Video

Saturday, 15 March 2014

မဟာသရဏဂံုေတာ္​ႀကီး

၁. အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ
    အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဓမၼံသရဏံ ဂစာၦမိ
    အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ သံဃံသရဏံ ဂစာၦမိ
    ဒုတိယမၸိ ၊ တတိယမၸိ
၂. ဘဝပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ
     ဘဝပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဓမၼံသရဏံ ဂစာၦမိ 
     ဘဝပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ သံဃံသရဏံ ဂစာၦမိ
၃. အတၱဘာဝပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ
    အတၱဘာဝပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဓမၼံသရဏံ ဂစာၦမိ
    အတၱဘာဝပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ သံဃံသရဏံ ဂစာၦမိ
၄. ကာယပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ
    ကာယပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဓမၼံသရဏံ ဂစာၦမိ
    ကာယပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ သံဃံသရဏံ ဂစာၦမိ
၅. အဂၤပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ
    အဂၤပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဓမၼံသရဏံ ဂစာၦမိ
    အဂၤပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ သံဃံသရဏံ ဂစာၦမိ
၆. ဇီဝိတပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစာၦမိ
    ဇီဝိတပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ ဓမၼံသရဏံ ဂစာၦမိ
    ဇီဝိတပရိယနၱံ အဇၨတေဂၢ ပါဏု​ေပတံ သံဃံသရဏံ ဂစာၦမိ

Thursday, 6 March 2014

သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္


၁။ ဤေလာက၌ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္သည္ သူတပါး၏ ဂုဏ္မဲ့စကား (မေကာင္းေၾကာင္း)ကို ေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍မေျပာ။
မေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာမရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ေမးလွ်င္ (သူ႔စကားကို အေျခတည္၍ စဥ္းစားဖို႔ေမးလွ်င္) သူတပါး၏ ဂုဏ္မဲ့ကို ေလွ်ာ့ေဖာ့၍ ဆိုင္းဆိုင္းတြတြျဖင့္ မျပည့္မစံု အက်ယ္မဖြင့္ဘဲ ေျပာဆိုတတ္၏။
ဤသည္ကား ဤသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။

၂။ ေနာက္တမ်ိဳးကား သူေတာ္ေကာင္းေယာက်္ားျမတ္သည္ သူတပါး၏ ဂုဏ္ရွိစကားကို မေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍ ေျပာတတ္၏။
ေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ ေမးလွ်င္ သူတပါး၏ဂုဏ္ကို မေလွ်ာ့မေဖာ့ဘဲ မဆိုင္းမတြပင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာဆိုတတ္၏၊
ဤသည္ကား ဤသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္၏။

၃။ ေနာက္တမ်ိဳးကား သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္သည္ မိမိ၏ ဂုဏ္မဲ့စကားကို မေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍ ေျပာ၏၊ ေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ ေမးလွ်င္ မိမိ၏ဂုဏ္မဲ့ကို မေလွ်ာ့မေဖာ့ဘဲ မဆိုင္းမတြပင္ ျပည့္ျပည့္စံုစံု အက်ယ္တ၀င့္ ေျပာဆိုတတ္၏၊
ဤသည္ကား ဤသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။

၄။ ေနာက္တမ်ိဳးကား ပညာရွိ ေယာက်္ားျမတ္သည္ မိမိ၏ဂုဏ္ကို ေမးေသာ္လည္း ထင္ရွားစြာျပဳ၍ မေျပာ၊ မေမးလွ်င္ကား အထူးဆိုဖြယ္ရာ မရွိ။
ျပႆနာျပဳရန္အတြက္ ေရွးရႈေဆာင္၍ေမးလွ်င္ မိမိ၏ဂုဏ္ကို ေလွ်ာ့ေဖာ့၍ ဆိုင္းဆိုင္းတြတြျဖင့္ မျပည့္မစံု အက်ယ္မဖြင့္ဘဲ ေျပာဆိုတတ္၏၊
ဤသည္ကား အသူသည္ သူေတာ္ေကာင္း ေယာက်္ားျမတ္တည္း-ဟု သိအပ္ေသာ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။

ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ ေစာင့္စည္းျခင္း


တေန႔သ၌ အိုမင္းႀကီးရင့္၍ အသက္ ၁၂၀-အရြယ္ရွိေသာ ပုဏၰားအို ႏွစ္ေယာက္သည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ ခ်ဥ္းကပ္ျပီးလွ်င္ အရွင္ေဂါတမ-အကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ အိုမင္းႀကီးရင့္၍ အသက္ ၁၂၀-အရြယ္သို႔ ေရာက္ၾကပါျပီ၊
ငရဲ တိရစၧာန္ ျပိတၱာ အသုရကာယ္ တည္းဟူေသာ အပါယ္ေလးဘံုမွ ကင္းေ၀းမည့္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကိုမူ မျပဳလုပ္ၾကရေသးပါ၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔အား ရွည္ၾကာေလးျမင့္စြာ အစီးအပြားျဖစ္ျခင္း၊ ခ်မ္းသာျခင္း ျဖစ္ႏိုင္ေသာ အဆံုးအမကို ေပးေတာ္မူပါ-ဟူ၍ ေလွ်ာက္ထားၾက၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ပုဏၰားတို႔-ဤသတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔သည္ ေလာင္ျမိဳက္လ်က္ ရွိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္း၊ စိတ္ျဖင့္ေစာင့္စည္းျခင္းတို႔ ျပဳရမည္။
ယင္းသို႔ ေစာင့္စည္းမႈသည္ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူ၏ ခိုကိုးရာလည္း ျဖစ္၏၊ ပုန္းေအာင္းရာလည္း ျဖစ္၏၊ မွီခိုရာလည္း ျဖစ္၏၊ ကိုးကြယ္ရာလည္း ျဖစ္၏၊ လည္းေလ်ာင္းရာလည္း ျဖစ္၏။

ပုဏၰားတို႔-အိမ္ကို မီးစြဲေလာင္သည္ရွိေသာ္ အၾကင္အိုးခြက္စေသာပစၥည္းကို ထုတ္ယူထားအပ္၏၊ ထိုထုတ္ယူထားအပ္သည့္ အိုးခြက္စသည့္ ပစၥည္းသည္၄င္း။ ထိုအိမ္၌ အၾကင္အၾကင္ပစၥည္းကို မီးမေလာင္၊ ထိုမီးမေလာင္ေသာ ပစၥည္းတို႔သည္၄င္း၊ အိမ္ရွင္၏အက်ိဳးငွါ ျဖစ္၏။
ဤအတူပင္ သတၱေလာကကို အိုျခင္းမီး၊ နာျခင္းမီး၊ ေသျခင္းမီးတို႔ စြဲေလာင္ေနရာ ခ်မ္းသာကိုေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကို ျပဳျခင္းျဖင့္ ထုတ္ယူအပ္၏၊ ေပးလွဴအပ္ျပီးေသာ အလွဴဒါနသည္ ေကာင္းစြာထုတ္ယူထားအပ္ျပီး မည္၏။

ဤမ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ ကိုယ္ ႏႈတ္ စိတ္ျဖင့္ ေစာင့္စည္းျခင္းသည္၄င္း၊ အသက္၀ိညာဥ္ ရွင္ေနစဥ္ ေကာင္းမႈျပဳျခင္းသည္၄င္း၊ တမလြန္ဘ၀သို႔ ေျပာင္းသြားသူအား ခ်မ္းသာမႈကို ျဖစ္ေစ၏-ဟူ၍ ဆိုဆံုးမေတာ္ မူေလသည္။

ပ်က္စီးျခင္း ငါးပါး


တေန႔ေသာအခါ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႔အား ပ်က္စီးျခင္းတို႔ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဤသို႔ ေဟာေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ သတၱ၀ါတို႔တြင္ ပ်က္စီးျခင္းတို႔သည္ ငါးမ်ိဳးရွိ၏၊ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ အေဆြအမ်ိဳးတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၂။ စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၃။ အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္မႈဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္း။
၄။ အက်င့္သီလ၏ ပ်က္စီးျခင္း။
၅။ အယူ၏ ပ်က္စီးျခင္းတို႔တည္း။

ဤသို႔ ပ်က္စီျခင္း ငါးမ်ိဳးရွိရာတြင္ သတၱ၀ါတို႔သည္
အေဆြအမ်ိဳးတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
စည္းစိမ္ဥစၥာတို႔၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
အနာေရာဂါ ႏွိပ္စက္မႈ ဟူေသာ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
ခႏၶာကိုယ္ပ်က္စီး၍ ေသျပီးေသာအခါ ခ်မ္းသာကင္းေသာ ငရဲ၌ မျဖစ္ရကုန္။

အက်င့္သီလ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
အယူ၏ ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေစ၊
ခႏၶာကိုယ္ပ်က္စီး၍ ေသျပီးေသာအခါတြင္ကား ခ်မ္းသာကင္းေသာ ငရဲ၌ ျဖစ္ရကုန္၏။

( အဂၤုတၱရ ဂိလာန၀ဂ္၊ ဗ်သနသုတ္ )

အေဆြခင္ပြန္းေကာင္း ဟူသည္


တေန႔သ၌ ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ ရဟန္းတို႔အား ေပါင္းေဖာ္အပ္ေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းအေၾကာင္း
ဤသို႔ ရွင္းျပ မိန္႔ေတာ္မူသည္

ရဟန္းတို႔ အဂၤါခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကို ေပါင္းေဖာ္အပ္၏။
ထိုအဂၤါ ခုနစ္ပါးကား-
၁။ သူတပါးကို ေပးႏိုင္ခဲေသာ အရာ၀တၳဳကို ေပးတတ္၏။
၂။ ျပဳႏိုင္ခဲေသာ အမႈကိုလည္း ျပဳ၏။
၃။ မေကာင္းဆိုေသာ စကားတို႔ကို၄င္း၊ သည္းခံႏိုင္ခဲေသာ အရာတို႔ကို၄င္း သည္းခံ၏။
၄။ အေဆြခင္ပြန္းအား မိမိ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္ေသာ အရာကိုလည္း ေျပာၾကား၏။
၅။ ထိုသူ၏ လွ်ိဳ႔၀ွက္အပ္ေသာ အရာကိုလည္း လွ်ိဳ႔၀ွက္၏။
၆။ ေဘးရန္ျဖစ္ေပၚေသာအခါတို႔၌လည္း မစြန္႔ပစ္။
၇။ ပစၥည္းဥစၥာ ကုန္ျခင္းေၾကာင့္လည္း မထီမဲ့ျမင္ မျပဳ။

အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းကို အလိုရွိသူသည္ ဤအဂၤါခုနစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ အေဆြခင္ပြန္းမ်ိဳးကို ေပါင္းေဖာ္အပ္၏။

( အဂၤုတၱရနိကာယ္၊ ပထမမိတၱသုတ္ )

စကားဟူသည္


တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ စကားေျပာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ိဳး-အျပစ္တို႔ကို
ဤသို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔-စကားမ်ားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အျပစ္ ၅-မ်ိဳးရွိ၏၊ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ မဟုတ္မမွန္ ေျပာမိတတ္၏။
၂။ အခင္အမင္ပ်က္ေအာင္ ေျပာမိတတ္၏။
၃။ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆိုမိတတ္၏။
၄။ အက်ိဳးမဲ့စကားကို ဆိုမိတတ္၏။
၄။ ေသသည့္အခါ ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရတတ္၏။

ရဟန္းတို႔-ပညာျဖင့္ ႏႈိင္းခ်ိန္၍ စကားေျပာဆိုတတ္သူသည္ အက်ိဳး ၅-မ်ိဳး ရွိ၏။ ယင္းမွာ-
၁။ မဟုတ္မမွန္ မေျပာမိတတ္။
၂။ အခင္အမင္ပ်က္ေအာင္ မေျပာမိတတ္။
၃။ ၾကမ္းတမ္းေသာစကား မဆိုမိတတ္။
၄။ အက်ိဳးမဲ့စကား မဆိုမိတတ္။
၅။ ေသသည့္အခါ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရ၏။

ႏိုးၾကားသူ


တခါေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ႏိုးၾကားမႈ အျမဲရွိသင့္ေၾကာင္း ဤသို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔၊ ငါ၏စကားကို နာယူၾကကုန္ေလာ့၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာသင္တို႔သည္ ႏိုးၾကားၾကကုန္ေလာ့။ အိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းထက္ ႏိုးၾကားျခင္းသည္ ျမတ္၏၊ ႏိုးၾကားမႈ အျမဲရွိသူအား ေဘးမရွိ။

အၾကင္သူသည္ ႏိုးလည္းႏိုးၾကား၏၊ သတိျမဲ၏၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ႏွင့္ ျပည့္စံု၏၊ တည္ၾကည္မႈ ရွိ၏၊
၀မ္းေျမာက္မႈ ရွိ၏၊ ၾကည္လင္ေသာစိတ္ ရွိ၏၊ ထိုသူသည္ အခါအားေလ်ာ္စြာ တရားကို စူးစမ္းရွာေဖြလ်က္ တည္ၾကည္ေသာစိတ္ျဖင့္ မသိမႈကို ပယ္ေဖ်ာက္ႏိုင္၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ဤေလာက၌ ႏိုးၾကားသူကိုသာ ဆည္းကပ္ရာ၏၊ လံ႔ုလ၀ီရိယႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ႏိုးၾကားမႈရွိေသာ ပညာရွိသည္ ဤဘ၀၌ပင္ အရဟတၱမဂ္ဉာဏ္သို႔ ေရာက္ရာ၏။

( ဣတိ၀ုတ္ ပါဠိေတာ္၊ ဒုကနိပါတ္၊ ဒုတိယ၀ဂ္၊ ဇာဂရိယသုတ္ )

သူနာျပဳ ဟူသည္


တခါေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ သူနာျပဳစုနည္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ရဟန္းတို႔အား ဤသို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔-ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ သူနာကို ျပဳစုရန္ မထိုက္တန္။
အဘယ္ငါးမ်ိဳးတို႔နည္းဟူမူ-
၁။ ေဆး၀ါးႏွင့္ပတ္သက္၍ နားမလည္။
၂။ ေရာဂါႏွင့္ သင့္-မသင့္ကို မသိ။
၃။ ေမတၱာစိတ္ မရွိဘဲ လာဘ္ကိုငဲ့၍ ျပဳစု၏။
၄။ သူနာ၏ အညစ္အေၾကးစသည္ကို ရြံရွာစက္ဆုပ္၏။
၅။ အခါအားေလ်ာ္စြာ သူနာကို တရားစကားျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္အားေပးမႈ မရွိ။
ရဟန္းတို႔-ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူနာျပဳသည္ သူနာကိုျပဳစုရန္ မထိုက္။

ရဟန္းတို႔-ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုသူသည္ သူနာကို ျပဳစုရန္ ထိုက္တန္၏။
အဘယ္ငါးမ်ိဳးတို႔နည္းဟူမူ-
၁။ ေဆး၀ါးႏွင့္ပတ္သက္၍ နားလည္၏။
၂။ ေရာဂါႏွင့္ သင့္-မသင့္ကို သိ၏။
၃။ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ လာဘ္ကိုမငဲ့ဘဲ ျပဳစု၏။
၄။ သူနာ၏ အညစ္အေၾကးစသည္ကို မစက္ဆုပ္။
၅။ အခါအားေလ်ာ္စြာ သူနာကို တရားစကားျဖင့္ ႏွစ္သိမ့္အားေပး၏။
ရဟန္းတို႔ ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာသူနာျပဳသည္ သူနာကိုျပဳစုရန္ ထိုက္တန္၏။
ဟု-မိန္႔ေတာ္မူ၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ ဂိလာန၀ဂ္၊ ဒုတိယဥပ႒ာကသုတ္ )

ျပဳစုရခက္သူ ႏွင့္ လြယ္သူ


တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ ရဟန္းတို႔အား ျပဳစုရခက္ေသာ သူနာႏွင့္ ျပဳစုရလြယ္ေသာသူတို႔အေၾကာင္း ဤသို႔ ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။

ရဟန္းတို႔ ျပဳစုရခက္ေသာ သူနာငါးမ်ိဳး ရွိ၏။ ယင္းတို႔မွာ
၁။ ေရာဂါႏွင့္ မသင့္သည္ကို ျပဳလုပ္၏။
၂။ ေရာဂါ၏ အတိုင္းအရွည္ကို မသိ။
၃။ ေဆးမစား။
၄။ ေရာဂါ တိုးသည္၊ ဆုတ္သည္၊ တန္႔သည္ကို မေျပာ။
၅။ ေ၀ဒနာကို သည္းမခံ။
ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာသည္ ျပဳစုရခက္သူျဖစ္၏။

ရဟန္းတို႔ ျပဳစုရလြယ္ေသာ သူနာငါးမ်ိဳး ရွိ၏။ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ ေရာဂါႏွင့္ သင့္သည္ကို ျပဳ၏။
၂။ ေရာဂါ၏ အတိုင္းအရွည္ကို သိ၏။
၃။ ေဆးစား၏။
၄။ ေရာဂါ တိုးသည္၊ ဆုတ္သည္၊ တန္႔သည္ကို ေျပာ၏။
၅။ ေ၀ဒနာကို သည္းခံ၏။
ဤတရားငါးမ်ိဳးႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ သူနာသည္ ျပဳစုလြယ္သူ ျဖစ္၏-ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

ပ်င္းရိျခင္း ႏွင့္ မပ်င္းရိျခင္း


ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ လူအမ်ား က်င့္သံုးလိုက္နာရန္ အဆံုးအမေပါင္းမ်ားစြာကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းတို႔တြင္ ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဟာၾကားသည္မွာ အထူးသတိျပဳ ဆင္ျခင္ဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္က ပ်င္းရိျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍
(၁) ပ်င္းရိ၍ အားမထုတ္ဘဲေနေသာသူ။
(၂) မပ်င္းရိဘဲ အားထုတ္၍ေနေသာသူဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စား ခြဲျခားျပသည္။
ထိုသို႔ ခြဲျခားျပီးလွ်င္ အက်ိဳးအျပစ္မ်ားကိုလည္း ဖြင့္ဆိုျပသည္။

ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္အခါက မဟာဓနသူေဌးသားနဲ႔ ဇနီးမယားတို႔ ရွိၾကသည္။ သူတို႔သည္ မိဘတို႔၏ အေမြအႏွစ္မ်ားကို ရ၍ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာၾကေသာ္လည္း အားထုတ္ျခင္းမရွိ၊ ပ်င္းရိေသာေၾကာင့္ စီးပြားမ်ားပ်က္၍ သူေတာင္းစားဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကရသည္။

တေန႔ေသာအခါ ဆြမ္းစားဇရပ္တခုတြင္ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔အတူ ဆြမ္းစားေနေတာ္မူ၏။ ထိုစဥ္ တံခါး၀၌ ခြက္လက္စြဲကာ ရပ္ေနေသာ ထိုသူေဌးသား လင္မယားကိုျမင္၍ ျပံဳးေတာ္မူ၏။ ျပဳံးေတာ္မူရျခင္းအေၾကာင္းကို အရွင္အာနႏၵာ ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားေသာအခါ ဘုရားရွင္က-ငါသည္ သူေဌးသားကိုျမင္၍ ျပံဳးရသည္။ ဤသူေဌးသားႏွင့္ ဇနီးမယားတို႔သည္ ေလာကႏွင့္ ဓမၼ ႏွစ္ဌာနတို႔၌ ပ်င္းရိ၍ အားထုတ္မႈမရွိေသာေၾကာင့္ ေလာကခ်မ္းသာ၊ ဓမၼခ်မ္းသာ ႏွစ္မ်ိဳးလံုးတို႔မွ ဆုတ္ယုတ္သြားရေလျပီ-ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

ဘုရားရွင္က ဆက္လက္၍ ဤသူေဌးသားႏွင့္ ဇနီးမယားတို႔သည္ ေလာကဘက္၌ ပထမအရြယ္တြင္ စီးပြားဥစၥာ ရွာၾကေသာ္ ပထမတန္းစား သူေဌးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကသည္။
ဓမၼဘက္က တရားအားထုတ္ၾကလွ်င္ သူေဌးသားက ရဟႏၲာ၊ ဇနီးမယားက အနာဂါမ္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္-ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။

ထို႔ေနာက္ ဘုရားရွင္က- ဤသူေဌးသားႏွင့္ ဇနီးမယားတို႔သည္ ဒုတိယအရြယ္တြင္ စီးပြားဥစၥာရွာၾကေသာ္ ဒုတိယတန္းစား သူေဌးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။
ဓမၼဘက္က တရားအားထုတ္ၾကေသာ္ သူေဌးသားက အနာဂါမ္၊ ဇနီးမယားက သကဒါဂါမ္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။

အကယ္၍ တတိယအရြယ္တြင္ စီးပြားဥစၥာရွာၾကေသာ္ တတိယတန္းစား သူေဌးမ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။
ဓမၼဘက္က တရားအားထုတ္ၾကလွ်င္မူ သူေဌးသားက သကဒါဂါမ္၊ ဇနီးမယားက ေသာတာပန္ ျဖစ္ႏိုင္ၾကေပသည္။

ယခုမူ ပ်င္းရိ၍ အားမထုတ္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူေဌးအျဖစ္မွလည္း ဆုတ္ယုတ္သြားၾကေပျပီ။ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၲာ မျဖစ္ၾကဘဲ မဂ္ခ်မ္းသာ၊ ဖိုလ္ခ်မ္းသာတို႔မွလည္း ဆုတ္ယုတ္သြားၾကေပျပီ-ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။
ဤမိန္႔ေတာ္မူခ်က္သည္ ပ်င္းရိျခင္း၏ အက်ိဳးႏွင့္အျပစ္ကို ေကာင္းစြာ သာဓကျပလ်က္ရွိသည္။


ေလာကနီတိက်မ္းဆရာမ်ားကလည္း ပ်င္းရိ၍ အားမထုတ္ဘဲေနသူတို႔၏ ဆုတ္ယုတ္သြားပံုကို ေရးသားဖြင့္ျပၾကသည္။
* ပ်င္းရိသူသည္ အတတ္ပညာ မတတ္၊
အတတ္ပညာ မရွိသူအား စီးပြားဥစၥာ မရႏိုင္၊
စီးပြားဥစၥာ မရွိသူအား မိတ္ေဆြေကာင္း မရႏိုင္၊
မိတ္ေဆြေကာင္း မရွိသူအား ခ်မ္းသာသုခ မရႏိုင္၊
ခ်မ္းသာသုခ မရွိသူအား ေကာင္းမႈမျပဳႏိုင္၊
ေကာင္းမႈမရွိေသာသူအား နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကို မရႏိုင္-ဟူ၍ ေလာကဓမၼ ႏွစ္ဌာနလံုး၌ ဆုတ္ယုတ္သြားပံုကို ဖြင့္ဆိုျပထားသည္။

ဤကား ကၽြႏ္ုပ္တို႔ စာေစာင္က ဦးထိပ္ထားေသာ သဒၶမၼရံသီရိပ္သာ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ ဓမၼေဆာင္းပါးတပုဒ္တြင္ ေရးသားခ်က္ျဖစ္သည္။ ျမတ္မဂၤလာစာေစာင္တြင္ ေဖာ္ျပျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း အလြန္တန္ဖိုးရွိလွသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထပ္ဆင့္တင္ျပလိုက္ရေပသည္။

စကားဟူသည္


တေန႔သ၌ ျမတ္စြာဘုရားသခင္သည္ စကားေျပာျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ိဳး-အျပစ္တို႔ကို
ဤသို႔ မိန္႔ၾကားေတာ္မူ၏။

ရဟန္းတို႔-စကားမ်ားေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ အျပစ္ ၅-မ်ိဳးရွိ၏၊ ယင္းတို႔မွာ-
၁။ မဟုတ္မမွန္ ေျပာမိတတ္၏။
၂။ အခင္အမင္ပ်က္ေအာင္ ေျပာမိတတ္၏။
၃။ ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆိုမိတတ္၏။
၄။ အက်ိဳးမဲ့စကားကို ဆိုမိတတ္၏။
၄။ ေသသည့္အခါ ငရဲသို႔ က်ေရာက္ရတတ္၏။

ရဟန္းတို႔-ပညာျဖင့္ ႏႈိင္းခ်ိန္၍ စကားေျပာဆိုတတ္သူသည္ အက်ိဳး ၅-မ်ိဳး ရွိ၏။ ယင္းမွာ-
၁။ မဟုတ္မမွန္ မေျပာမိတတ္။
၂။ အခင္အမင္ပ်က္ေအာင္ မေျပာမိတတ္။
၃။ ၾကမ္းတမ္းေသာစကား မဆိုမိတတ္။
၄။ အက်ိဳးမဲ့စကား မဆိုမိတတ္။
၅။ ေသသည့္အခါ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ရ၏။

ရဟန္းတို႔-စကားေျပာဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္၌ အက်ိဳး-အျပစ္တို႔သည္ ဤ ၅-မ်ိဳးတို႔တည္း-ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။

( အဂၤုတၱိဳရ္၊ ပဥၥကနိပါတ္ ဗဟုဘာဏိသုတ္ )

ကုန္သြယ္မႈခ်င္း တူပါလ်က္ အက်ိဳးရခ်င္း ျခားနားခ်က္

အခါတပါး၌ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဤသို႔ ေမးေလွ်ာက္ေလ၏။
(၁) ျမတ္စြာဘုရား ဤေလာက၌ အခ်ိဳ႔ေသာသူ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ကုန္သြယ္မႈသည္ အျခားသူတို႔၏ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈခ်င္း တူမွ်သည္သာျဖစ္ပါလ်က္ ရႈံး၏၊ 
ယင္းသို႔ ျဖစ္ျခင္းကား အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါနည္း။


(၂) အခ်ိဳ႔ေသာသူ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ကုန္သြယ္မႈသည္ အျခားသူတို႔၏ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈခ်င္း တူမွ်သည္သာျဖစ္ပါလ်က္ ရည္မွန္းသေလာက္ မရ၊ 
ယင္းသို႔ ျဖစ္ျခင္းကား အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါနည္း။

(၃) အခ်ိဳ႔ေသာသူ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ကုန္သြယ္မႈသည္ အျခားသူတို႔၏ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈခ်င္း တူမွ်သည္သာျဖစ္ပါလ်က္ရည္မွန္းသည့္အတိုင္း ရ၏၊
ယင္းသို႔ ျဖစ္ျခင္းကား အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါနည္း။

(၄)  အခ်ိဳ႔ေသာသူ၏ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ျပဳလုပ္အပ္ေသာ ကုန္သြယ္မႈသည္ အျခားသူတို႔၏ ကုန္သြယ္မႈႏွင့္ ကုန္သြယ္မႈခ်င္း တူမွ်သည္သာျဖစ္ပါလ်က္ ရည္မွန္းသည္ထက္ ပို၍ ရ၏၊ 
ယင္းသို႔ ျဖစ္ျခင္းကား အဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ပါနည္း။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက ဤသို႔ ေျဖၾကား မိန္႔ေတာ္မူေလ၏။
(၁) သာရိပုတၱရာ၊ အခ်ိဳ႔ေသာသူသည္ ရဟန္းပုဏၰားတို႔အား “အရွင္ဘုရား၊ အလိုရွိေသာပစၥည္းကို ေျပာပါ”ဟု ဖိတ္ၾကားျပီး ထိုပစၥည္းကို မလွဴဒါန္းေခ်၊ 
ထိုသူသည္ ထိုဘဝမွ စုေတ၍ ဤဘဝသို႔ ေရာက္လာျပီး ကုန္သြယ္မႈ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ရႈံးရ၏။


(၂) အခ်ိဳ႔ေသာသူသည္ ရဟန္းပုဏၰားတို႔အား “အရွင္ဘုရား၊ အလိုရွိေသာပစၥည္းကို ေျပာပါ”ဟု ဖိတ္ၾကားျပီး ရည္မွန္းထားသည့္အတိုင္း မေပးလွဴဘဲ နည္းနည္းသာ ေပးလွဴ၏၊  
ထိုသူသည္ ထိုဘဝမွ စုေတ၍ ဤဘဝသို႔ ေရာက္လာျပီး ကုန္သြယ္မႈ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ရည္မွန္းသေလာက္ မရ။

(၃)  အခ်ိဳ႔ေသာသူသည္ ရဟန္းပုဏၰားတို႔အား “အရွင္ဘုရား၊ အလိုရွိေသာပစၥည္းကို ေျပာပါ”ဟု ဖိတ္ၾကားျပီး ရည္မွန္းထားသည့္အတိုင္း ေပးလွဴ၏၊  
ထိုသူသည္ ထိုဘဝမွ စုေတ၍ ဤဘဝသို႔ ေရာက္လာျပီး ကုန္သြယ္မႈ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ရည္မွန္းသည့္အတိုင္း ရ၏။

(၄)  အခ်ိဳ႔ေသာသူသည္ ရဟန္းပုဏၰားတို႔အား “အရွင္ဘုရား၊ အလိုရွိေသာပစၥည္းကို ေျပာပါ”ဟု ဖိတ္ၾကားျပီး ရည္မွန္းထားသည္ထက္ ပို၍ ေပးလွဴ၏၊   
ထိုသူသည္ ထိုဘဝမွ စုေတ၍ ဤဘဝသို႔ ေရာက္လာျပီး ကုန္သြယ္မႈ ျပဳလုပ္ေသာအခါ ရည္မွန္းသည္ထက္ ပို၍ ရ၏။ 

သာရိပုတၱရာ၊ ဤသည္လွ်င္ ကုန္သြယ္မႈခ်င္း တူမွ်သည္သာ ျဖစ္လ်က္ ရႈံးျခင္း၊ ရည္မွန္းသေလာက္ မရျခင္း၊ ရည္မွန္းသေလာက္ ရျခင္း၊ ရည္မွန္းသည္ထက္ ရျခင္း၏ အေၾကာင္းေပတည္း။

အံ-စတုကၠ၊ ဒု-ပဏၰာသက၊ အပဏၰကဝဂ္၊ ၉-ဝဏိဇၨသုတ္။

Gold price estimated