မရဏာသႏၷ၀ီထိ (ေသခါနီးစိတ္ျဖစ္စဥ္)

အဘိဓမၼာအလိုအရ စုတိစိတ္ႏွင့္ ပဋိသေႏၶစိတ္တို႔မွာ အလြန္နီးကပ္စြာ ဆက္
စပ္ေနေသာ္လည္း ယင္းတို႔ကို တစ္ခုတည္းေသာအရာအျဖစ္ မေရတြက္သည့္
ျပင္ တရားကိုယ္သေဘာအရ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု ဆက္စပ္မႈမရွိေသာ္လည္း ျဖစ္
စဥ္သေဘာအရ တစ္ဆက္တည္းျဖစ္သည္။ ေဟတုဖလ အေနျဖင့္ ေနာက္ဘ၀ဆီသို႔ ဘ၀တစ္ခု၏ကံကို ေဆာင္က်ဥ္းလ်က္ စုတိစိတ္အျဖစ္မွ ဘ၀သစ္၌ပဋိသေႏၶစိတ္ျဖစ္လာ ရန္ အက်ဳိးျဖစ္စဥ္က ကမၼသတၱိအား ေဆာင္႐ြက္ေပးသည္။

ယင္းေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔သည္ တမလြန္ဘ၀ေကာင္းေရးအတြက္ ကု
သိုလ္ေကာင္းမႈ ျပဳလုပ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ၎တို႔သည္
အပါယ္ေလးဘုံသို႔ တစ္ဖန္ မေရာက္ရေရးအတြက္ မိမိကိုယ္ကိုကာကြယ္ရန္ မေကာင္းမႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္ၾကသည္။ ယင္းယူဆခ်က္အေပၚတြင္အေျခခံ၍ ဗုဒၶ
၀ါဒီမ်ားအဖို႔ ေသခါနီးပုဂၢဳိလ္အား ၎င္း၏ကုသိုလ္ေကာင္းမႈမ်ားကို သတိေပး
ရန္ သို႔မဟုတ္ ကမၼ႒ာန္းအားထုတ္ဖူးသူျဖစ္ပါက ကမၼ႒ာန္း႐ႈမွတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းရန္ျဖစ္ေစ အေရးႀကီးသည္။

ယင္းသို႔ျပဳရသည္မွာ ဤဘ၀မွ မခြဲခြာမီ ေနာက္ဆုံးအခိုက္အတံ့၌ စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ရရွိေရးအတြက္ျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ အသက္ရွင္ျခင္းႏွင့္ ေသျခင္းျဖစ္စဥ္သည္ လူ႔ဘ၀တြင္ အမွန္တကယ္ ထူးျခားဆန္းျပားသည့္အရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း လူသားတို႔ မသိက်ဳိးကြၽံျပဳထားေသာ အစစ္အမွန္တရားတစ္ခုသာျဖစ္သည္။

ဗုဒၶ၀ါဒ႐ႈေထာင့္အရ ေသျခင္းသည္ ဤပစၥဳပၸန္ဘ၀၏အဆုံးျဖစ္ေသာ္လည္း (ေသျခင္းကင္းရာအမတ)နိဗၺာန္ကို မရေသးသူျဖစ္ဘိမူ ယင္းသည္ ေနာက္
ဘ၀သစ္တစ္ခု၏အစလည္းျဖစ္သည္။

ဆရာေတာ္ ဦးဓမၼပိယ Ph.D
(နိဗၺာန္အယူအဆကို ေထရဝါဒရႈေထာင့္မွေလ့လာသံုးသပ္ျခင္း)
Buddhavasa Tiloka

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=712918098748831&set=a.57278505276213