျဖစ္ရတာေလလား)

၆။ ေနာက္၌ ေရာက္ဖုိ႔ရာ ဘ၀ရွိေသးတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါ့မလား။ (ယခုဘ၀ေသလွ်င္ ျပီးခ်င္ျပီးေနမလား)။


၇။ ျပဳသမွ် ေကာင္းမူ မေကာင္းမူသည္ ကုသိုလ္ကံ အကုသိုလ္ကံ အျဖစ္ျဖင့္ ခႏၶာအစဥ္၌ သတၱိက်န္ရစ္တယ္ဆုိတာ ဟုတ္ႏုိင္ပါ့မလား။ (ကံကိုမယံုၾကည္ပံု)


၈။ ထုိကံ၏ အက်ိဳးမ်ား ရလိမ့္မည္ဆုိတာ ဟုတ္ပါ့မလား။ (ကံ၏ အက်ိဳးကို မယံုၾကည္ပံု)


၉။ အ၀ိဇၨာေၾကာင့္ သခၤါရျဖစ္ျခင္း အစရွိေသာ အေၾကာင္းအက်ိဳးစပ္ပံုသည္ ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလား။ (ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ကို မယံုၾကည္ပံု)။

ဤသို႔ ဘုရားစသည္၌ မယံုၾကည္ျခင္းကိုသာ ၀ိစိကိစၦာဟု မွတ္ပါ။ ဤ၀ိစိကိစၦာကို “သံသယျဖစ္ျခင္း”ဟုလည္း ဆုိၾကသည္။


"၀ိစိကိစၦာအတု"

စာအဓိပၸာယ္ကိုျဖစ္ေစ၊ တစ္စံုတစ္ခု အမူကိစၥကို ျဖစ္ေစ၊ ခရီးသြားရာ၌ လမ္းကိုျဖစ္ေစ “ဟုတ္မွဟုတ္ပါ့မလား၊ ျပဳလုိ႔ေတာ္ပါ့မလား” စေသာ ယံုမွားသံသယမ်ား ျဖစ္တတ္၏။ ရဟႏၱာမ်ားပင္ ၀ိနည္းေတာ္ဆုိင္ရာ၌ “ဤအမူဟာ အပ္မွအပ္ပါ့မလား”ဟု ယံုမွားေတာ္မူၾကေသး၏။ ဤယံုမွားသံသယကား ၀ိစိကိစၦာမဟုတ္။

တခ်ိဳ႕အရာ၌ စဥ္းစားၾကံစည္တတ္ေသာ ဉာဏ္၊ တခ်ိဳ႕အရာ၌ အၾကံသက္သက္ ၀ိတက္သေဘာသာ ျဖစ္၏။ ဧကန္ ယံုထုိက္ေသာ ဘုရားစသည္တုိ႔ကို မယံုသကၤာျဖစ္ေနရာ၌သာ ၀ိစိကိစၦာအစစ္ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ ၀ိစိကိစၦာ ျဖစ္ေသာအခါ ပညာရွိမ်ားအထံ ေမးျမန္းရမည္။ သို႔မွသာ ၀ိစိကိစၦာ ကင္းကြာလ်က္ ဘုရားစသည္တုိ႔၌ ယံုၾကည္မူ၊ သဒၶါတရား ျဖစ္ေပၚလာႏုိင္ေပမည္။

နိဂံုး

ဤ ျပခဲ့ျပီးေသာ စကားစဥ္အားျဖင့္ စိတ္ကို မေကာင္းေအာင္ ျခယ္လွယ္တတ္ေသာ အကုသိုလ္ေစတသိက္မ်ားကို နိဂံုးအုပ္ပါေတာ့မည္။ ျပခဲ့ေသာ အကုသိုလ္တုိ႔သည္ သူသူကိုယ္ကိုယ္ သႏၱာန္၌ ေတြ႕ျမင္နုိင္ေသာ ေစတသိက္မ်ား ျဖစ္၏။ တစ္ကမၻာလံုး ထိုတရားဆုိးမ်ား ေသာင္းက်န္းလ်က္ ရွိေသာေၾကာင့္သာ ဒုကၡအဖံုးဖံုးကို ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေတြ႕ၾကံဳ ၾကားသိေနၾကရေလသည္။


ဤသို႔ စိတ္ဆုိးစိတ္ယုတ္မာ ျဖစ္ေအာင္ ျခယ္လွယ္တတ္ေသာ အကုသိုလ္တရားစုကို သိသာထင္ရွား အမ်ားနားလည္ေအာင္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားေရးသားျပဳစု ဤေကာင္းမူေၾကာင့္ ငါ့သႏၱာန္၌ အကုသိုလ္တရား နည္းပါးသည္ထက္ နည္းပါးပါေစ။ ငါ၏ အဆက္အသြယ္ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္တုိ႔လည္း စိတ္ေကာင္းရွိသူေတြသာ ျဖစ္ၾကပါေစ။ ဤက်မ္းကို ၾကည့္႐ႈသူ အမ်ားလူလည္း စိတ္ေကာင္းရွိသူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ။


အကုသိုလ္မ်ိဳး၊ စိတ္ယုတ္ဆုိးကို၊ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား၊ ေရးသည္အားေၾကာင့္၊ အမ်ားလူေပါင္း၊ စိတ္ယုတ္ေျပာင္း၍၊ စိတ္ေကာင္းရေစ၊ ငါ့အေနမူ၊ ဘေ၀ဘ၀၊ ျဖစ္သမွ်၌၊ ပါပညစ္ညမ္း၊ အျပစ္သြမ္းတုိ႔၊ ကုန္ခန္းေပ်ာက္လြင့္၊ စိတ္ေကာင္းတင့္၍ ငါႏွင့္ဆက္သြယ္၊ ၾကီးၾကီးငယ္လည္း၊ ငါ့ႏွယ္နည္းတူ၊ စိတ္ေကာင္းယူသည္။ နိဗၺဴထုတ္ေခ်ာက္ ေရာက္ရန္ေသာ၀္။

စိတ္ကို မေကာင္းေအာင္ ျခယ္လွယ္ေသာ အကုသိုလ္ ေစတသိက္မ်ား ျပီး၏။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။

♣ ကုကၠဳစၥအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

 

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 8:30 AM

ကုကၠဳစၥအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၂၀ )

 

" ကုကၠဳစၥအေၾကာင္း"


ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္းသေဘာသည္ “ကုကၠဳစၥ”တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ကုကၠဳစၥကား၊ ေနာင္တစ္ဖန္၊ ပူပန္ထန္ျပင္း”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ခ်ဲ႕ဦးအံ့-ဤကုကၠဳစၥ၏ ေနာင္တရမူသည္ အကုသိုလ္ျပဳျပီးမွ “ျပဳမိတာ မွားေလစြ”ဟုလည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္ မျပဳခဲ့မိ၍ “မျပဳမိတာ မွားေလစြ”ဟု လည္းေကာင္း ေနာင္တရျခင္း ၂-မ်ိဳးရွိ၏။


"ေနာင္တရပံု"

“ဒု-သ-န-ေသာ”ဟု အမ်ားေျပာၾကေသာ သူေ႒းသားေလးေယာက္သည္ လူ႔ဘ၀၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ျပဳလုပ္ဖုိ႔ရာ ပစၥည္းအလံုးအေလာက္ ရွိၾကပါလ်က္ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ ျပဳရမည့္အစား မိစၦာစာရ ကာမမူ အကုသိုလ္ကိုသာ ျပဳမွားခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ “ေလာဟကုမၻီ” သံရည္ပူငရဲ၌က်ကာ အႏွစ္ ၆-ေသာင္းၾကာမွ ေပၚလာ၍


“ငါတုိ႔သည္ ပစၥည္းဥစၥာေပါမ်ားေသာ လူ႔ဘ၀တုန္းက မွီခိုအားထား ကိုးစားေလာက္ေသာ ကုသိုလ္မ်ားကို မျပဳမိဘဲ မွားယြင္းစြာ အသက္ေမြးခဲ့ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာလိုေသာ စကားမ်ားကို စံုလင္စြာ မေျပာႏုိင္ဘဲ“ဒု”ဟူေသာ အသံနက္ၾကီးကို ဟစ္ေအာ္ကာ ျမဳပ္သြားရွာေလ၏။ ဤသူ၌ ကုသိုလ္ေကာင္းမူ မျပဳမိခဲ့၍ ေနာင္တရေသာ ကုကၠဳစၥျဖစ္သည္။


အျခားတစ္ေယာက္ကလည္း “ငါတုိ႔၏ ငရဲခံေနရေသာ ဒုကၡသည္ ဆံုးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူ႔ဘ၀တုန္းက မေကာင္းမူကို ငါတုိ႔ ျပဳခဲ့ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာလိုရင္း စကားဆံုးေအာင္ မဟႏုိင္ဘဲ “န”ဟု အသံနက္ၾကီးျဖင့္ ဟစ္ေအာ္ကာ ျမဳပ္သြားရွာေလသည္။ ဤသူကား အကုသိုလ္ကို ျပဳမိခဲ့၍ ေနာင္တရသည္။


ဤကဲ့သို႔ ေနာင္တရမူ၊ ေနာက္တစ္ဖန္ ပူပန္မူသည္ “ဒုု-သ-န-ေသာ”တုိ႔ ကဲ့သို႔ ေနာက္ဘ၀က်မွသာ ျဖစ္သည္မဟုတ္ပါ။ ယခုဘ၀မွာလည္း ထုိသို႔ ပူပန္တတ္ၾကပါသည္။ အလြန္အမင္း ပူပန္လာေသာအခါ စိတ္ထဲတြင္သာမက ေခြ်းက်လာေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ပါ ပူပန္လာတတ္သည္။



"ေနာင္တ မရသင့္ပံု"

အကုသိုလ္ကိုျပဳျပီးမွ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ေနျခင္းေၾကာင့္ ျပဳျပီး အကုသိုလ္ ကင္းေပ်ာက္သြားမည္ မဟုတ္။ ကုကၠဳစၥအကုသိုလ္ အသစ္ပင္ တုိးလာပါေသး၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္မေနဘဲ ျပဳျပီးသမွ် အကုသိုလ္မ်ား ေနာင္အခါ အက်ိဳးေပးခြင့္ မရေအာင္ ထုိအကုသိုလ္မ်ိဳး ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေစရန္ သတိထား၍ ေရွာင္ၾကဥ္ရမည္။

ထုိကဲ့သို႔ လြန္ျပီးေသာ အကုသိုလ္မ်ိွဳး “ငါ့မွာ ေနာင္အခါမျဖစ္ေစရ”ဟု စိတ္ပါလက္ပါ အဓိ႒ာန္ျပဳ၍ ေစာင္စည္းသူအတြက္မွာ ျပဳျပီး အကုသိုလ္(သိပ္မၾကီးက်ယ္လွ်င္) အက်ိဳးမေပးဘဲ ပေပ်ာက္သြားတတ္ေၾကာင္းကို (မဟာ၀ဂၢသံယုတ္)၌ ေဟာေတာ္မူသည္။



"အခ်ိန္ရွိခိုက္ လံု႔လစိုက္"

ငယ္ရြယ္စဥ္အခါသည္ ပညာ၊ ဥစၥာ၊ ကုသိုလ္ ဤ ၃-မ်ိဳးကို မိမိဉာဏ္ရွိသေလာက္၊ လိုခ်င္သေလာက္ ရွာရမည့္အခါ၊ ရွာဖုိ႔ရန္ အခြင့္အလမ္းသာေသာအခါ ျဖစ္၏။ “မိုးကုန္မွ ထြန္ခ်”လွ်င္ အက်ိဳးရ နည္းရုံသာမက လံုးလံုးမရဘဲ ရွိတတ္သည္။

သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သတိရေသာ္လည္း “ကုသုိလ္ကို မျပဳမိတာ မွားေပါ့”ဟု ေနာင္တမျဖစ္ေစသင့္။ အခ်ိန္ေႏွာင္းမွ သတိရျခင္းသည္ လံုးလံုး သတိမရၾကသူမ်ားစြာေသာ လူတုိ႔ထက္ အပံုၾကီးသာပါေသးသည္။


တမၺဒါ႒ိကမည္ေသာ အဘုိးၾကီးသည္ အရြယ္ေကာင္းတုန္းက ေသဒဏ္က်သူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ရေသာအလုပ္ျဖင့္ ဘုရင့္အမူကို ထမ္းလာခဲ့၏။ ေကာင္းစြာ မသတ္ႏုိင္ေသာ အဘိုးၾကီး အရြယ္ေရာက္မွ သူသတ္ရာထူးက ထြက္၏။

 ေသခါနီးဆဲဆဲမွာ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ေတြ႕၍ တရားနာရာတြင္ သူလုပ္ခဲ့ေသာ အျပစ္ႏွင့္ ယခုတရားသည္ အလြန္ကြာျခား၍ ေနေသာေၾကာင့္ တရားေတာ္၌ စိတ္မ၀င္စားနုိင္ဘဲ ရွိေလသည္။


ထိုအခါ အရွင္သာရိပုတၱရာက သိေတာ္မူ၍ “ဒါယကာ အသင္သတ္ခ်င္လုိ႔ သတ္တာလား၊ အသက္ေမြးမူအတြက္ မလႊဲသာ၍ ရွင္ဘုရင္က ခုိင္းလုိ႔ သတ္ရတာလား”ဟု ေမးေတာ္မူေလရာ “တပည့္ေတာ္ သတ္ခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ပါ၊ ရွင္ဘုရင္က ခိုင္းလုိ႔ သတ္ရပါေၾကာင္း”ဟု ေလွ်ာက္ေလလွ်င္ “သည္လုိဆုိလွ်င္ အျပစ္ရွိေသးသလား”ဟု ပရိယာယ္ျဖင့္ ေမးေတာ္မူျပီး ေနာက္ဆက္လက္၍ တရားေဟာေတာ္မူေသာအခါ “ငါ့မွာ အျပစ္ရွိပံု မရဘူး”ဟု စိတ္သက္သာျပီးလွ်င္ တရားကို စိတ္စိုက္နာရင္း “စူဠေသာတာပန္ (ေသာတာပန္အငယ္=ေသာတာပန္အတု)” ျဖစ္ကာ မၾကာခင္ စုေတ၍ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရေလသည္။ [ဤ၀တၳဳ၌ ရွင္ဘုရင္က ခုိင္း၍ သတ္ရေသာ္လည္း ခုိင္းသူေရာ သတ္သူပါ အျပစ္ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ပရိယာယ္ျဖင့္ ေမးေတာ္မူျခင္းျဖစ္သည္။]


မွတ္ခ်က္။ ။ ထုိအဘိုးၾကီး၌ ပါဏာတိပါတ အျပစ္ေတြ မ်ားစြာရွိေနသည္ကား မွန္၏။ သို႔ေသာ္ ထိုအျပစ္ေတြအတြက္ ကုကၠဳစၥ မျဖစ္ေအာင္ ပရိယာယ္ေဆာင္၍ ေမးေတာ္မူလုိက္ရာ ကုကၠဳစၥ ျငိမ္းေအးသြားေလသည္။

ကုကၠဳစၥ ျငိမ္းေအးျပီးမွ တရား၌ စိတ္စိုက္ေသာ ကုသိုလ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မည္သူမဆုိ ျပဳခဲ့ျပီးေသာာ အကုသိုလ္အတြက္လည္း မပူပန္ရ။ ကုသိုလ္ကို မျပဳခဲ့ရေသး၍လည္း ေနာင္တမျဖစ္ၾကေစဘဲ ျပခဲ့ေသာနည္းျဖင့္ အကုသိုလ္ အသစ္မျဖစ္ေအာင္သာ ၾကိဳးစားလ်က္ သတိရေသာ အရြယ္ကစ၍ ကုသိုလ္ကို အားထုတ္သင့္ၾကေပသည္။

 

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။ 

♣ မစၱရိယအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 10:13 AM

မစၦရိယအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၁၉ )

" မစၧရိယအေၾကာင္း "


၀န္တုိျခင္းသေဘာသည္ “မစၧရိယ”တည္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ “ေျပာထူမေစၧ ၀န္တိုေလသတဲ့”ဟု ဆုိခဲ့သည္။ ယခုကာလ၌ မလွဴရက္၊ မေပးကမ္းရက္ေသာ သူကို မစၧရိယရွိသူဟု ေခၚၾကသည္။ မစၧရိယကား မလွဴခ်င္ မေပးခ်င္မူမ်ိဳးမဟုတ္၊ သူတစ္ပါးတုိ႔အား မရေစခ်င္ေသာ သေဘာသာတည္း။

ထုိ႔ေၾကာင့္ မလွဴခ်င္မေပးခ်င္မူတုိ႔မွာ မိမိပစၥည္းကို တြယ္တာေသာ ေလာဘသေဘာသာ ျဖစ္သည္။ မိမိပစၥည္းကို ျဖစ္ေစ၊ အျခားပစၥည္းကို ျဖစ္ေစ၊ ဂုဏ္ကိုျဖစ္ေစသူ တစ္ပါးမရေစလုိေသာ သေဘာကိုသာ ၀န္တုိမူ မစၧရိယသေဘာဟု မွတ္ပါ။ ဤမစၧရိယကို က်မ္းဂန္တို႔၌ ၅-မ်ိဳးျပ၏။

       ၁။ အာ၀ါသမစၧရိယ = မိမိေနရာ၊ ေက်ာင္း၊ အိပ္ရာ၊ ေနရာ၌ ၀န္တုိမူ။ သံဃာအမ်ားႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ သံဃိကေက်ာင္း၊ အိပ္ရာ၊ ေနရာကို မိမိရသည့္အခါ ထုိေက်ာင္းသို႔ အျခား သံဃာေတာ္မ်ားကို မလာေစလိုျခင္းမ်ိဳးတည္း။


       သို႔ေသာ္ မေကာင္းဆုိးရြားေသာ ရဟန္းမ်ား မလာေစလိုျခင္းကား မစၧရိယ မဟုတ္ပါ။

        ဤ အာ၀ါသမစၦရိယ ရွိသူသည္ ေသေသာအခါ ထုိေက်ာင္း၌ပင္ ျပိတၱာ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သို႔မဟုတ္ သံအိမ္ငရဲ၌ က်က္ရတတ္သည္။


        ၂။ ကုလမစၧရိယ = မိမိအမ်ိဳးႏွင့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားကို ၀န္တုိမူ။ မိမိေဆြမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစ၊ ဒကာ ဒကာမမ်ိဳးကို ျဖစ္ေစ၊ အျခားသံဃာမ်ား မလာေစလုိ၊ မဆက္ဆံေစလုိျခင္းတည္း။

        သို႔ေသာ္ သဒၶါတရားကို ဖ်က္ဆီးမည့္ ယုတ္မာဆုိးရြားေသာ ရဟန္းမ်ားႏွင့္ မဆက္ဆံေစလိုျခင္းမွာ မစၧရိယ မဟုတ္ပါ။

       ဤ ကုလမစၦရိယ ရွိသူသည္ မိမိ ဒကာ ဒကာမတုိ႔၌ သူမ်ား ဆက္ဆံေနသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရေသာအခါ ၀မ္းထဲ၌ ပူပူေလာင္ေလာင္ ျဖစ္၍ ေသြးအန္တတ္၏။ ၀မ္းေလွ်ာတတ္၏။ အူအပုိင္းပိုင္း ျပတ္တတ္၏။ သို႔မဟုတ္ ေနာက္ဘ၀၌ လာဘ္လာဘ ပါးရွားတတ္သည္။

       ၃။ လာဘမစၧရိယ = ပစၥည္း လာဘ္လာဘကို ၀န္တုိမူ သူတစ္ပါးတုိ႔အား ပစၥည္း လာဘ္လာဘ မရေစလိုျခင္းတည္း။

       သို႔ေသာ္ ရရွိေသာ လာဘ္လာဘကို မတရားသံုစြဲမည့္ ရဟန္းကို မရေစလိုဘဲ တရားသျဖင့္ သံုးစြဲရေသာ ရဟန္းတို႔ကို ရေစလုိျခင္းမွာ လာဘမစၧရိယ မဟုတ္ပါ။

       ဤ လာဘမစၦရိယ ရွိသူသည္ ဘင္ပုပ္ငရဲ၌ က်က္၍ ဘင္ပုပ္ကို စားေနရတတ္၏။ [ဤ လာဘမစၧရိယေၾကာင့္ အျပစ္ရေသာ ေလာသကတိႆ၀တၳဳကို ကံအခန္း၌ ျပအံ့။]


        ၄။ ၀ဏမစၧရိယ = ကိုယ္အဆင္း ဂုဏ္သတင္း ၂-မ်ိဳးလံုး၌ ၀န္တုိမူ။ မိမိထက္ အဆင္းလွမည္ကို ၀န္တုိမူ၊ မိမိထက္ ဂုဏ္ၾကီးမည္ကို ၀န္တုိမူသည္ ၀ဏၰမစၧရိယပင္တည္း။

        ဤ ၀ဏၰမစၦရိယ ရွိသူသည္ ဘ၀သံသရာ၀ယ္ ရုပ္အဆင္း ဆုိးရြားတတ္၏။ ဂုဏ္သတည္းလည္း ညံ့ဖ်င္းတတ္သည္။


        ၅။ ဓမၼမစၧရိယ = မိမိတတ္သိေသာတရား(အတတ္ပညာ)ကို ၀န္တိုမူ။ ဓမၼမစၧရိယ ရွိသူသည္ မိမိတတ္သိေသာ အတတ္ပညာ၊ စာေပပညာ၊ လက္မူပညာ၊ ႏူတ္မူပညာမ်ားကို သူတစ္ပါး တတ္သိမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ ေမးလာလွ်င္ ေကာင္းမြန္စြာ မေျပာလိုျခင္း၊ ေရးကူးထားေသာ ပညာကို မျပလိုျခင္း၊ စာခ်ေသာအခါ မိမိလုိတတ္မည္စိုး၍ အကုန္မေျပာလိုျခင္း ျဖစ္တတ္သည္။

       သို႔ေသာ္ စာေပ တတ္ျပီးေနာက္ ထုိစာကို မတရားသံုးစြဲမည့္သူ၊ သာသနာကို ဖ်က္ဆီးမည့္သူတို႔အား ေျပာမျပျခင္းတုိ႔မွာ မစၧရိယ မဟုတ္ပါ။ ဤ ဓမၼမစၧရိယ ရွိသူသည္ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္း၌ အဖ်င္း အအ ျဖစ္တတ္၏။ သို႔မဟုတ္ ျပာပူငရဲ၌ က်က္ရတတ္သည္။



"စဥ္းစားဖြယ္"

        က်မ္းဂန္လာ မစၧရိယ ၅-ပါးကို စဥ္းစားလွ်င္ သူတစ္ပါး လွဴဒါန္းမွ ေနထိုင္စားေသာက္ရေသာ ရဟန္းမ်ား၊ သီလရွင္မ်ား၌ အျဖစ္မ်ားဖြယ္ရွိ၏။ ယခု မ်က္ျမင္အားျဖင့္လည္း ထုိသူမ်ား၌ ဤမစၧရိယ ေသာင္းက်န္းလ်က္ရွိသည္။

        လူအမ်ား၌လည္း ကိုယ့္ထက္ အိမ္ေကာင္းရာေကာင္းရွိမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္ေဆြမ်ိဳး ဉာတိေပါမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္ဥစၥာေပါမွာစုိးျခင္း၊ ကုိယ့္ထက္ေေရာင္း၀ယ္ေကာင္းမွာ စိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္လွမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္ဂုဏ္ၾကီးမွာစိုးျခင္း၊ ကိုယ့္ထက္တတ္သိမွာ စိုးျခင္း စေသာအားျဖင့္ အမ်ားပင္ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ ထုိသေဘာမ်ားကား မစၧရိယပင္တည္း။

         ထုိသို႔ မစၧရိယ ျဖစ္သည့္အတြက္ ထုိအျဖစ္ခံရသူမွာ အက်ိဳးမယုတ္ဘဲ မိမိမွာ စိတ္ယုတ္မာရွိေၾကာင္း ထင္ရွားရကား ဤမစၧရိယကို ၀ါသနာႏွင့္တကြ အျမစ္ပါျပဳတ္ေအာင္ ၾကိဳးစား၍ ျဖဳတ္သင့္ၾကေပသည္။

         ဤကဲ့သို႔ တရားသိေသာ ဘ၀၌ေသာ္မွ မစၧရိယကို မတားလွ်င္ ျပိတၱာျဖစ္ဖုိ႔သာ ျပင္ၾကပါေတာ့။

အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာစာအုပ္မွ ထုတ္ႏူတ္ေဖာ္ျပေပးထားပါသည္။ 

♣ ဣႆာအေၾကာင္းကိုဒီမွာ ♣  ႏွိပ္ၿပီး ဖတ္ရွဳႏိုင္ပါတယ္။

ေမတၱာရိပ္မွ စာစီဓမၼဒါနျပဳပါသည္။ 

တင္ျပသူ Yanan Saneinအခ်ိန္ 9:05 AM