အပုိင္း (က)
ဗုဒၶဘာသာမွာ ကံအယူအဆဟာ အလြန္အေရးပါတဲ့အပုိင္းျဖစ္ေနတဲ့အျပင္ အကုန္အစင္ စံုလင္ေအာင္ သိနားလည္ဖုိ႔လဲ အလြန္ခက္ခဲနက္နဲတဲ့အပုိင္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ မိမိဉာဏ္မီသမွ်နဲ႔ စုစည္းသုိင္း၀ုိင္းၿပီးတင္ျပခဲ့တာ အခုဆုိ ၿခံဳငံုနားလည္ႏုိင္ေလာက္တဲ့ အဆင့္အထိေတာ့ ေရာက္လာပါၿပီ။ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ နားလည္ထားရမယ့္ ကံအယူအဆပိုင္းကို နဲနဲ ေျပာျပခ်င္တယ္။
ကံယံုၾကည္ရမယ္ဆုိေပမယ့္ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံေတြက ကုိယ့္ေနာက္ လုိက္ေနတယ္လို႔ ယူဆရမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကံေတြျပဳခဲ့တယ္၊ အဲဒီကံေတြထဲက ဆုိးတဲ့ကံက ကုိယ့္ကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ႏွိပ္စက္ဖို႔ ေနာက္ကလုိက္ေနသလုိ ေကာာင္းတဲ့ကံေတြကလဲ ကုိယ့္ေနာက္မွာ ကူညီဖုိ႔ ကယ္ဆယ္ဖုိ႔ ေနာက္ကလုိက္ေနတယ္လို႔ ယူဆမယ္ဆုိရင္လဲ ဒီအယူအဆဟာ မွန္ကန္တဲ့အယူအဆ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလုိယူဆေနရင္ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံေတြက မပ်က္မစီးဘဲ အၿမဲတည္တံ့ေနတယ္လို႔ ယူဆတဲ့သေဘာျဖစ္သြားလုိ႔ သႆတဒိ႒ိဘက္ယုိင္သြားပါတယ္။
ဒီလုိေျပာလုိက္ေတာ့ ဘုရားက `စကၠံ၀ ၀ဟေတာ ပဒံ` (အကုသုိလ္ကံေတြက ျပဳသူေနာက္မွာ လွည္းဘီးႀကီး ႏြားေနာက္ အစဥ္လုိက္ေနသလို တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေနတယ္)၊ `ဆာယာ၀ အႏုပါယိနီ´ (ကုသုိလ္ကံေတြက ျပဳသူေနာက္မွာ အရိပ္ပမာ ေစာင့္ေရွာက္ရန္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတယ္)လို႔ ဓမၼပဒမွာေဟာထားတာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနတယ္လို႔ ျငင္းပြားဖြယ္ရာျဖစ္လာတယ္။ ဘုရားေဟာေတာ္မူတဲ့တရားေတြဟာ ရံခါ တုိက္႐ုိက္ေဟာလုိက္တာရွိသလုိ ရံခါ သြယ္၀ုိက္၍ေဟာလုိက္တာေတြလဲ ရွိပါတယ္။ တုိက္႐ုိက္နားလည္ရမယ့္တရားေတြကုိေတာ့ နီတတၳလို႔ေခၚၿပီး သြယ္၀ုိက္၍နားလည္ရမယ့္တရားေတြကုိေတာ့ ေနယ်တၳလို႔ ပါဠိလိုေခၚပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဓမၼပဒမွာ ဘုရားေဟာထားတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တုိက္႐ုိက္ယူရမယ့္အဓိပၸါယ္မဟုတ္ဘူး၊ သြယ္၀ုိက္ယူရမယ့္အဓိပၸါယ္၊ လူတုိင္းနားလည္လြယ္ေအာင္ ဥပမာနဲ႔ ေဆာင္ၿပီး ေဟာျပခဲ့တာျဖစ္တယ္လို႔ မွတ္လုိက္ပါ။
ဘုရားက ဒီလုိ သြယ္၀ုိက္ၿပီးေဟာတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ထင္ရွားတာတစ္ခု ထုတ္ျပရမယ္ဆုိရင္ `မာတရံ ပိတရံ ဟႏ႖ာ၊ ရာဇာေန ေဒြ စ ခတၱိေယ´ (အမိအဖကုိ သတ္၊ မင္းႏွစ္ပါးကိုလဲ သတ္) တဲ့။ ဒါဘုရားေဟာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေဒသနာကို သြယ္၀ုိက္တဲ့ေဒသနာမွန္းမသိရင္ ဘုရားက မိဘေတြ သတ္ခုိင္းတာလို႔ အမွတ္မွားသြားႏုိင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ အမိနဲ႔တူတဲ့ တဏွာကုိသတ္၊ အဖနဲ႔တူတဲ့ မာနကုိသတ္၊ မင္းႏွစ္ပါးနဲ႔တူတဲ့ သႆတဒိ႒ိနဲ႔ ဥေစၧဒဒိ႒ိတုိ႔ကုိ သတ္ပါ လုိ႔ ဒီလုိမိန္႔ေတာ္မူတာပါ။ အေမဆုိတာ သားသမီးေတြကို ေခ်ာ့တတ္တယ္၊ ဒီအတုိင္းပဲ တဏွာကလဲ ကုိယ့္ဘ၀ကို ေပ်ာ္သလို ေနတတ္ေအာင္ ေခ်ာ့တတ္တယ္၊ ဘ၀ကို တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းနဲ႔ ခင္တြယ္ေနေအာင္ ေခ်ာ့တတ္တယ္။ တဏွာက ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းေတာ့ ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ခင္တြယ္ေနတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလဲ ခင္တြယ္တာပဲ၊ သူမ်ားကုိလဲ ခင္တြယ္တာပဲ၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြကုိလဲ ခင္တြယ္တာပဲ။ ဒီခင္တြယ္မႈေတြနဲ႔ ဘ၀ကုိ သာယာေနၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတယ္။ ေလာကီအာ႐ံုေတြၾကားက ႐ုန္းမထြက္ႏုိင္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီလုိ ဘ၀ကုိသာယာေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ ေခ်ာ့ျမႇဴတတ္တဲ့အတြက္ တဏွာကို အမိနဲ႔တူလို႔ အမိနဲ႔တူတဲ့တဏွာကုိ သတ္ပါလုိ႔ ဘုရားက တင္စားေျပာတာ။ ငါဘယ္သူ႔သား၊ ဘယ္၀ါ့သား စသည္ျဖင့္ အားကုိးရေလာက္တဲ့ ရာထူး ဂုဏ္သိမ္ စည္းစိမ္နဲ႔ျပည့္စံုတဲ့အေဖမ်ိဳးဆုိရင္ အေဖကုိ မွီၿပီး မာန္တက္တတ္လုိ႔ အဖနဲ႔တူတဲ့ မာနကုိ သတ္လုိ႔ေျပာတာ။ မင္းႏွစ္ပါးကုိ သတ္ဆုိတာကလဲ မင္းတုိ႔မည္သည္ တုိင္းသူျပည္သားအားလံုးရဲ႕ အရွင္သခင္ျဖစ္သလုိ ဒိ႒ိမွန္သမွ်ဟာလဲ သႆတဒိ႒ိနဲ႔ ဥေစၧဒဒိ႒ိကုိပဲ ေပါင္းရသျဖင့္ ဒိ႒ိတကာတုိ႔အေပၚမွာ မင္းမူေနတဲ့ ဒီ ဒိ႒ိႀကီးႏွစ္ပါးကို သတ္ခုိင္းတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိမ်ိဳးတရားေတာ္ေတြကုိ သြယ္၀ုိက္ေဟာထားတဲ့တရားေတာ္ေတြ (ေနယ်တၳ) လုိ႔ သိထားရပါမယ္။ ဒီလုိမွမသိရင္ ဒါဘုရားေဟာပဲဆုိၿပီးလုပ္လုိက္ပါက တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသြားပါလိမ့္မယ္။
အခုကံအယူအဆမွာလဲ လွည္းဘီးလုိလုိက္ေနတယ္၊ အရိပ္ပမာလုိက္ေနတယ္ဆုိတာ သြယ္၀ုိက္ေဟာလုိက္တာ (ေနယ်တၳ)လုိ႔ သိထားရပါမယ္။ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံက ဘယ္ေတာ့မွ မပ်က္မစီးဘဲ အၿမဲတည္ေနတယ္ဆုိရင္ တည္ၿမဲတယ္ဆုိတဲ့ သႆတဒိ႒ိအယူျဖစ္သြားတယ္။ အားလံုးဟာ အနိစၥပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကံကေတာ့ နိစၥ၊ ၿမဲတယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ အားလံုးဟာ အနတၱပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကံကေတာ့ အတၱ ဆုိတဲ့သေဘာ သက္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဒါကုိ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ကမၼ၀ါဒီသႆတဒိ႒ိလုိ႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။ ေလာကမွာ အားလံုးအနတၳဆုိေတာ့ ဘာမွအားကုိးစရာမရွိေတာ့ဘူး၊ ကံကုိပဲ အားကိုးရေတာ့မွာပဲ၊ ၿမဲတာဆုိလို႔ ကံပဲ ရွိေတာ့တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္သြားတယ္။ ကံကုိ ၿမဲေနတယ္ မပ်က္မစီးဘူးလု႔ိယူဆလုိက္တဲ့ သႆတဒိ႒ိျဖစ္သြားတယ္။
ကံသည္ ေစတနာနဲ႔ယွဥ္တဲ့ စိတ္ဆုိတဲ့ နာမ္တရားကို အေျခခံၿပီး ျဖစ္ရတာပါ။ နာမ္တရားကို အေျခခံၿပီးေတာ့ လႈပ္ရွားမႈ႐ုပ္တရားေတြ၊ ႀကံစည္မႈနာမ္တရားေတြ ျဖစ္လာရတာပါ။ နာမ္တရား၊ ႐ုပ္တရားတုိ႔မည္သည္ ဒီေနရာမွာေပၚ ဒီေနရာမွာပဲပ်က္သြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကာယကံ လႈပ္ရွားမႈ ႐ုပ္ေတြျဖစ္မယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ ပ်က္သြားတယ္။ ဒီေနရာမွာ စိတၱဇ ၀ါေယာဓာတ္ေတြေၾကာင့္ စကားေတြ ေျပာမယ္၊ ဒီေနရာမွာပဲ ပ်က္သြားတယ္။ ဒီေနရာမွာပဲ စိတ္အႀကံ ကံေတြျဖစ္မယ္၊ ဒီေနရာမွာပဲ ပ်က္သြားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လုိက္ေတာ့ မပ်က္ဘဲ တည္ၿမဲေနတာရယ္လို႔ ဘာတစ္ခုမွမရွိဘူး။ လုပ္တာ ကုိင္တာ လႈပ္တာ ၿငိမ္တာ သြားတာ လာတာ ထုိင္တာ ရပ္တာ ေျပာတာ ဆုိတာ စဥ္းစားတာ ေတြးေခၚတာ မွန္သမွ် အကုန္ ေစာင့္ၾကည့္ပါ။ ေပၚလာၿပီးပ်က္သြားရတာေတြခ်ည္းပါပဲ။ မပ်က္ဘဲနဲ႔ တည္ၿမဲေနတဲ့သေဘာတရားဆုိတာ ဘာတစ္ခုမွမရွိဘူး။ ကုသုိလ္ကံလုပ္တယ္၊ ဒီေနရာေပၚ ဒီေနရာပ်က္၊ အကုသုိလ္ကံလုပ္တယ္၊ ဒီေနရာေပၚ ဒီေနရာပ်က္။ ၿမဲသလုိလုိထင္ရေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မၿမဲဘူးဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ ၾကည့္ရင္ ကုိယ္တုိင္သိပါလိမ့္မယ္။ ကုိယ္လုပ္သမွ် ကုိင္သမွ် ေျပာသမွ် ဆုိသမွ် ေတြးသမွ် ေခၚသမွ် အားလံုးဟာ မျဖစ္ဘဲနဲ႔ ေက်ာက္႐ုပ္လုိ ခုိင္ၿမဲေနတာ တည္ၿမဲေနတာ တည္တံ့ေနတာ ဘာတစ္ခုမွ မရွိဘူး။ အခု စကားေျပာလုိက္တယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အတိတ္က်န္ေနခဲ့ၿပီ။ အခု လႈပ္ရွားမႈတစ္ခုလုပ္လုိက္တယ္။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ အတိတ္က်န္ေနခဲ့ၿပီ။ အခု အေတြးတစ္ခုေပၚလာတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အတိတ္က်န္ေနခဲ့ၿပီ။ ပ်က္သြားလို႔ မတည္ၿမဲႏုိင္လို႔ အတိတ္က်န္က်န္ေနခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲလုိ႔နားလည္ပါ။ ပစၥဳပၸန္မွာ ျဖစ္သမွ်ေတြဟာ ပ်က္သြားေတာ့ အတိတ္က်န္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ မက်န္ပါနဲ႔လုိ႔ တားလုိ႔မရဘူး။ ျဖစ္ၿပီး မပ်က္ပါနဲ႔လုိ႔ တားလို႔မရဘူး။ ဘုရားလဲ မတားႏုိင္ဘူး။ သိၾကားလဲ မတားႏုိင္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သေဗၺ သခၤါရာ အနိစၥာ- ျဖစ္သမွ် ပ်က္ရမွာခ်ည္းသာလို႔ ဘုရားေဟာခဲ့တာပဲ။ အားလံုးဟာ မၿမဲဘူးလို႔ေဟာထားပါလ်က္နဲ႔ ကံကုိမွ ၿမဲေနေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ အဲဒါ သႆတဒိ႒ိအယူလုိ႔သာမွတ္လုိက္။ သူကုိယ္တုိင္ကမွ အခုျဖစ္ အခုပဲ ပ်က္ရတဲ့ကံတရား၊ အခုေပၚ အခုေပ်ာက္သြားရရွာတဲ့ ကံတရား၊ အဲဒီကံတရားက ကုိယ့္ေနာက္တေကာက္ေကာက္ လုိက္ေကာ လုိက္ႏုိင္ပါ့မလား။ လုိက္တယ္ဆုိရင္ ကံေတြက ၿမဲေနလုိ႔ပဲ။ ကံေတြက မလုိက္ဘူး၊ ဘာအက်ိဳးမွမေပးဘူးဆုိရင္လဲ ျပတ္သြားလုိ႔ပဲ။ ကုိယ္ျပဳသမွ် အလဟႆျဖစ္သြားၿပီေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၿမဲေနတယ္ဆိုရင္လဲ သႆတဒိ႒ိ၊ ျပတ္သြားတယ္ဆိုျပန္ရင္လဲ ဥေစၧဒဒိ႒ိ။ ကဲ ဘယ္ဘက္ေနမလဲ။
အပုိင္း (ခ)
ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံက ကုိယ့္ေနာက္လုိက္ေနတယ္ဆုိရင္လဲ သႆတဒိ႒ိ၊ မလုိက္ဘူးဆိုရင္လဲ ဥေစၧဒဒိ႒ိ၊ ဒီအစြန္းႏွစ္ဘက္လြတ္ေအာင္ ယူဆမွ ကံအယူအဆ မွန္ကန္ပါမယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္ယူဆတတ္ဖုိ႔ ဆက္လက္ေျပာျပဖုိ႔လိုလိမ့္မယ္။
ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံက အက်ိဳးမေပးဘူးလားဆုိေတာ့လဲ အက်ိဳးေပးတယ္။ လုိက္သလားဆုိေတာ့ မလုိက္ဘူး။ ျပတ္သြားသလားဆိုေတာ့လဲ ျပတ္မသြားဘူး။ ဒီလုိျဖစ္ေနေတာ့ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ အက်ိဳးေတြ လာေပးေနတာလဲဆုိတာ ျပႆနာပါ။ ရြာသားသံုးဆယ့္သံုးေယာက္ဇာတ္လမ္း (သံုးက်ိတ္သံုးေယာက္) ကိုၾကားဖူးၾကမွာပါ။ တာ၀တႎသျဖစ္ေပၚျခင္းအေၾကာင္းဇာတ္လမ္းေပါ့။ လုလင္တစ္ေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ၿပီးေတာ့ လမ္းသစ္ေတြေဖာက္၊ လမ္းေဟာင္းေတြျပင္နဲ႔ ကုသိုလ္ေတြျပဳေတာ့ ေနာက္လုိက္ေတြေပၚလာတာ၊ စုစုေပါင္း သံုးဆယ့္သံုးေယာက္ျပည့္သြားတယ္။ လမ္းေဖာက္႐ံုတင္မကဘူး၊ ဇရပ္ေတြေဆာက္၊ ဥယ်ာဥ္ေတြစုိက္၊ ခရီးသြားေတြ နားခုိရန္ ပင္လယ္ကသစ္ပင္ႀကီးစုိက္၊ ေအာက္မွာေက်ာက္ျဖာႀကီးခင္းလုိ႔ ေကာင္းတဲ့ကံေတြလုပ္ၾကတာပဲ။ သူတုိ႔အားလံုး ေသၾကတဲ့အခါမွာ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ နတ္သားေတြျဖစ္သြားၾကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္က သိၾကားမင္းျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကို သံုးသပ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုသုိလ္ျပဳတာက အေၾကာင္း၊ သိၾကားမင္းျဖစ္တာ နတ္သားျဖစ္တာက အက်ိဳး၊ အေၾကာင့္ေၾကာင့္ ေပၚတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြအေနနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္။ ကမၼံ ၀ိပါကႆ- ကမၼံ ဆိုတာက အေၾကာင္းကံ၊ ၀ိပါကႆ ဆုိတာက အက်ိဳး။ ကံဆုိတာက ျပဳၿပီး ျဖစ္ပ်က္သြားတာပဲ။ ေနာက္က မလုိက္ပါဘူး။ အဲဒီျပဳထားခဲ့တဲ့ကံက အေၾကာင္းခံလုိက္ေတာ့ အက်ိဳးတရားေတြ ေပၚလာရတာ။ အေၾကာင္းကတျခား၊ အက်ိဳးကတျခားပဲ။ အေၾကာင္းက ကံ၊ အက်ိဳးက ၀ိပါက္။ ကံက လုိက္သလားဆုိေတာ့ မလုိက္ဘူး။ ျပတ္သလားဆုိေတာ့လဲ မျပတ္ဘူး။ ဘယ္လုိဆက္စပ္ေနတာလဲဆိုရင္ အေၾကာင္းအက်ိဳးဆက္စပ္ေနတာလို႔ နားလည္ရမယ္။
လူငယ္ေတြကုိ ေခါင္းေဆာင္ၿပီးေတာ့ ကုသုိလ္ကံေတြလုပ္တယ္။ လူ႔ျပည္မွာ ဇရပ္ႀကီးေဆာက္ခဲ့တဲ့ကုသုိလ္ေၾကာင့္ နတ္ျပည္မွာ ေ၀ဇယႏၲာျပသာဒ္ႀကီးေပါက္တယ္။ လူ႔ျပည္က ဇရပ္ႀကီးက ေကာင္းကင္ပ်ံတက္ၿပီးေတာ့ လုိက္သြားတာလားဆုိရင္ မလိုက္ပါဘူး။ လူ႔ျပည္ကဇရပ္က လူ႔ျပည္မွာပဲ။ ဥယ်ာဥ္ႀကီးစုိက္ခဲ့လုိ႔ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္မွာ နႏၵ၀န္ဥယ်ာဥ္ႀကီးေပၚလာတယ္။ ဒါလဲ လူ႔ျပည္ကဥယ်ာဥ္ႀကီးလုိက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔ျပည္မွာ ခရီးသြားေတြ နားခုိဖုိ႔ ပင္လယ္ကသစ္ပင္ႀကီးစုိက္ခဲ့လုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ပင္လယ္ကသစ္ပင္ႀကီး ေပါက္လာတယ္။ ေက်ာက္ဖ်ာႀကီးခင္းခဲ့လုိ႔ ပ႑ဳကမၺလာ ျမေက်ာက္ဖ်ာႀကီးေပါက္လာတယ္။ ဒါေတြဟာ လူ႔ျပည္ကေန လုိက္လာတာ တစ္ခုမွမပါဘူး။ ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ ဒီလုိေပၚလာတာလဲဆိုရင္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးေပၚတာ။ ဒါကုိ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ အလြန္မွတ္သားစရာေကာင္းတဲ့ စကားနဲ႔ေျပာရမယ္ဆုိရင္ `အလားတူေပၚတယ္´လို႔ ေခၚတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကံေတြဟာ ကုိယ့္ေနာက္ကို လုိက္ေနသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မလုိက္ဘဲနဲ႔ ျပတ္သြားသလားဆုိရင္ လုိက္လဲမလုိက္ဘူး၊ ျပတ္လဲမသြားဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးေပၚတယ္၊ အလားတူေပၚတယ္လို႔သာ နားလည္ထားလုိက္ရင္ ကံအယူအဆ မွန္ကန္သြားပါၿပီ။
နႏၵိယဥပါသကာႀကီးဟာ ဘုရားတည္ ေက်ာင္းေဆာက္ ကုသုိလ္ေတြ အမ်ားႀကီးျပဳထားတဲ့ ဥပါသကာႀကီးတစ္ေယာက္ပဲ။ အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္မေထရ္ နတ္ျပည္ၾကြသြားေတာ့ နတ္ျပည္မွာ နတ္သားမရွိဘဲ နတ္သမီးေတြသာ ရွိတဲ့ ဗိမာန္ႀကီးေတြ႕လုိ႔ နတ္သားက ဘယ္သြားေနတာလဲ ဆုိၿပီး ၀င္ေရာက္ေမးျမန္းတဲ့အခါ နတ္သားမေရာက္ေသးဘူး၊ နတ္သားက လူ႔ျပည္မွာပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့။ ဘယ္သူတုန္းဆုိေတာ့ နႏၵိယဥပါသကာႀကီးတဲ့။ နႏၵိယဥပါသကာႀကီးက မေသေသးဘူး။ ဟုိမွာ နတ္ဘံုေပါက္ေနႏွင့္ၿပီ။ ကံေတြကလုိက္တယ္ဆုိရင္ နႏၵိယက နတ္ျပည္မွမေရာက္ေသးဘဲ။ ဘယ္လုိလုပ္ နတ္ဘံုေပါက္ႏွင့္ရမလဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကံေတြက မလုိက္ပါဘူး။ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းကို အေျခခံၿပီးေတာ့ အက်ိဳးေတြ ေပၚေနတာပါ။ အက်ိဳးက ဘယ္လုိေပၚသလဲဆုိေတာ့ အလားတူ ေပၚတယ္။ ေက်ာင္းေဆာက္ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔တူတဲ့ အေဆာက္အဦေပၚတယ္။ သစ္ပင္စုိက္လွဴေတာ့ သစ္ပင္နဲ႔အလားတူေပၚတယ္၊ ဥယ်ာဥ္လွဴေတာ့ ဥယ်ာဥ္နဲ႔အလားတူ ေပၚတယ္။ ေက်ာက္ဖ်ာလွဴေတာ့ ေက်ာက္ဖ်ာနဲ႔ အလားတူေပၚတယ္။ ဒီလုိ အလားတူေပၚတယ္လုိ႔ သေဘာက်ရင္ ကံအယူအဆ မွန္ကန္ပါၿပီ။
ေကာင္းတဲ့ကံေတြက အလားတူေပၚသလုိ မေကာင္းတဲ့ကံေတြကလဲ အလားတူေပါတယ္။ မတၱာေပတိ၀တၳဳကို နမူနာထုတ္ျပပါမယ္။ အခါတစ္ပါး ဥပါသကတစ္ေယာက္မွာ မတၱာအမည္ရွိတဲ့ ဇနီးရွိတယ္။ သူက ကေလးမရလို႔ တိႆာဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျပန္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးေပါင္းတယ္။ တိႆာက ရတနာသံုးပါးၾကည္ၫိုတယ္၊ မတၱာက မၾကည္ၫိုဘူး။ တိႆာကုိ၀န္ရေတာ့ ေယာက္်ားက တိႆာကုိ ပုိဦးစားေပးတယ္။ တိႆာကို သြားေလရာ ေခၚတယ္။ ဒါကို မတၱာက မနာလုိ ဣႆာပြားၿပီး တိႆာရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြ ၀ွက္ထား၊ တိႆာအလွျပင္ဖုိ႔ ထားတဲ့ မိတ္ကပ္ေတြ လႊင့္ပစ္၊ တိႆာကုိယ္ေပၚမွာ အမိႈက္ေတြ ပစ္ခ်၊ တိႆာရဲ႕ အ၀တ္အစားေတြကုိ ေခြးလ်ားသီးမံႈ႕ေတြ သုတ္လိမ္းနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ အလုပ္ေတြခ်ည္း လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မတၱာဟာ ကုသုိလ္မလုပ္ဘဲ အကုသုိလ္ေတြသာ လုပ္ၿပီး ေသတဲ့အခါမွာ ၿပိတၱာျဖစ္သြားတယ္။ အ၀တ္အစားေတြ၀ွက္ထားတဲ့ အကုသုိလ္ေၾကာင့္ အ၀တ္မ၀တ္ရဘူး၊ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ လႊင့္ပစ္ခဲ့တဲ့အကုသုိလ္ေၾကာင့္ အ႐ုပ္ဆုိး အက်ည္းတန္၊ အမိႈက္ေတြ သြန္ခ်တဲ့အကုသုိလ္ေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္လံုး အမံႈေတြ အညစ္အေၾကးေတြ ေပက်ံေန၊ ေခြးလ်ားသီးနဲ႔ ပက္ခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ တစ္ကုိယ္လံုး မေနသာေအာင္ ယားယံေနတယ္။ ဒါဟာ အကုသိုလ္ကံေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေပၚတဲ့အက်ိဳး၊ အလားတူေပၚတဲ့သေဘာတရားေတြပဲ။ မတၱာၿပိတၱာမဟာ တိႆာကို ကုိယ္ထင္ျပၿပီး ကုသိုလ္ျပဳ အမွ်ေပးေ၀ရန္ ေတာင္းပန္လို႔ တိႆာက သံဃာေတြပင့္၊ ဆြမ္းကပ္၊ သကၤန္းလွဴၿပီး အမွ်ေပးေ၀လုိက္မွ မတၱာၿပိတၱာမဟာ ဆင္းရဲတြင္းကလြတ္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္သြားခဲ့ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကံတရားေတြဟာ ေနာက္က လုိက္ေနတာလဲမဟုတ္ဘူး၊ အက်ိဳးမေပးဘဲ ျပတ္သြားတာလဲမဟုတ္ဘူး။ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးတရားေတြေပၚေနတာသာ ျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတဲ့ကံေတြလုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္သြားလို႔ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးေတြပဲ ျပန္ေပၚၿပီး မေကာင္းတဲ့ကံေတြလုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ ျဖစ္သြားလို႔ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳးေတြပဲ ျပန္လည္ေပၚမယ္။ ေပၚတဲ့အခါမွာလဲ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံနဲ႔ အလားတူေပၚတယ္လုိ႔ မွတ္ရမယ္။ ေကာင္းတဲ့ကံျပဳထားရင္ ေကာင္းတဲ့ကံနဲ႔ အလားတူတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြျပန္လည္ ေပၚၿပီး မေကာင္းတဲ့ကံျပဳထားရင္ မေကာင္းတဲ့ကံနဲ႔ အလားတူတဲ့ မေကာင္းက်ိဳးေတြ ျပန္လည္ ေပၚလာမယ္။ သေဗၺ သတၱာ ကမၼႆကာ- ကံသာလွ်င္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာရွိတယ္၊ အားကုိးရာရွိတယ္လုိ႔ ဘုရားေဟာတာက အေၾကာင္း ေကာင္းမွ အက်ိဳးေကာင္းမယ္၊ အလားတူ အက်ိဳးတရားေတြ ေပၚမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းကံေတြကုိသာ ကုိယ့္အတြက္ အားကုိးအားထားရမွာ ျဖစ္တယ္။ အေၾကာင္းကံ မေကာင္းရင္ အက်ိဳးမေကာင္းဘူး။ ဒါဆုိရင္ အားမကုိးရဘူးေပါ့။ ကံသာလွ်င္ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာရွိတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ျပဳထားတဲ့ အေၾကာင္းကံေတြက ကုိယ့္အတြက္ပဲ အက်ိဳးေတြ ျပန္ေပၚမယ္။ ေကာင္းတဲ့ကံေတြ ျပဳထားရင္ ကုိယ့္အတြက္ ေကာင္းက်ိဳးေတြ ျပန္ေပၚမွာျဖစ္ၿပီး မေကာင္းတဲ့ကံေတြ ျပဳထားရင္ ကုိယ့္အတြက္ မေကာင္းက်ိဳးေတြ ျပန္ေပၚမွာျဖစ္တယ္။ ဒါကုိ ကုိယ္ပုိင္ဥစၥာလို႔ ဘုရားက တင္စားၿပီးေဟာလုိက္တာ။ တကယ္ေတာ့ ကုိယ္ျပဳတဲ့ကံေတြက လုိက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ အက်ိဳးမေပးဘဲလဲ မေနဘူး။ အက်ိဳးေပးတဲ့အခါမွာ အလားတူေပၚတယ္လုိ႔သာ နားလည္လုိက္ရင္ ကံနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ သႆတဒိ႒ိကလဲ လြတ္၊ ဥေစၧဒဒိ႒ိကလဲလြတ္တဲ့ မွန္မွန္ကန္ကန္ ယူဆတတ္တဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါၿပီ။
No comments:
Post a Comment