ရတာမလုိ လုိတာမရ ဤေလာက

“ယမၸိစၧံ နလဘတိ တမၸိ ဒုကၡံ= အလုိရွိသည့္အရာကုိ မရျခင္းသည္လည္း ဒုကၡ“ လုိ႔ ဘုရားရွင္က ေဟာေတာ္မူပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ လုိေနတာကုိက ဒုကၡျဖစ္ေနတာပါ။ လုိတဲ့အတြက္ ရခ်င္တယ္။ ရခ်င္တဲ့အတြက္ ရေအာင္လုပ္တယ္။ ရလာျပန္ေတာ့လည္း အဲဒီအေပၚမွာ ၿငီးေငြ႔လာျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္လုိခ်င္ျပန္ပါတယ္။ မေရးေသးတာကုိရခ်င္၊ ရေတာ့လည္း တစ္ျခားဟာ လုိခ်င္၊ တစ္ျခားဟာလုိခ်င္လာတဲ့ အတြက္ လက္ရွိရထားတာကုိ မလုိခ်င္ျပန္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္လာလဲဆုိေတာ့ ရခ်င္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ရေနတာက တစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ကုိယ္ရတာကုိ မေက်နပ္ႏုိင္၊ အလုိမျပည့္ႏုိင္ျဖစ္႐ုံမက သူမ်ားရတာကုိပါ လုိခ်င္လာျပန္ပါတယ္။ သူမ်ားကလည္း သူ႔ရွိတဲ့အရာကုိ မလုိခ်င္ပဲ ကုိယ့္ကုိၾကည့္ၿပီး ကုိယ္ဆီကအရာကုိ လုိခ်င္ေနၾကျပန္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္ကုိ အားက်ၿပီး ကုိယ့္ရွိတဲ့အရာကုိ အလုိမက် သူ႔ဆီကအရာကုိ ေတာင့္တၾကျပန္ပါတယ္။ ရခ်င္တာကတစ္မ်ိဳး ရေနတာက တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ ရတာမလုိ လုိတာမရတဲ့ ေလာကႀကီးပါလား“ လုိ႔ ဆုိၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ 

တကယ္ေတာ့ အာသေ၀ါကုန္ခမ္းၿပီး ရဟႏၲာအျဖစ္ကုိ မရေသးသမွ် ဘယ္သူမွ အလုိျပည့္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခုတစ္မ်ိဳးေတာ္ၾကာတစ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လည္း ခုလုိခ်င္ေပမယ့္ ေနာင္မလုိခ်င္ ျဖစ္တတ္သလုိ အခုရေနတာကုိလည္း မရခ်င္ျဖစ္လာ၊ စိတ္ကုန္လာ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ရထားတာကုိ အလုိမျပည့္ႏုိင္ပဲ သူမ်ားရေနတာကုိ လုိခ်င္တတ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ကုိယ့္ဘ၀ကုိ မေက်နပ္ႏုိင္ဘဲ သူမ်ားဘ၀ကုိ အားက်ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ လူေတြက ဘုန္းႀကီးေတြဘ၀ကုိ အားက်လုိ႔ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးအခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ လူ႔ဘ၀အားက်ကာ လူထြက္ျဖစ္တတ္ၾက တာေတြလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း နာမည္ႀကီးေနတဲ့သူေတြကုိ ၾကည့္ၿပီးသူတုိ႔ဘ၀ေလးကုိ အားက်လုိ႔ သူတုိ႔လုိျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေပမယ့္ နာမည္ႀကီးေနတဲ့ သူေတြကလည္း သူတုိ႔ဘ၀ရဲ႕ ဒုကၡနဲ႔ လြတ္လပ္မႈ မရွိတာေတြေၾကာင့္ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ ႐ုိး႐ုိးေအးေအးေလးပဲ ျဖစ္ေနတဲ့ သာမန္လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကုိ အားက်ျပန္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့လည္း ကုိယ္ေနရတဲ့ လက္ရွိဘ၀အေျခအေနနဲ႔ လက္ရွိေနရတဲ့ တုိင္းျပည္ႏုိင္ငံေၾကာင့္ တုိးတက္ၿပီး ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြကုိ ေျပာင္းေရြ႕ေနထုိင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားၾကသလုိ တုိးတက္ၿပီး ႏုိင္ငံမွာရွိေနတဲ့ သူေတြက်ျပန္ေတာ့ ႐ုပ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ဆင္းရဲ႕ေပမယ့္ ေအးခ်မ္းၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာမယ္ထင္တဲ့ ႏုိင္ငံေလးေတြကုိ ေျပာင္းေရြ႕ေနထုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားၾကျပန္ပါတယ္။ ဒါေတြအားလုံးဟာ ကုိယ္ရဲ႕လက္ရွိ အေျခအေနေတြေပၚမွာ အလုိမက်ျဖစ္ၿပီး တစ္ျခားအရာေတြေပၚမွာ ေတာင့္တလုိခ်င္မႈေတြ၊ ရတာကုိမလုိခ်င္ဘဲ လုိတာကုိ ရခ်င္တာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စာစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ရွိတာေလးနဲ႔ မေရာင့္ရဲႏုိင္ၾကလုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔လည္း နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေျပာဆုိဖူးပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူတုိ႔ေတြရဲ႕ ညဥ္းသံေလးေတြ ၾကားရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားက ဆုိဆုံးမဖူးပါတယ္။ “အရွင္ဘုရားတုိ႔… ဘုန္းမႀကီးၾကေစနဲ႔၊ နာမည္မႀကီးၾကေစနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္တုိ႔လည္း ငယ္တုန္းက ဒီစိတ္ေလးေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ၾကလုိ႔ ခုဒီဘ၀ကုိ ေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ေရာက္လာေတာ့လည္း ဒီလုိေနရတဲ့ဘ၀ကုိ ၿငီးေငြ႕လာတယ္၊ ဒကာဒကာမေတြနဲ႔ ေျပာဆုိဆက္ဆံရမွာကုိ စိတ္ကုန္လာတယ္..၊ တစ္ခါတစ္ေလ ဘာမွမျဖစ္တဲ့ ဘ၀၊ ႐ုိးရွင္းတဲ့ဘ၀ေလးကုိပဲ ျပန္လုိခ်င္ေနမိတယ္၊ စိတ္ကလည္း ခက္သား ရတာကုိေတာ့ မလုိခ်င္ဘူး မရတာက်ေတာ့ လုိခ်င္ျပန္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အရွင္ဘုရားတုိ႔လည္း သိပ္ၿပီးမလုိခ်င္ၾကနဲ႔၊ ရွိတဲ့အတုိင္းအတာေလး အေပၚမွာပဲ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက…“ စသျဖင့္ ၾသ၀ါဒ ေပးတာေလးေတြကုိ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။

ဘုန္းႀကီးေလ ဒုကၡေရာက္ေလဆုိတဲ့ ဒီစကား သိပ္မွန္ပါတယ္။ တစ္ေလာက မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေထ႐ုပၸတၱိေလးကုိ ဖတ္မိေတာ့ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ကဗ်ာေလးေတြထဲမွာ တိပိဋကျဖစ္ၿပီးေနာက္ နာမည္ႀကီးၿပီး ပူေဇာ္မႈေတြမ်ား၊ ဒကာဒကာမေတြမ်ား လာတဲ့အခါ သိပ္ပင္ပန္းရတဲ့ အေၾကာင္း ညဥ္းထားတာေလး ဖတ္ရေတာ့ “ေၾသာ္… ဆရာေတာ္တုိ႔ ဒုကၡကလည္း မေသးပါလား“လုိ႔ အပင္ပန္းခံ၊ ဒုကၡခံၿပီး အမ်ိဳးဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ႀကိဳးစားေဆာက္ရြက္ေတာ္ မူခဲ့တဲ့အေပၚ ၾကည္ညိဳေလးစားမိရင္း တစ္ဘက္ကလည္း ဒီလုိဒုကၡေတြေၾကာင့္ ပင္ပန္းရတဲ့အေၾကာင္း ညဥ္းထားတဲ့ ညဥ္းခ်င္းေလးဖတ္ရေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ သနားမိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဆုိလည္း ျဖစ္ခ်င္စရာပါ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ညဥ္းခ်င္းေလးက သိပ္ၿပီးရသေျမာက္ေနတာကုိး။ ဆရာေတာ္ႀကီးက…

“တိပိဋကဓရ ျဖစ္ရတဲ့အာနိသင္၊

ဒီကုိယ္ေတာ္ ဖတ္ဖတ္ေမာေပါ့ကြယ့္ ေျပာမျပခ်င္။

ကိုယ့္ေက်ာင္းႏွင့္ကုိယ့္ရပ္တြင္ ေနခ်င္လွ်က္ မေနရ။

အပူအေအး ယွက္ေထြးကာ ဒဏ္ခံလို႔ စုန္အဆန္ ျမန္းရတဲ့ခရီးမွာကြယ့္ ၾကီးတဲ့ဒုကၡ။

မျငင္းသာတဲ့ မဆန္သာ ႏိုင္ငံေတာ္သာသနာေရးေပမို႔ကြယ္ ေျပးမလြတ္ပါ၊

သူတကာခ်မ္းသာလို႔ ထင္ျမင္ၾက

သို႔ကတဲ့... စိတ္ထဲမွာ သံေ၀ယူလို႔ ကံေမြဟူ ဤအျဖစ္ကိုကြယ္ ႏွစ္လို႔ခံရ။ (ညည္းခ်င္းသျဖန္)” လုိ႔ စပ္ဆုိေတာ္မူခဲ့တဲ့ ဒီညဥ္းခ်င္းေလးဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အလုိမျပည့္မႈေတြ၊ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တာေတြဟာ ထင္သလုိ မရဘူးဆုိတာေတြကုိ အသိေပးေန၊ သံေ၀ဂေပးေနသလုိ ျဖစ္ပါတယ္။

မွန္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဟာ သိပ္ၿပီးနာမည္ႀကီးလာ ဘုန္းႀကီးလာၿပီဆုိရင္ ဒုကၡပါႀကီးလာပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိမသိတဲ့အခါ ဒီဒဏ္ကုိ မခံဖူးသူေတြက အားက်မိၾကမွာ၊ အဲဒီပုဂၢိဳလ္အတုိင္း ျဖစ္ခ်င္မိၾကမွာ ဓမၼတာပါ။ ကုိယ့္မွာမရွိတဲ့အရာ၊ ကုိယ္မႀကံဳဖူးတဲ့အရာ၊ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္တဲ့အရာေတြ သူမ်ားမွာျဖစ္ေနတာကုိ ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူေတြက ဒုကၡလုိ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေျပာေျပာ ကုိယ္ကျဖစ္ခ်င္ေန၊ ရခ်င္ေနတဲ့အတြက္ ဒီဒုကၡဆုိတဲ့အရာကုိပဲ လုိလုိခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ၾကားဖူးတာေလး တစ္ခုရွိပါတယ္။ ရယ္စရလို႔ ဆုိေပမယ့္ ၾကည့္သူရဲ႕ အျမင္ေပၚလုိက္ၿပီး ျခားနားေၾကာင္းကုိ ဒီအေၾကာင္းေလးက သက္ေသျပေနပါတယ္။ ေရွးတုန္းက ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးဟာ ကပၸိယသာဂိဆုိတဲ့ ကေလးနဲ႔ အတူေနပါတယ္။ သာဂိေလးဟာ ဆရာေတာ့္အနားမွာ အၿမဲေနေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္လုိတာကုိ လုပ္ေပးရပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဆြမ္းစားရင္လည္း အၿမဲအနားမွာ ရွိေပးရပါတယ္။ အၿမဲအနားမွာ ေနေနေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေနထုိင္ေျပာဆုိ က်င့္ႀကံတာေတြကုိလည္း သိခြင့္ရေနပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ လကၡဏာေရးသုံးပါးကုိ အၿမဲဆင္ျခင္ေနတဲ့ ဆရာေတာ္ျဖစ္ေတာ့ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘာပဲစားစား အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱစသည္ ဆင္ျခင္ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ဆြမ္းစားခ်ိန္ ဆင္ျခင္ေနက်အတုိင္း ဟင္းဆယ္တဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ အသားတုံးကုိ ဘုဥ္းေပးတဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ ၾကက္သားတုံးကုိ ဆယ္ထည့္တဲ့အခါလည္း ဒုကၡဒုကၡ..၊ ၀က္သားတုံးထည့္လည္း ဒုကၡဒုကၡ..စသည္ျဖင့္ ႏႈတ္မွထြက္ၿပီး ဆင္ျခင္ပါတယ္။ ဒါကုိ အနားမွာ ယက္ခပ္ေပးေနတဲ့ သာဂိက ၾကက္သားတုံး ၀က္သားတုံးေတြကုိ ၾကည့္ကာ အားမလုိအားမရျဖစ္ၿပီး “အင္း… ဒါမ်ိဳးဒုကၡကေတာ့ သာဂိတုိ႔လည္း ခံစားခ်င္ပါရဲ႕“လုိ႔ ႏႈတ္က ေရရြတ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီအေၾကာင္းေလးဟာ ဟာသရသျဖစ္စရာ ဆုိေပမယ့္ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ သာဂိရဲ႕ အျမင္မတူ ျဖစ္စဥ္ေလးပါ။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ဒီလုိရသမ်ိဳး ေန႔စဥ္ဘုဥ္းေပးေနရတဲ့အတြက္ ၿငီးေငြ႔ၿပီး ဒုကၡလုိ႔ထင္ကာ ဆင္ျခင္ေနေပမယ့္ သာဂိအတြက္ကေတာ့ သုချဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြဟာ ကုိယ့္အေနအထားကုိ အလုိမက်ျဖစ္ၿပီး သူမ်ားကုိအားက်မႈ ျဖစ္တတ္ၾကျခင္းပါ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ကုိယ့္အေျခအေနအရ ရွိတဲ့အတုိင္းအတာေလးကုိ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားျခင္းဟာ ေနရတဲ့ခုိက္မွာ သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖစ္ေစပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ သေဘာက်စရာေကာင္းတဲ့ စကားေလးတစ္ခုရွိပါတယ္။ “ရွိတာေလးနဲ႔ ေရာင့္ရဲပါ“တဲ့။ ဒီစကားေလးက သိပ္တန္ဘုိးရွိပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပမွာေတာ့ “တု႒ီ သုခါ ယာ ဣတေရန= ရသမွ်၊ ရွိသမွ်နဲ႔ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ႏုိင္ျခင္းဟာ ခ်မ္းသာ၏“ လုိ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတုိင္းပဲ ရတာေလးအေပၚမွာ မေရာင့္ရဲႏုိင္ မေက်နပ္ႏုိင္ၾကေတာ့ တစ္ခ်ိဳ႕က ပုိၿပီးရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ပုိၿပီးလုိခ်င္ ပုိၿပီးရခ်င္ေတာ့ တရားတာေရာ မတရားတာေရာ မသိေတာ့ဘဲ ရဖုိ႔တစ္ခုတည္းၾကည့္ၿပီး လုပ္မိၾကရာက ပစၥဳပၸန္မွာေရာ သံသရာမွာပါ ဒုကၡျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ရခ်င္တဲ့ လုိခ်င္တဲ့ ေလာဘဆုိတာ အကန္႔ေလးနဲ႔ တားေပးရပါတယ္။ အဲဒါကုိ တု႒ီ (ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ႏုိင္ျခင္း)လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ အကန္႔မထားရင္ ရၿပီးရင္းရခ်င္၊ လုိၿပီးရင္လုိခ်င္ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ ရျပန္ေတာ့လည္း ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ မျဖစ္ႏုိင္ဘဲ ေနာက္တစ္ခုကုိ ရဖုိ႔အားထုတ္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ မဆုံးႏုိင္ေတာ့ဘဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အလုိမက်မႈေတြနဲ႔သာ လည္ေနၾကပါေတာ့တယ္။

သတၱ၀ါေတြဟာ ရေနတာကုိ မေက်နပ္ႏုိင္၊ မတင္းတိမ္ႏုိင္ျဖစ္တတ္ၿပီး မရေသးတာကုိ လုိခ်င္တတ္တာ သဘာ၀ျဖစ္ေပမယ့္ ရွိသမွ်အတုိင္းအတာ၊ ရသမွ်အတုိင္းအတာ၊ ကံေပးသမွ် အတုိင္းအတာေလးနဲ႔ေတာ့ ေရာင့္ရဲ႕ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္။ ဒီလုိမွ မေရာင့္ရဲ႕ႏုိင္ရင္ ရခ်င္မႈ၊ လုိခ်င္မႈ၊ ရသမွ်ကုိ အလုိမက်ႏုိင္မႈ၊ ရၿပီးေတာ့လည္း ထပ္ရခ်င္မႈ၊ သူ႔ရွိတာကုိ အားက်မႈ စတာေတြေၾကာင့္ ဒီဟာေတြေနာက္ကုိ လုိက္ရင္းလုိက္ရင္း မဆုံးႏုိင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကုိယ္ကဘယ္လုိပဲ လုိခ်င္ရခ်င္ေနေပမယ့္ ေလာကႀကီးဟာ သူ႔သေဘာအတုိင္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့ လုိခ်င္တာကုိ ရခ်င္မွလည္း ရႏုိင္မွာ၊ ရတဲ့ဟာလည္း ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့ဟာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္မွာဆုိတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ရတာမလုိ လုိတာမရတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ရခ်င္မႈေနာက္ေတြပဲ လုိက္မေနၾကပဲ ရသမွ် ရွိသမွ်အေပၚမွာသာ ေရာင့္ရဲႏုိင္ေအာင္၊ ေက်နပ္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ၾကပါေၾကာင္း..။

ေမတၱာျဖင့္

မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ (ဒုိက္ဦး) 

Copy from

http://www.venvicitta.com/2013/09/blog-post_14.html